Rządowy projekt ustawy o Służbie Więziennej

z uwzględnieniem w szczególności podstaw do dokonania potrąceń i sposobu postępowania
z kwotami potrąconymi.

Art. 228. Potrąceń na zasadach określonych w przepisach o egzekucji sądowej lub
postępowaniu egzekucyjnym w administracji albo w innych przepisach szczególnych nie
stosuje się do zaliczek pobieranych do rozliczenia, a w szczególności na koszty podróży
służbowej, delegacji lub przeniesienia. Należności te potrąca się z uposażenia w pełnej
wysokości, niezależnie od potrąceń z innych tytułów.

Rozdział 21
Odpowiedzialność dyscyplinarna funkcjonariuszy


Art. 229. 1. Funkcjonariusz odpowiada dyscyplinarnie za popełnienie przewinienia
dyscyplinarnego polegającego na naruszeniu dyscypliny służbowej lub za czyny sprzeczne ze
złożonym ślubowaniem.

2. Naruszenie dyscypliny służbowej stanowi czyn funkcjonariusza popełniony
umyślnie lub nieumyślnie polegający na naruszeniu dobrego imienia służby lub na
przekroczeniu uprawnień lub niewykonaniu obowiązków wynikających z przepisów prawa
lub rozkazów i poleceń wydanych przez przełożonych.

3. Naruszeniem dyscypliny służbowej jest w szczególności:
1) odmowa wykonania albo niewykonanie polecenia lub rozkazu przełożonego,
bądź organu uprawnionego na podstawie ustawy do wydawania poleceń
funkcjonariuszom;
2) zaniechanie czynności służbowej albo wykonanie jej w sposób nieprawidłowy;
3) niedopełnienie obowiązków służbowych albo przekroczenie uprawnień
określonych w przepisach prawa;
4) wprowadzenie w błąd przełożonego lub innego funkcjonariusza, jeżeli
spowodowało to lub mogło spowodować szkodę służbie lub innej osobie;
5) postępowanie przełożonego przyczyniające się do rozluźnienia dyscypliny
służbowej;


100
6) stawienie się do służby w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego
środka oraz spożywanie alkoholu lub podobnie działającego środka w czasie
służby;
7) utrata służbowej broni palnej, amunicji lub legitymacji służbowej;
8) utrata przedmiotu stanowiącego wyposażenie służbowe, którego wykorzystanie
przez osoby nieuprawnione wyrządziło szkodę obywatelowi lub stworzyło
zagrożenie dla porządku publicznego lub bezpieczeństwa powszechnego;
9) utrata dokumentu zawierającego informacje stanowiące tajemnicę państwową lub
służbową;
10) nadużycie zajmowanego stanowiska służbowego lub służby dla osiągnięcia
korzyści majątkowej lub osobistej;
11) samowolne oddalenie się funkcjonariusza z rejonu zakwaterowania, jeśli pełni
służbę w systemie skoszarowanym, a także nieusprawiedliwione opuszczenie lub
niestawienie się w miejscu pełnienia służby.
4.
Czyn
stanowiący przewinienie dyscyplinarne, wypełniający jednocześnie znamiona
przestępstwa, wykroczenia, przestępstwa skarbowego, wykroczenia skarbowego podlega
odpowiedzialności dyscyplinarnej niezależnie od odpowiedzialności karnej lub karnej
skarbowej.

5. W przypadku czynu stanowiącego przewinienie dyscyplinarne mniejszej wagi,
wypełniającego jednocześnie znamiona wykroczenia lub wykroczenia skarbowego, za które
obwiniony został ukarany, przełożony dyscyplinarny może odstąpić od wszczęcia
postępowania, a wszczęte umorzyć.

6. W przypadku czynu stanowiącego przewinienie dyscyplinarne mniejszej wagi
przełożony dyscyplinarny, o którym mowa w art. 230, może odstąpić od wszczęcia
postępowania i przeprowadzić ze sprawcą przewinienia dyscyplinarnego udokumentowaną
rozmowę dyscyplinującą.


Art. 230. 1. Przełożonym dyscyplinarnym funkcjonariusza jest odpowiedni kierownik
jednostki organizacyjnej, o którym mowa w art. 31 ust. 1 i 2. Tę samą władzę dyscyplinarną
posiada funkcjonariusz, któremu powierzono pełnienie obowiązków na tym stanowisku.
2. Przełożonym dyscyplinarnym funkcjonariusza zajmującego wyższe stanowisko
kierownicze w jednostce organizacyjnej jest odpowiedni przełożony, o którym mowa
w art. 62 ust. 2.

101
3. Przełożonym dyscyplinarnym funkcjonariusza delegowanego do czasowego
pełnienia służby albo którego delegowano na szkolenie wstępne, zawodowe, specjalistyczne
lub kurs doskonalenia zawodowego w Centralnym Ośrodku Szkolenia Służby Więziennej,
ośrodku szkolenia Służby Więziennej lub ośrodku doskonalenia kadr Służby Więziennej jest
przełożony dyscyplinarny w miejscu czasowego pełnienia służby, odbywania szkolenia lub
doskonalenia zawodowego, z wyłączeniem możliwości orzekania kar określonych w art. 231
pkt 3 – 6, które wymierza odpowiednio przełożony, o którym mowa w ust. 1 i 2.
4. W przypadku przeniesienia funkcjonariusza do pełnienia służby w innej jednostce
organizacyjnej i związanej z tym zmiany przełożonego dyscyplinarnego, postępowanie
dyscyplinarne wszczęte wobec funkcjonariusza przejmuje i orzeka w pierwszej instancji
nowy przełożony dyscyplinarny.
5. Funkcjonariusz oddelegowany do pełnienia zadań służbowych poza Służbą
Więzienną podlega władzy dyscyplinarnej przełożonego, o którym mowa w ust. 1 i 2.
6. Przełożony dyscyplinarny może w formie pisemnej upoważnić swoich zastępców
lub innych funkcjonariuszy z kierowanej przez niego jednostki organizacyjnej do załatwiania
spraw dyscyplinarnych w jego imieniu w ustalonym zakresie.
7. Wątpliwości w zakresie ustalenia właściwości przełożonego w sprawach
dyscyplinarnych rozstrzyga wyższy przełożony dyscyplinarny w drodze postanowienia.
8. Wyższym przełożonym dyscyplinarnym w postępowaniu dyscyplinarnym
prowadzonym przeciwko:
1) Dyrektorowi Generalnemu, zastępcy Dyrektora Generalnego, dyrektorowi
okręgowemu, komendantowi Centralnego Ośrodka Szkolenia Służby Więziennej,
komendantowi ośrodka szkolenia Służby Więziennej i komendantowi ośrodka
doskonalenia kadr Służby Więziennej bezpośrednio podległego Dyrektorowi
Generalnemu oraz funkcjonariuszom Centralnego Zarządu Służby Więziennej
– jest Minister Sprawiedliwości;
2) zastępcy dyrektora okręgowego, dyrektorowi zakładu karnego lub aresztu
śledczego, zastępcy komendanta Centralnego Ośrodka Szkolenia Służby
Więziennej, zastępcy komendanta ośrodka szkolenia Służby Więziennej, zastępcy
komendanta ośrodka doskonalenia kadr Służby Więziennej bezpośrednio
podległego Dyrektorowi Generalnemu oraz funkcjonariuszom okręgowego
inspektoratu Służby Więziennej – jest Dyrektor Generalny;
3) zastępcy dyrektora zakładu karnego lub aresztu śledczego, zastępcy komendanta

102
ośrodka doskonalenia kadr Służby Więziennej oraz funkcjonariuszom tych
jednostek – jest dyrektor okręgowy.

Art. 231. Karami dyscyplinarnymi są:
1) nagana;
2) ostrzeżenie o niepełnej przydatności na zajmowanym stanowisku lub do służby
w Służbie Więziennej;
3) wyznaczenie na niższe stanowisko służbowe;
4) obniżenie stopnia;
5) wyznaczenie na niższe stanowisko służbowe wraz z obniżeniem stopnia;
6) wydalenie ze służby.

Art.
232.
Kara nagany oznacza wytknięcie ukaranemu przez przełożonego
dyscyplinarnego niewłaściwego postępowania.


Art. 233. 1. Kara ostrzeżenia o niepełnej przydatności na zajmowanym stanowisku
polega na przeprowadzeniu rozmowy dyscyplinującej i wytknięciu ukaranemu niewłaściwego
postępowania i uprzedzenie go, że jeżeli ponownie popełni przewinienie dyscyplinarne, może
zostać wyznaczony na niższe stanowisko służbowe w trybie dyscyplinarnym lub ukarany
surowszą karą dyscyplinarną.

2. Kara ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby polega na przeprowadzeniu
rozmowy, wytknięciu niewłaściwego postępowania i ostrzeżeniu, że za ponowne popełnienie
czynu ukarany może zostać wydalony ze służby.


Art. 234. 1. Kara wyznaczenia na niższe stanowisko służbowe oznacza zwolnienie
z dotychczas zajmowanego stanowiska służbowego i mianowanie na stanowisko służbowe
niższe od dotychczas zajmowanego.

2. Przed zatarciem kary przeniesienia na niższe stanowisko służbowe funkcjonariusza
nie można mianować na wyższe stanowisko służbowe.


Art. 235. Kara obniżenia stopnia polega na wydaniu rozkazu personalnego o utracie
posiadanego stopnia i nadaniu stopnia bezpośrednio niższego.

103

Art. 236. 1. Kara wydalenia ze służby polega na stwierdzeniu wygaśnięcia stosunku
służbowego.
2. Karę wydalenia ze służby oficera wymierza Dyrektor Generalny.


Art. 237. 1. Za popełnione przewinienie dyscyplinarne można wymierzyć tylko jedną
karę dyscyplinarną.
2.
Za
popełnienie kilku przewinień dyscyplinarnych można wymierzyć jedną karę
dyscyplinarną, odpowiednio surowszą, mając na uwadze względy wychowawcze lub
prewencyjne wymierzonej kary.


Art. 238.
1.
Wymierzona kara powinna być współmierna do popełnionego
przewinienia dyscyplinarnego i stopnia zawinienia, w szczególności powinna uwzględniać
okoliczności popełnienia przewinienia dyscyplinarnego, jego skutki, w tym następstwa dla
służby, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na obwinionym obowiązków, pobudki działania,
zachowanie obwinionego przed popełnieniem przewinienia dyscyplinarnego i po jego
popełnieniu oraz dotychczasowy przebieg służby.

2. Na zaostrzenie wymiaru kary mają wpływ następujące okoliczności popełnienia
przewinienia dyscyplinarnego:
1) działanie z pobudek i motywów zasługujących na szczególne potępienie albo
w stanie po użyciu alkoholu lub innego podobnie działającego środka;
2) popełnienie przewinienia dyscyplinarnego przez funkcjonariusza przed zatarciem
wymierzonej mu kary dyscyplinarnej;
3) poważne skutki przewinienia dyscyplinarnego, zwłaszcza istotne zakłócenie
realizacji zadań Służby Więziennej lub naruszenia dobrego imienia Służby
Więziennej;
4) działanie w obecności podwładnego, wspólnie z nim lub na jego szkodę.
3.
Na
złagodzenie wymiaru kary mają wpływ następujące okoliczności popełnienia
przewinienia dyscyplinarnego:
1) nieumyślność jego popełnienia;
2) podjęcie przez funkcjonariusza starań o zmniejszenie jego skutków;
3) brak należytego doświadczenia zawodowego lub dostatecznych umiejętności
zawodowych;

104