W dniu 22-12-17 o 07:48, A. Filip pisze:

> Od decyzji komisji powinna przysługiwać apelacja (konstytucyjna
> dwuinstancyjność postępowania *sądowego* KRP-176.1 ) no chyba że zacznie
> się wciskanie że komisja była drugą instancją albo że to było
> postępowanie pozasądowe bez prawa do odwołania do sądu. To bez
> specjalnych interwencji przez sądy jakie w Polsce są przez osiem lat
> (dwie Sejmowe kadencje) się nie przebije IMHO.
>
Sprawa tych kamienic ma o wiele głębszy początek, niż ich odbieranie po
wojnie.

Niemcy nie wydawali dla mordowanych w obozach koncentracyjnych osób
narodowości żydowskiej aktów zgonu. O szeregu innych osobach, które
zginęły w trakcie wojny nie wspominając, bo choć problem dotyczy w dużej
mierze mienia pożydowskiego, to przecież nie tylko. Z tego też powodu
teoretycznie osoby te żyją. Obecny kodeks cywilny jest z 1964 roku. Nie
chce mi się analizować poprzedniego, tym niemniej sądzę, że poprzednie
unormowana w analizowanym przeze mnie zakresie nie powinny być jakoś
szczególnie inne.

Zasadniczo spokojnie pod koniec 1955 roku można było za zmarłych uznać
tych, którzy po wywiezieniu do obozu nie powrócili (vide art. 29 kc).
Już nie wspominam, że wywiezienie do obozu śmierci można byłoby po jego
wyzwoleniu spokojnie uznać za "inne szczególne wydarzenie" i już w 1945
roku ludzi tych uznać za zmarłych z upływem 6 miesięcy od wyzwolenia
(art.30 kc).

Należało szukać ich spadkobierców, a w razie niepowodzenia przejąć
mienie na gminy czy też Skarb Państwa i po prostu wpisać to w Księgi
Wieczyste. To by ucięło spekulacje.

Jesli nie to, to może słusznie, może nie, ale w każdym razie z upływem
30 lat od końca wojny na mocy art.172 kc sprawa byłaby zakończona
poprzez zasiedzenie w złej wierze. Ten ostatni termin upływał mniej
więcej w połowie lat 70-tych i względy polityczne w mojej ocenie
spowodowały, że nie zrealizowano tego.