Słuchajcie, były wielokrotne próby, razem z psychologiem dziecka, początkowo
to działało i dzieciak zaufał ojcu. Wystarczyło parę zdań szkalujących matkę
z ust ojca oraz opieprzenie syna za niechęć sprzed paru miesięcy do rozmów z
nim (przecież wcześniej ojciec odrzucił syna i nie dzwonił przez prawie pół
roku) i wszystko wróciło ze zdwojoną traumą. A co zrobie, jak syn za rok,
dwa powie ojcu "spier..."..? Skoro on wywołuje taką reakcję to jest jego
wina, moja praca z synem, psychologa z synem - idzie wszystko na marne,
jeden jego ruch i wszystko jest on nowa, dziecko wykazało na testach
psychologicznych, że się taty boi! Ile razy można próbować? On czerpie
satysfakcję, gdy ktoś cierpi psychicznie przez niego, do dziś pamietam jak
ja cierpiałam póki nie zwinęłam się z dzieckim do Polski i złożyłam pozew o
rozwód. Nie zmienił się nic, wręcz przeciwnie.
Też jestem zdania, że dziecko powinno mieć dwoje rodziców, a przynajmniej
kontakt z obojgiem biologicznych, ale w tym wypadku to nie działa. Kto z was
chciałby utrzymywać kontakty z kimś, kto przejawia cechy psychopaty? Ja nie,
mój syn jak widać też nie, on nie ma już 5 lat, gdzie można było wciskać
kity, że to są żarty i to jest śmieszne. On chodzi do szkoły, dzieli się
prolemami z kolegami. Kiedyś po rozmowie znim miał tiki przez ponad 2
tygodnie, czy to normalne?

B.