Mam wątpliwości co do logiki takiego sformułowania
bowiem gdy państwo na obywatela zrzuca konieczność poznania całego prawa
jakim się samo rządzi [komplikując owe prawo w dodatku ponad
przyzwoitość -czyli realne możliwości poznawcze i analitczne zwykłego swego
obywatela -o czym świadczy konieczność kształcenia specjalnej grupy
profesjonalnych znawców prawa -prawników] to przeczy [owo państwo] idei
swojej przychylności dla obywatela [nie służy członkom społeczności przez
jakich i dla jakich zostało ponoć ukonstytuowane].

Jak współczesne prawo uzasadnia sensowność uznawania aktualności tytułowej
[Rzymskiej?] zasady?