W dniu 23.07.2021 o 12:21, Olin pisze:
> Po 8 miesiącach w wojsku niebywale się rozwinąłem pod każdym względem i
> zobaczyłem rzeczy, o których nie miałem pojęcia. Wprawdzie zawody
> strzeleckie to bezsprzecznie nie to samo, ale już sam widok twardych
> mężczyzn z bronią musi być inspirujący, nie wspominając o próżni
> operacyjnej.

Wojsko ze sportem strzeleckim ma związek luźny, by nie powiedzieć
wprost, że mizerny. W aspekcie strzeleckim - bo żołnierz jest szkolony w
sporym obszarze ze strzelaniem niezwiązanym (pomijając jednostki
specjalne) to taktyka strzelania jest taka, że my strzelamy do nich, a
oni do nas. Nasycamy przestrzeń jakąś tam ilością pocisków z których
statystycznie któryś trafić może. Szanse trafienia przez biegnącego w
natarciu żołnierza w konkretnego wroga, zwłaszcza w okopie spokojnie
można liczyć statystycznie. O ile pamiętam, to wychodziło 7:1. Czyli na
jednego broniącego trafionych było 7 nacierających. Dlatego też
sprawdzają się tu rkm-y, albo ckm-y, bo zwiększają ilość lecących w
stronę przeciwnika pocisków. A nie z tego powodu, że są jakieś
szczególnie celne. Przede wszystkim nie za bardzo wiadomo, gdzie się
ukrywają broniący.

Jest taka taktyka polegająca na wspieraniu natarcia własnych wojsk
ogniem ckm-ów prowadzonym nad ich głowami. Wówczas atakujący strzelają
bardziej dla dodaniu sobie animuszu, niż wyeliminowania przeciwnika. Do
biegnącego, albo posuwającego się krótkimi skokami żołnierza trudniej
trafić, niż do takiego, który próbuje się zatrzymać i celnie trafić
wybranego żołnierza z obrony. Ostrzał artyleryjski przed natarciem
(przygotowywanie artyleryjskie) ma bardziej na celu skłonienie
przeciwnika, do schowania się i zmniejszenie celności jego ognia, niż
zniszczenie konkretnych celów.

Jesli przed natarciem mamy rozpoznane konkretne cele, to wyznacza się
konkretne i przede wszystkim zdolne do trafienia takiego celu środki
ogniowe, w celu ich obezwładnienia. Czyli haubice i moździerze strzelają
w zajęty przez przeciwnika las, a armaty (czasem czołgowe, albo na BWP),
a na mniejszym dystansie strzelcy wyborowi (do 600 metrów) albo
granatniki z pociskami kierowanymi) mają trafić określone cele.

Taka taktyka absolutnie (poza nielicznymi szczególnymi sytuacjami) jest
nie do zastosowania przy strzelaniu obronnym, policyjnym czy myśliwskim.
Przede wszystkim dlatego, że tu przed strzelającym poza przeciwnikiem są
również przypadkowe osoby, ofiary (zakładnicy), czy choćby mienie. Po za
tym w wypadku policjanta ma on szereg innych środków przymusu i broń
jest ostatecznym. Żaden żołnierz nie bedzie preferował lania po głowie
pałką, albo kombinował, jak trafić wroga, by mu najmniejszą szkodę
wyrządzić - no może prawie żaden.

Jeśli chodzi o myśliwych, to też jest to specyficzne strzelanie. Jeśli
pierwszym strzałem nie trafi zwierza, to go spłoszy. Trafienie do
uciekającego, czy szarżującego dzika, czy jelenia, to bardzo trudna
sztuka. O wiele prościej wyczekać na to, jak się zatrzyma. Zwierzę, do
którego strzelasz nie słyszy strzału, bo pocisk leci z prędkością
naddźwiękową i huk wystrzału doleci później niż zabijający je pocisk.
Ale na drugi strzał może już nie być czasu. Z tego powodu myśliwi
dubeltówek używają, a nie "shotgunów".

W wypadku sportu, to przy strzelaniu klasycznym (w odróżnieniu od IPSC,
IDPA (PiRO), czy innymi konkurencjami "pokazowymi") nie ma stresu ze
skutkami pudła. Tam jest kulochwyt. Strzela się wiele razy w to samo
miejsce (kilkadziesiąt), a pierwszych kilka z reguły jest próbne, byś
ocenił wpływ lokalnych warunków na miejsce trafienia. Potem to kwestia
powtarzalności.

Poszukaj sobie w Internecie tarcz. 10-tka w wojskowej ma 10 cm. W
sportowej dla pistoletu (25 metrów) 5 cm. Ale dla karabinu dla
konkurencji na 50 metrów ma 10 mm. To są dokładności nieosiągalne dla
żołnierza na polu walki. Ale na polu walki nie ma większego znaczenia
to, czy trafisz cel w środek, czy trochę z boku. Tarcza do IDPA ma na
środku koło rzędu 30 cm - nie chce mi się iść i zmierzyć) i to pole
dopuszczalnego rozrzutu bez kary.

Z uwagi na to, czym się głównie zajmuję, dla mnie testem mojej zdolności
nie jest wynik w tarczy 10 strzałów, a pierwszy strzał. Oczywiście
czasem strzelam sportowo, to i trenuję strzelanie sobie kilkudziesięciu
strzałów, ale najważniejsze jest ten pierwszy. Chodzi o to jak masz
ropoznaną swoją broń i czy potrafisz prawidłowo ocenić i wprowadzić
odpowiednie poprawki - jeśli są potrzebne. Trafienie z karabinu
wyborowego 2-mim strzałem jest o wiele prostsze, jeśli widzisz miejsce
upadku pierwszego pocisku.

Dlatego po tym, co piszesz wnoszę, że nie masz absolutnie "zielonego
pojęcia" o tym aspekcie zagadnienia, jakim jest użycie broni palnej. I
nie jest to problem. Niewielki odsetek ludzi ma. W Twoim wypadku
problemem jest nadrabianie przez Ciebie niewiedzy próbami obradzania
adwersarza obliczone na to, że z czasem zniechęci się do obnażania
głupot i wówczas Twoja wypowiedź nie skrytykowana będzie dla wielu
opinią wiążąca, bo przecież nikt tego nie skorygował. Kilku osobom na
tej grupie udało się to osiągnąć, choć ja się trudno zniechecam. :-)

--
Robert Tomasik