Użytkownik "Marika" <m...@w...pl> napisał w wiadomości
news:cn67gv$t13$1@nemesis.news.tpi.pl...

Sprawę normuje Ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia
psychicznego. Znajdziesz ją pod adresem:

http://isip.sejm.gov.pl/servlet/Search?todo=open&id=
WDU19941110535

Osoba, której zachowanie wskazuje na to, że z powodu zaburzeń psychicznych
może zagrażać bezpośrednio własnemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych
osób, bądź nie jest zdolna do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych,
może być poddana badaniu psychiatrycznemu również bez jej zgody, a osoba
małoletnia lub ubezwłasnowolniona całkowicie - także bez zgody jej
przedstawiciela ustawowego. Konieczność przeprowadzenia badania, stwierdza
lekarz psychiatra, a w razie niemożności uzyskania pomocy lekarza
psychiatry - inny lekarz. Przed przystąpieniem do badania uprzedza się osobę
badaną lub jej przedstawiciela ustawowego o przyczynach przeprowadzenia
badania bez jej zgody. W razie potrzeby lekarz przeprowadzający badanie
zarządza bezzwłocznie przewiezienie badanego do szpitala. Przewiezienie
takiej osoby z zastosowaniem przymusu bezpośredniego powinno nastąpić w
obecności lekarza lub pielęgniarki.

Przyjęcie osoby z zaburzeniami psychicznymi do szpitala psychiatrycznego
następuje za jej pisemną zgodą, jeżeli lekarz wyznaczony do tej czynności,
po jej osobistym zbadaniu, stwierdzi wskazania do przyjęcia. W przypadku
poważnych wątpliwości co do zdolności wyrażenia zgody przez osobę z
zaburzeniami psychicznymi, odnotowuje się ten fakt w dokumentacji medycznej,
którą przedstawia się sędziemu wizytującemu szpital. Przyjęcie do szpitala
psychiatrycznego osoby małoletniej lub ubezwłasnowolnionej całkowicie
następuje za pisemną zgodą jej przedstawiciela ustawowego. Jeżeli przyjęcie
do szpitala dotyczy osoby małoletniej powyżej 16 roku życia lub całkowicie
ubezwłasnowolnionej, zdolnej do wyrażenia zgody, wymagane jest również
uzyskanie zgody tej osoby na przyjęcie. W przypadku sprzecznych oświadczeń w
sprawie przyjęcia do szpitala psychiatrycznego tej osoby i jej
przedstawiciela ustawowego, zgodę na przyjęcie do szpitala wyraża sąd
opiekuńczy. Przyjęcie do szpitala osoby niezdolnej do wyrażenia zgody
następuje za pisemną zgodą jej przedstawiciela ustawowego. Przedstawiciel
ustawowy osoby, która nie pozostaje pod władzą rodzicielską, wyraża taką
zgodę za zezwoleniem sądu opiekuńczego miejsca zamieszkania tej osoby; w
wypadkach nagłych nie jest konieczne uzyskanie zezwolenia sądu opiekuńczego
przed przyjęciem do szpitala.

Osoba chora psychicznie może być przyjęta do szpitala psychiatrycznego bez
zgody tylko wtedy, gdy jej dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że z
powodu tej choroby zagraża bezpośrednio własnemu życiu albo życiu lub
zdrowiu innych osób. O przyjęciu do szpitala osoby, postanawia lekarz
wyznaczony do tej czynności po osobistym jej zbadaniu i zasięgnięciu w miarę
możliwości opinii drugiego lekarza psychiatry albo psychologa. Lekarz, jest
obowiązany wyjaśnić choremu przyczyny przyjęcia do szpitala bez zgody i
poinformować go o jego prawach. Przyjęcie do szpitala, wymaga zatwierdzenia
przez ordynatora (lekarza kierującego oddziałem) w ciągu 48 godzin od chwili
przyjęcia. Kierownik szpitala zawiadamia o powyższym sąd opiekuńczy miejsca
siedziby szpitala w ciągu 72 godzin od chwili przyjęcia.

Do szpitala psychiatrycznego może być również przyjęta, bez dochowania
powyższej procedury, osoba chora psychicznie:
1) której dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że nieprzyjęcie do
szpitala spowoduje znaczne pogorszenie stanu jej zdrowia psychicznego,
2) która jest niezdolna do samodzielnego zaspokajania podstawowych potrzeb
życiowych, a uzasadnione jest przewidywanie, że leczenie w szpitalu
psychiatrycznym przyniesie poprawę jej stanu zdrowia.
O potrzebie przyjęcia do szpitala psychiatrycznego osoby, bez jej zgody,
orzeka sąd opiekuńczy miejsca zamieszkania tej osoby - na wniosek jej
małżonka, krewnych w linii prostej, rodzeństwa, jej przedstawiciela
ustawowego lub osoby sprawującej nad nią faktyczną opiekę.

Tak więc w praktyce małżonek osoby chorej psychicznie nie może sam
zadecydować o "osadzeniu" w szpitalu współmałżonka. Wymagana jest decyzja
lekarza. Choć w jakimś tam zakresie małżonek może faktycznie przekazać
lekarzowi jakieś nieprawdziwe informacje, które mogą spowodować podjecie
takiej wadliwej decyzji. Warto wspomnieć, ze takie kłamstwo jest
przestępstwem - art. 53 cytowanej ustawy.