"Lolalny Lemur" <s...@o...pl> napisał

> W niewłaściwym momencie - cholera wie o co cho i co się sta. Napiszesz?

Cytuję pierwotny post z pl.soc.prawo.

"Witam, od niespełna roku biologiczny ojciec dziecka namolnie dzwoni do
mojego syna. Syn ma 10 lat, był wielokrotnie świadkiem "niemiłych" zdarzeń
wobec mnie, kilka razy również usłyszał wiele niemiłych słów od taty.
Dziecko wyrokiem Sądu mieszka ze mną, ojciec mieszka w Anglii i nie widuje
się z dzieckiem od dawna, nie wysyła prezentów itd itp. Czasem słuch o nim
zaginie na kilka miesięcy. Alimenty płaci - ma pewno stałe zlecenie,
mniejsza o to.
Rok temu syn, mając 9 lat powiedział ojcu telefonicznie, że nie chce z nim
rozmawiać, nie chce utrzymywać z nim kontaktów. Rozmawiałam z synem o tym
wiele, odbył także kilka sesji u psychologa, z których wynikło, iż dziecia
boi się swojego taty. Powiedziałam ojcu o tym, on telefonicznie także
rozmawiał z psychologiem dziecka. Syn odbiera telefon raz na 2-3 miesiące i
chwilę rozmawia z tatą, lecz rozmowy są sztuczne i syn się z nich nie
cieszy. Ostatnio przestał w ogóle oddzwaniać do taty, on za to nasyła na nas
policję, że z synem na pewno dzieje się coś złego, bo ojciec nie ma znim
kontaktu, policja rozmawia z synem, ze mną i przekazuje ojcu to co napisałam
powyżej. Ostatnimi czasy, mimo wyraźnej prośby ze strony dziecka i mojej
ojciec dzwoni codziennie, o różnych porach, albo wcześnie rano, w czasie
jego szkoły i późnym wieczorem. Syn z tego powodu się stresuje, nie chcę mu
zmieniać numeru, bo nie o to chodzi. Czy mogę zgłosić policji nękanie
dziecka, bo tak to wygląda? Zdaję sobie, że ojciec ma do niego prawa, ale są
pewne granice i jest wola, co prawda małoletniego, oparta psychologiem
dziecięcym, ale jest. 5 lat temu próbowałam ograniczyć mu władzę
rodzicielską, lecz świetnie zagrał i mi się to nie udało. Proszę o radę, czy
można w tym wypadku mieć podstawy nękania?
Bogna, Podkarpackie."

A co do reszty to w skrócie - na psp ww. matkę kilku panów z miejsca uznało
za manipulatorkę i osobę, która buntuje dziecko przeciwko ojcu; ponadto
uznano, że dziecko ma obowiązek kontaktów rozmów z ojcem, bo tak wynika z
KRiO art. 95 (nikt jednak nie odpowiedział, jak mają się do tego prawa i
uczucia dziecka), a resztę już znacie.

A to późniejszy jeszcze post od Bogny na postawione jej "zarzuty":
"Słuchajcie, były wielokrotne próby, razem z psychologiem dziecka,
początkowo
to działało i dzieciak zaufał ojcu. Wystarczyło parę zdań szkalujących matkę
z ust ojca oraz opieprzenie syna za niechęć sprzed paru miesięcy do rozmów z
nim (przecież wcześniej ojciec odrzucił syna i nie dzwonił przez prawie pół
roku) i wszystko wróciło ze zdwojoną traumą. A co zrobie, jak syn za rok,
dwa powie ojcu "spier..."..? Skoro on wywołuje taką reakcję to jest jego
wina, moja praca z synem, psychologa z synem - idzie wszystko na marne,
jeden jego ruch i wszystko jest on nowa, dziecko wykazało na testach
psychologicznych, że się taty boi! Ile razy można próbować? On czerpie
satysfakcję, gdy ktoś cierpi psychicznie przez niego, do dziś pamietam jak
ja cierpiałam póki nie zwinęłam się z dzieckim do Polski i złożyłam pozew o
rozwód. Nie zmienił się nic, wręcz przeciwnie.
Też jestem zdania, że dziecko powinno mieć dwoje rodziców, a przynajmniej
kontakt z obojgiem biologicznych, ale w tym wypadku to nie działa. Kto z was
chciałby utrzymywać kontakty z kimś, kto przejawia cechy psychopaty? Ja nie,
mój syn jak widać też nie, on nie ma już 5 lat, gdzie można było wciskać
kity, że to są żarty i to jest śmieszne. On chodzi do szkoły, dzieli się
prolemami z kolegami. Kiedyś po rozmowie znim miał tiki przez ponad 2
tygodnie, czy to normalne?

B.



N.