Cubus pisze:
> Jotte pisze:
>
>> To jednak nie zmienia faktu, że wizerunek jest dobrem osobistym
>> prawnie chronionym.
>> Na ile ochrona ta jest skuteczna to inna kwestia.
>
> To można było wziąć ślub w gronie minimalnie możliwym:
> narzeczeni, świadkowie i ksiądz lub urzędnik. Zero aparatów,
> kamer itp. Wtedy chronimy wizerunek.
>
> Jeśli natomiast ktoś urządza huczne weselisko z masą
> gości to powinien się liczyć z tym, że jego wizerunek
> zostanie opublikowany (założę się, że niektórzy goście
> wrzucili już fotografie z wesela na naszą-klasę).

Akurat jestem typem człowieka, który nie posiada konta na naszej klasie,
czy też innych serwisach społecznościowych i nie wrzuca zdjęć
publicznie do internetu. Tego samego wymagam od innych, jeśli chodzi o
zdjęcia z moim wizerunkiem.

> Autor wątku po prostu nie może pogodzić się z faktem,
> że fotograf wziął kasiorę a teraz nie chce dać wszystkiego
> co się żąda. A ochrona wizerunku ma być tylko pretekstem.

Zgadza się. Nie ukrywam, że gdyby dał mi kopię płytki z oryginałami,
nie przeszkadzałoby mi to, że istnieje kopia u niego na biurku.
Liczyłem na podpowiedź w stylu "Idź do niego, zażądaj zwrotu płytki,
gdyż jest Twoja". Oczywiście czułbym się lepiej, gdybym wiedział, że nie
ma tej płytki i że nie wpadnie w niepowołane ręce.

Co do Waszej dyskusji, to nieważne jest czy zdjęcia robili nam w trakcie
stosunku w łóżku, czy też przypadkowo sfotografowali moją "brzydką"
ciocię z widocznym tyłkiem. Ten, kto twierdzi inaczej, niech wrzuci
swoje zdjęcia do publicznych galerii, udostępni w programach P2P (gdzie
oczywiście ściąga materiały zgodnie z prawem ...)

> Zresztą mi po weselu (też fotograf nie wydał negatywów)
> też wydawało się, że oryginały są absolutnie niezbędne
> bo przecież ja nie będę robił nic innego jak odbitki
> tych zdjęć, a zapewniam Cię, że za miesiąc nie będziesz
> nawet pamiętał gdzie ten album leży.

Mieliśmy niedawno rocznicę i chciałem wysłać rodzinie z "daleka" zdjęcia
w formie elektronicznej. Sami z małżonką oglądaliśmy album.
Za rok zrobimy to samo, a nawet za 100 (jeśli nie my, być może
potomkowie), choć nie wiem czy do tego czasu papier przetrwa. A mógłbym
przecież je nagrać na taśmę, chronić w dostosowanym do tego
pomieszczeniu i zajrzeć za 100 lat. Może fotograf przez te 100 lat
zmieni zdanie. (wybaczcie odrobinę fantazji)

Pozdrawiam
Robert