"Johnson" <j...@n...pl> napisał

> Ci inni, mają po prostu za małe doświadczenie ;)

Nie. Mają po prostu inne.

> Że co ?

No, że mają inne doświadczenie I Co Im Teraz Zrobisz? ;-)

>>>> A może go nawet nie kocha, nie lubi. Tego też mu nie wolno?

>>> A może go kocha i lubi tylko się matki boi ...

>> I pewnie dlatego sąd uznał, że dziecko powinno mieszkać właśnie z nią?

> A skąd mi to wiedzieć?

Tego nie wiesz, a zadziwiająco dużo wiesz o wszystkich innych szczegółach
życia tej rodziny.

> 5 lat temu to było.

Pewnie matka regularnie sypia z sędzią. I dlatego ...

>>> Granica leży w bezprawności.

>> Więc gdzie dokładnie w tej konkretnej sytuacji?

> No nie moja wina że nie wiesz co to bezprawność.

Ja wiem, ale pytam Ciebie o tę konkretną sytuację.

>>> Jest władza rodzicielska - ma prawo dzwonić, bo jest w prawie.
>> 100 razy dziennie ma prawo dzwonić?

> Oczywiście. Choć świadczy to o tym że coś z nim jest nie tak.

No właśnie. Widzę, że zaczynasz czaić.

>> W środku nocy ma prawo dzwonić? W czasie zajęć szkolnych?

> W nocy normalni ludzie nie dzwonią.

No i kolejne brawo.
Może nawet uda Ci się wyciągnąć kolejne wnioski.

> I karygodne jest dawanie dzieciom telefonów do szkoły

Albowiem?

> (zresztą dawanie telefonu 10 latkowi jest karygodne w każdej sytuacji).

Albowiem?

>> Ma prawo dzwonić wywołując w dzieciaku strach i niechęć?
>
> Ma prawo dzwonić. A jeśli to wywołuje "strach i niechęć" to taką rodzinę
> leczyć trzeba.

NO BRAWO! Tylko dlaczego rodzinę, a nie osobę, która wywołuje strach i
niechęć.

>> Ale z punktu widzenia TEGO dziecka to nie wynika.

> Przecież dziecko nic takiego nam tu nie napisało ?!

Ale jego odczucia przedstawiła matka.
Tak, wiem, matka kłamie, manipuluje, w ogóle okazało się, że jej nazwisko
panieńskie brzmi Fritzl i bla-bla-bla.

> Piszę matka, której słowa wskazują że z nią też jest coś nie tak.

Której jej słowa konkretnie na to wskazują?
Kurczę, nie dość, że zdalny sędzia, to jeszcze zdalny psychoanalityk...

>> Za co konkretnie szanować? Tak defaultowo, bo ... jest ojcem?

> Bo starsi maja rację :)

Chyba Cię teraz pogięło :)

> Poza tym to któreś z przykazań a prawdziwe katolickie dziecko (no chyba że
> jest w tych 2% niekatolików) winno przestegać przykazań po pójdzie to
> piekła ;)

Acha. Całe szczęście, że to nie moja wiara.

>> Nienawidzę, boję się, ale szanuję, bo tak każe KRiO?
>> A to nie działa czasem w obie strony?

> Działa.

A ojciec szanuje dziecko?
Tak, wiem, i tak się nie dowiemy prawdy, bo matka kłamie, manipuluje, i co
tam jeszcze było.

>>> I żeby jeszcze własnymi uczuciami się to dziecko kierowało ..

>> Nie, 11-latek nie posiada własnych uczuć, w ogóle.
>> To takie tylko trochę wyższe stadium paprotki.

> Mniej więcej.

Ale masz jakieś wsparcie poza własnym - cokolwiek dziwnym jak widać -
przypadkiem? ;-)

> Ja jak miałem 11 lat to nie miałem żadnych uczuć ;)

Taaa.

>>>> Jak wyżej. Dziecko ma prawo nie lubić kogoś, nie chcieć się z kimś
>>>> spotykać, nie chcieć z kimś rozmawiać, bawić się, spędzać czasu.

>>> No kodeks rodzinny jednak mówi co innego

>> W którym miejscu kodeks rodzinny zabrania powyższego?

> Nie chce mi się.

Nie dziwię się.
Poczytaj sobie za to Konwencję o Prawach Dziecka.

>> A jeśli nie posłucha? Jeśli odmówi rozmów z ojcem to co?
>> Zauważ, że nie chodzi mi o sytuację, gdy rodzic każe wynieść śmieci,
>> odrobić lekcje, posprzątać łazienkę.

> No widzę, chodzi nawet o coś mniej. Tylko o chwile rozmowy.

Do której niestety nie możesz go zmusić ani zobowiązać.
Bo nie masz takich narzędzi, by to zrobić.
To w gestii rodzica leży takie rozwiązanie problemu, takie podejście, taką
zmianę samego siebie, by dziecko w końcu zdecydowało się na rozmowę.

>> Chodzi o sytuację, gdy rodzic dzwoni i oczekuje rozmowy, a dziecko milczy
>> albo dziesiątego telefonu w ciągu dnia już nie odbiera, bo wie, że
>> rozmowa będzie taka sama. Więc słucham - w jaki sposób to rozwiązać?

> Jak się dzieci robiło to teraz winno się myśleć jak to rozwiązać.

Więc odpowiedź jest prosta - to ojciec powinien zastanowić się, dlaczego i z
jakich przyczyn dziecko nie chce z nim rozmawiać. Nie jest to bynajmniej
wina dziecka.

> OK, doprecyzuję: To się nazywa *zaborcza* miłość rodzicielska :)

Nazwij to lepiej miłością toksyczną.
Która z faktyczną miłością nie ma kompletnie nic wspólnego.

N.