Fri, 14 Jan 2005 21:38:10 +0100, na pl.soc.prawo, Przemyslaw 'Pshemekan'
Plaskowicki napisał(a):

>
> Jeśli chodzi o brak podstawy prawnej, to decyzją bez podstawy prawnej
> jest na przykład decyzja zezwalająca mi na spanie na plecach. Jeśli
> organ może się daną sprawą zajmować, to przekroczenie jakichś przepisów,
> jest działaniem z naruszeniem prawa. W szczególności, niedochowanie
> terminu (na przykład takiego o jakim mowa w postępowaniu o wydanie
> pozwolenia na budowę) nie oznacza, że organ wydał decyzję bez podstawy
> prawnej. O jaki termin dokładnie chodzi (z którego przepisu?).

Chodzi konkretnie o ustawę z 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i
tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki.

W art. 19 ustwa mówi:
"O zatwierdzeniu uchwały Centralna Komisja rozstrzyga w terminie do sześciu
miesięcy od dnia otrzymania uchwały"

W sprawie odwołania mówi tak:

"Centralna Komisja rozpatruje wniosek, o którym mowa w ust. 2, w terminie
sześciu miesięcy od dnia jego doręczenia".

Są to więc moim zdaniem terminy bezwzględne.
Gdyby chociaż tu było słowo "powinna", to zawsze można się czepiać o jakieś
domysły ustawodawcy w stylu "powinna, ale nie mogła z powodów niezależnych
od niej".

Ale tu są twierdzenia nakazowe i nie da się twierdzić, że w terminie
ustawowym organ "rozstrzyga, ale nie rozstrzyga" ponieważ takiej
konstrukcji myślowej nawet w domyśle nie da się utworzyć.

W obydwu instancjach Centralna Komisja przekroczyła ustawowy termin o kilka
miesięcy, dopuszczając się przy tym rażącego naruszania prawa - nie
wzywając np. stronę na rozprawę w celu wypowiedzenia się przed wydaniem
decyzji, dodatkowo ignorując też fakt, że ogromna większość recenzentów
wydała pozytywne opinie, np. wśród recenzentów Rady trzech było za, i żaden
przeciw, a wśród recenzentów Centralnej Komisji pierwszy był przeciw, a
drugi za zatwierdzeniem uchwały Rady.
Jedyny recenzent, który był przeciw, popełnił zresztą mnóstwo błędów i
pisał nieprawdę, co zostało wykazane we wniosku o ponowne rozpatrzenie
sprawy.
A jednak w drugiej instancji sytuacja się powtórzyła - znowu Centralna
Komisja wybrała pierwszego recenzenta na dość niejasnych zasadach, bo zdaje
się, że nawet nie był specjalistą od języka obcego, którego dotyczyła
recenzowana rozprawa, chociaż formalnie rzeczywiście nie było to złamaniem
prawa, był to jednak błąd w sztuce, bo specjalistów znających język
opiniowanej rozprawy można było znaleźć.

Drugi powołany recenzent wydał decyzję pozytywną.
Pomimo tego, organ zdecydował się przekroczyć termin ustawowy i kilka
miesięcy po czym zorganizować debatę końcową, na której podjęto decyzję
odmowną, wbrew opinii większości recenzentów i nie wzywając strony, aby
mogła się wypowiedzieć w swojej sprawie przed wydaniem decyzji.
Nie udzielono stronie wyczerpujących wypowiedzi w sprawach istotnych dla
toczącej się sprawy.
Było też więcej rażących błędów, ponieważ w uzasadnieniu decyzji padały
zarzuty niezgodne z prawdą.

Wszystko więc wskazuje na to, że mamy do czynienia z rażącym naruszeniem
prawa. I o ile przekroczenie terminu ustawowego jest tożsame z brakiem
podstawy prawnej, to i podstawy prawnej nie ma.

Jeżeli sąd stwierdzi nieważność decyzji, to powstanie w konsekwencji tego
problem innego rodzaju.

Ustawa mówi, że uchwała o nadaniu stopnia staje się prawomocna z chwilą
zatwierdzenia jej przez Centralną Komisję. Nie ma nic o tym w jaki inny
sposób uchwała mogłaby stać się prawomocna.

Centralna Komisja odmówiła zatwierdzenia, rażąco łamiąc prawo.

Jeżeli więc decyzja ta zostanie uznana za nieważną, a nie ma podstaw do
ponownego rozpatrzenia sprawy, bo prawo tego nie przewiduje w tym wypadku,
to co się właściwie dzieje z nieprawomocną uchwałą, której nikt nie
zatwierdził ani nie uchylił?

Czy nie można zakładać, że ustawodawca przewidując, co się stać może,
zakładał jednak jakieś konsekwencje wynikające z samej ustawy?

Np. czy nie można tego rozumieć tak, że Centralna Komisja jest zobowiązana
do zatwierdzenia uchwały, jeżeli w ustawowym terminie nie podjęła decyzji
innej niż ta o której mówi nieprawomocna uchwała?
Moim zdaniem uchwała powinna zostać obowiązkowo zatwierdzona wraz z upływem
terminu ustawowego, ponieważ jest ona w terminie ustawowym jedynym
istniejącym aktem prawnym i nie ma dla niego alternatywy.

Swoją drogą, jakie powody mogły skłonić Centralną Komisję do łamania prawa
wbrew zdaniu większości recenzentów? Czy zatwierdzenie uchwały stanowiłoby
zagrożenie dla państwa, czy kie licho?

Moim zdaniem samo upieranie się organu, że należy w tej sytuacji złamać
prawo, jest również rażącym naruszeniem prawa i kolejnym argumentem za
stwierdzeniem nieważności.

Ale co w tej sytuacji z uchwałą o nadaniu stopnia, która miała byc
przedmiotem zatwierdzenia?
Czy sąd sam z siebie jest władny interpretować i tę sprawę przy okazji
stwierdzenia nieważności decyzji, która ją uchyliła?


Pozdrawiam,

--
J.A.