W dniu 24.04.2012 12:10, Agnieszka pisze:

> Nie, nie chcę wchodzić w tę dyskusję. Napiszę tylko tyle, że jako takie
> właśnie rozwiedzione dziecko zdaję sobie sprawę, że ona może pisać prawdę.
> Swoją. I być o niej absolutnie przekonana. Tyle, że swoją prawdę może mieć
> też ojciec, może dziecko. Przy czym dziecko prawdopodobnie ma tu najmniej do
> powiedzenia ORAZ może nie chcieć/nie umieć tej swojej prawdy opowiedzieć.

Ano właśnie. I sąd o tym wie (lub powinien wiedzieć) i nie będzie
podejmować żadnych działań przeciwko jednemu z rodziców tylko na
podstawie lamentu drugiego z rodziców.

Sama próba codziennego kontaktu z własnym dzieckiem (o ile nie było
pozbawienia praw/zakazu kontaktu) nie jest karalna. Wręcz przeciwnie -
brak codziennego kontaktu będzie świadczył o małym zainteresowaniu
losami dziecka. A to nie wygląda dobrze.

Nerwowe reakcje dziecka mogą zwyczajnie wynikać z tego, że jeden rodzic
(święcie przekonany o swojej słuszności) szarpie w jedną stronę i
nastawia dzieciaka przeciwko drugiemu, a drugi robi dokładnie to samo
(też święcie przekonany o swojej racji).

I wtedy sytuację dziecka pięknie ilustruje flaga szarpana przez
polityków w Dniu Świra. Bo ich racja jest najmojsza!