"Johnson" <j...@n...pl> napisał

> Jakich faktów? Tu nie ma faktów.

A co to dla Ciebie są fakty? Wersja jej męża też nie będzie faktem, tylko
jego wersją. Wersja świadków również. Więc co to są fakty?

> Jest wersja pani i jak doświadczanie życiowe uczy iż nie należy jej
> wierzyć.

Może Twoje prywatne doświadczenie owszem.
Inni mają inne.
ICITZ?

>> A może go nawet nie kocha, nie lubi. Tego też mu nie wolno?

> A może go kocha i lubi tylko się matki boi ...

I pewnie dlatego sąd uznał, że dziecko powinno mieszkać właśnie z nią?

>> Nękanie również. Gdzie leży granica między
>> faktyczną_koniecznością_kontaktów z dzieckiem i sprawowania nad nim
>> opieki, choćby i nawet na odległość, a nieustannym wydzwanieniem o
>> przeróżnych porach i zmuszaniem go do rozmów?

> Granica leży w bezprawności.

Więc gdzie dokładnie w tej konkretnej sytuacji?

> Jest władza rodzicielska - ma prawo dzwonić, bo jest w prawie.

Jak wyżej - gdzie leży granica?
100 razy dziennie ma prawo dzwonić?
W środku nocy ma prawo dzwonić? W czasie zajęć szkolnych?
Ma prawo dzwonić wywołując w dzieciaku strach i niechęć?
Bo jak sądzę nie chodzi o to, że ojciec w ogóle dzwoni, tylko o to jak
często i w jaki sposób odbywają się rozmowy.

> Ale władza rodzicielska nie jest niewzruszalna.

>> Czy tatuś robi dobrze dziecku, czy może jednak sobie? O to - jak sądzę -
>> chodziło kobiecie.

> No tak ...
> Z punktu widzenia dziecka kontakty za ojcem są równie ważne jak kontakty z
> matką.

Ale z punktu widzenia TEGO dziecka to nie wynika.

> Może jednak wyrośnie w przekonaniu że należy ojca (czy nawet starszych)
> szanować i nie należy kierować się tylko własnym uczuciami.

Za co konkretnie szanować? Tak defaultowo, bo ... jest ojcem?
Nienawidzę, boję się, ale szanuję, bo tak każe KRiO?
A to nie działa czasem w obie strony?

> I żeby jeszcze własnymi uczuciami się to dziecko kierowało ..

Nie, 11-latek nie posiada własnych uczuć, w ogóle.
To takie tylko trochę wyższe stadium paprotki.

>> Jak wyżej. Dziecko ma prawo nie lubić kogoś, nie chcieć się z kimś
>> spotykać, nie chcieć z kimś rozmawiać, bawić się, spędzać czasu.

> No kodeks rodzinny jednak mówi co innego

W którym miejscu kodeks rodzinny zabrania powyższego?

> dziecko ma słuchać rodziców.

A jeśli nie posłucha? Jeśli odmówi rozmów z ojcem to co?
Zauważ, że nie chodzi mi o sytuację, gdy rodzic każe wynieść śmieci, odrobić
lekcje, posprzątać łazienkę.
Chodzi o sytuację, gdy rodzic dzwoni i oczekuje rozmowy, a dziecko milczy
albo dziesiątego telefonu w ciągu dnia już nie odbiera, bo wie, że rozmowa
będzie taka sama. Więc słucham - w jaki sposób to rozwiązać?

>> Nikt ojcu jego praw nie odbiera (tzn. jeszcze nie odebrał).
>> Jednocześnie prawa ojca (do kontaktu) nie stanowią obowiązku dziecka (do
>> tegoż kontaktu).

> A no właśnie stanowią.

Ano właśnie nie stanowią.
Zrozum w końcu, że to nie jest sytuacja "dziecko bez kontroli, nikt
kompletnie nie wie, gdzie jest i co się z nimi dzieje"

> Jakby nie stanowiły to dzieci mogłoby sobie uciekać z domu i nie byłoby
> siły by ich z powrotem ściągnąć.

Jak wyżej - jaki to ma związek z omawianym przypadkiem?

>> A skoro dziecko odmawia kontaktu, to jak inaczej można nazwać usilne
>> próby ojca do nawiązania tego kontaktu, jeśli nie nękaniem?

> To się nazywa miłość rodzicielska.

Już widzę, jaki miód spływa na serce Twego hipotetycznego nastoletniego
syna, gdy mu mamusia kanapusie do szkoły przynosi, nosek przy kolegach
wyciera, a na wycieczce wydzwania 100 razy dziennie z pytaniem, czy na pewno
zmienił bieliznę. Też z miłości rodzicielskiej. No bo zaprzecz, że to nie
jest miłość!

N.