Kodeks postępowania administracyjnego podaje:

art. 156. [Stwierdzenie nieważności decyzji] § 1. Organ administracji
publicznej stwierdza nieważność decyzji, która /../:
2) wydana została bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa,
/.../
Art. 158. [Decyzja stwierdzająca nieważność] /.../
§ 2. Jeżeli nie można stwierdzić nieważności decyzji na skutek
okoliczności, o których mowa w art. 156 § 2, organ administracji publicznej
ograniczy się do stwierdzenia wydania zaskarżonej decyzji z naruszeniem
prawa oraz wskazania okoliczności, z powodu których nie stwierdził
nieważności decyzji.
/Koniec cytatu./

Co właściwie znaczy w tym wypadku: "jeżeli nie można stwierdzić nieważności
decyzji", skoro dalej jest mowa o tym, że decyzja została na pewno podjęta
z naruszeniem prawa?

Czy istnieją jakiekolwiek przepisy prawne, których przekroczenie mogłoby z
całą pewnością i logicznie pociągać za sobą stwierdzenie nieważności
decyzji administracyjnej, czy za każdym razem jest to subiektywna ocena
sądu i każdy sobie rzepkę skrobie? Jeżeli to drugie, to można przyjąć, że
nawet przy przekroczeniu wszystkich przepisów, decyzja może być uznana za
ważną, chociaż podjętą z naruszeniem prawa. Gdzieś muszą być chyba jednak
granice tego absurdu.

Kiedy można stwierdzić, że decyzja administracyjna na pewno jest nieważna?

Czy organ administracji może sobie dowolnie przekraczać różne przepisy, czy
jednak są takie przepisy, po przekroczeniu których na pewno jego decyzja
będzie nieważna jako nie mająca podstawy prawnej.

Czy decyzja podjęta po znacznym przekroczeniu bezwarunkowego terminu
ustalonego w ustawie szczegółowej, ma podstawy prawne, czy nie ma?

Czy decyzja podjęta przez organ bez wezwania strony w celu wypowiedzenia
się w swojej sprawie, jest rażącym naruszeniem prawa, czy nie jest?

Czy w ogóle prawo reguluje jednoznacznie granicę której organowi
administracji absolutnie przekroczyć nie wolno pod rygorem nieważności
decyzji, czy ta sprawa nie jest uregulowana i liczy się tylko to, co się
wydaje organowi wyższej instancji, że może lub nie może ustalić?

Przyznaję, że nie rozumiem jak to możliwe, że decyzja może w tym samym
czasie być traktowana jako podjęta z naruszeniem prawa i jednocześnie za
mającą podstawę prawną.
Albo jedno, albo drugie.
Chyba, że w prawie logiczna zasada wyłączonego środka nie obowiązuje.

Czy ktoś ten paradoks potrafi wyjaśnić?


--
J.A.