Załóżmy, że mamy czyn wyczerpujący znamiona któregoś z przestępstw, ale
stwierdzamy, że nie jest on społecznie szkodliwy. Czy podstawą umorzenia
(ew. uniewinnienia) będzie art.17§1 pkt 2 kpk (ustawa stanowi, że
sprawca nie popełnia przestępstwa) czy pkt 3 (społeczna szkodliwość
czynu jest znikoma)? Jest orzeczenie SN skazujące na pkt 2, ale trochę
mi się to nie podoba... osobiście chyba wolałbym zastosować pkt 3 -
jeśli umarzamy na tej podstawie ze względu na znikomą szkodliwość, to
tym bardziej jeśli jej w ogóle nie ma, to przecież analogiczne sytuacje.
Znikoma szkodliwość to i tak szczególny przypadek sytuacji, w której nie
ma przestępstwa i mogłaby się mieścić w zakresie pkt.2. Jeśli juz
stworzono dla niej odrębną podstawę umorzenia, to po co, chyba nieco
sztucznie, dzielić i stosować inne zasady przy znikomości i braku
społecznej szkodliwości?
Ktoś ma ochotę podyskutować?

KG