> Ubezwłasnowolnienie ojca byłoby dla ciebie jedynie dodatkowym ciężarem,
> teraz za swoje dziwactwa odpowiada tylko sam, po co chcesz na siebie
> przyjmować
> dodatkową i formalną odpowiedzielność?.

Ubezwlasnowolnienie ojca dalo by mi prawo decydowania o jego a juz i swoim
uwiklanym w to samo zyciu.

> Z tego co piszesz to psychiatra by mu sie przydał i pewnie jakieś leki ale
> zapomnij
> o tym bo żadnej pomocy on nie przyjmie bo jest "normalny" - a tym bardziej
> leków
> - to podstawowy smutny problem leczenia "normalnych".

No to chyba tylko palnac sobie w leb pozostaje bo przyznam szczerze ze juz
jestem na skraju tej "normalnosci" gdzie dom to ruina, gdzie nikt i tak nie
przychodzi (za to chwala bogu) i gdzie nikt nic nie robi ani nie moze robic
w mysl zasady "jak umre i tak wszystko twoje". Jasne. Tym co zostanie nie
pokryje nawet wzglednego ogladzenia problemow narastajacych od lat.

> Zostaw go samemu sobie, zamieszkaj osobno i to daleko i nie przejmuj się.
> Twoja matka
> właśnie taką miała metodę - starała się problem olać - choć to nie było
> najlepsze ani dla
> niego ani dla niej. Z tego co piszesz to z nim jest jak z alkoholikiem
> kiedy nie stoczy
> się na same dno to nie ruszy po pomoc - szczególnie że zapewniasz mu ją
> ty.
>
> Szybciej ty za jakiś czas powiesisz się z rozpaczy niż on zechce coś
> zmienić.

Moja matka byla swieta w tym wszystkim i jak to wspominam faktycznie
przybrala taka metode bo dobrze wiedziala ze na niego nie moze liczyc (mogl
kazdy inny z pewnego nazwijmy to "hobby" ale nikt w domu bo na to "nie mial
czasu"...) co wiecej jezeli ja chcialam cos robic pojawiala sie cale zycie
zlota wypowiedz "zostaw mama zrobi to lepiej". To byl glowny powod mojej
emigracji gdzie przynajmniej usamodzielnilam sie w pelni, moze nie mam
luksusow ale jestem/bylam z tego zadowolona, sprawialo mi to przyjemnosc i
moglam pozyc jakis czas normalnie.

> Jeśli boisz się że może wpaść w jakieś zobowiązania finansowe to
> "zaopiekuj" się
> jego dokumentami............bez dokumentów trudno wziąść kredyt....


I tylko tyle. Ojciec reprezentowal jakis tam poziom intelektualny i do
momentu kiedy musial zyc miedzy ludzmi ew. byl opierany i mial spelniane
wszelkie zachcianki wszystko szlo normalnie. Dziwne ale bala bym sie
zostawic to mieszkanie i multum nie zalatwionych spraw w polsce (a jest tego
troszke) bo jak juz mowilam nikt tam nie da mi urlopu na pol roku i nikt nie
chcial by tez "takiego urlopu". Z reszta znajac ojca "zaopiekowanie sie"
jego dokumentami skonczylo by sie tak jak z wszystkim co mial w rekach
(gwarancje i swoje co poniektore dokumenty dwa lata odzywkiwalam ze skutkiem
roznym do tej pory...) a jak juz zorientuje sie o co chodzi zglosi to na
policje (w ktora juz tez byly przerabiana jedna "awantura domowa" czy cos w
tym stylu). 1/4 mieszkania jest moja (przyznana po spadku) ktorej i tak nie
sprzedam bo wszelkie terminy scalenia mieszkania, naprawy pieca itp.,
wzglednych poprawek bo remontem bym tego nie nazwala czy jakie kolwiek inne
sa przeciagane na tyle ile tylko jest to mozliwe a dalej tatus opracowal
metode "posiedz sobie sama to sie uspokoisz" jadac na tygodnie po hotelach.
Plus jedyny w tym ze nie smierdzi ze juz nazwe to po imieniu. Minus ze juz
nie widze na to zadnej nadziei i zaczynam byc skrajnie wyczerpana walka o
normalnosc i nie wiem co zrobic.

Zastanawia mnie w tym wszystkim jeszcze jedno a mianowicie fundusze akcyjne.
Ojciec zawsze mowil ze to z pieniedzy z odprawy. Owszem ale z jego
gospodarnoscia dawno juz by ich nie bylo. W swoim czasie (zly stan zdrowia
co mowi ze udokumentuje) przepisal je na mame. Dzien po jej smierci
wyplacil. Mozna sie tutaj do czego przyczepic? Zaznaczam ze nie specjalnie
chociaz nie mala to kwota (byla?) zalezy mi na tych funduszach a bardziej
wolala bym potraktowac to jako karte przetargowa.

Pozdrawiam Anna