>
> Dokładnie tak.
> Nie traktowaliśmy sprawy lekceważąco. Były rozmowy z matką tego chłopaka,
> rozmowy z wychowawczyniami i z nim - nic nie pomagały. Nawet żona poruszyła
ten
> temat na ostatnim zebraniu. Nauczycielka obiecała (kolejny raz) rozmawiać z
nim
> i o jego zachowaniu w stosunku do mojej córki. Jak widać nie odniosło to
> pozytywnego skutku.

To znaczy, że potraktowaliście sprawę lekceważąco... O swoje dziecko ma
walczyć rodzic, a nie - liczyć, że załatwi to nauczycielka. Skoro ona nie była
zainteresowana, to istnieje np. policja.

Pod warunkiem, że rzeczywiście ten szczeniak od kilku lat pozwalał sobie na
m.in. bicie córki.



> Życzę Ci abyś nigdy nie miała takich kłopotów z własnymi dziećmi. A swoją
drogą
> co byś zrobiła na moim miejscu? Kupiła mu lizaka?

Na Twoim miejscu nie pozwoliłabym, aby to trwało kilka lat.

Nawet, jeżeli miałoby to wiązać się ze zmianą szkoły. Nawiasem mówiąc - w
ciągu tych kilku lat Twoja córka przechodziła z podstawówki do gimnazjum -
jeżeli problem był taki poważny, trwał kilka lat, zatroszczyłabym się, aby
wylądowała w innej szkole niż agresor.

Jeżeli sprawa była poważna, a nie - stała się poważna w momencie gdy pobiłeś
dzieciaka.

Jakoś nie mogę sobie wyobrazić, żeby wrażliwy człowiek pozwolił, aby ktoś
pastwił się nad jego dzieckiem przez kilka lat, w sposób usprawiedliwiający
rozwiązanie siłowe.

Monika

--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl