Możesz mieć rację. Faktycznie mieszkanie budynkiem nie jest. Tyle tylko, że
widzę tu komplikacje przy zastosowaniu takiej wykładni.
Otóż przy założeniu, że Firma A buduje budynek, a następnie sprzedaje go
firmie B, a firma B sprzedaje każde z mieszkań z osobna innej osobie, to
powstanie paradoks. Mianowicie z jednej strony firma B będzie miała w
stosunku do A roszczenie z rękojmi 3 lata, no a nabywcy lokali w stosunku do
B tylko rok. Jak się po dwóch latach okaże, że ściana jest dziurawa, to co?

Zasadniczo firma budowlana powinna do trzech lat naprawić szkodę. No ale
właściciel lokalu nie może tego się domagać, bo umowy z A nie zawierał. Nie
może również zmusić do tego B, bo ta nie jest zainteresowana, a jeśli nawet
coś dostanie od B jako zadośuczynienie, to mu dać nie musi. Nabywca lokalu
będzie musiał ścianę załatać sam, a firma B skasuje A za załatanie,
twierdząc że co prawda kosztów naprawy nie poniosła, ale po pierwsze
ucierpiało na tym jej dobre imię, a po drugie nikt nie wymaga by poniosła,
bo takiego wymogu nie ma. Oni chcą mieć dziurawe ściany, tylko proszą o
wynagrodzenie. A że lokator marznie? Kogo to ...

Na moje wyczucie, to jednak coś tu nie gra. Myślę, iż do osobnego lokalu
stosuje się przepis o rękojmi jak dla całego budynku, ponieważ jest jego
częścią. Taka wykłądnia powoduje mniej zamieszania. No ale ja się nie
upieram, niech radzi reszta grupy!