Użytkownik "kam" <X#k...@p...onet.pl.#X> napisał w wiadomości
news:c180qo$aqe$1@inews.gazeta.pl...
> Załóżmy, że mamy czyn wyczerpujący znamiona któregoś z przestępstw, ale
> stwierdzamy, że nie jest on społecznie szkodliwy. Czy podstawą umorzenia
> (ew. uniewinnienia) będzie art.17§1 pkt 2 kpk (ustawa stanowi, że
> sprawca nie popełnia przestępstwa) czy pkt 3 (społeczna szkodliwość
> czynu jest znikoma)? Jest orzeczenie SN skazujące na pkt 2, ale trochę
> mi się to nie podoba... osobiście chyba wolałbym zastosować pkt 3 -
> jeśli umarzamy na tej podstawie ze względu na znikomą szkodliwość, to
> tym bardziej jeśli jej w ogóle nie ma, to przecież analogiczne sytuacje.
> Znikoma szkodliwość to i tak szczególny przypadek sytuacji, w której nie
> ma przestępstwa i mogłaby się mieścić w zakresie pkt.2. Jeśli juz
> stworzono dla niej odrębną podstawę umorzenia, to po co, chyba nieco
> sztucznie, dzielić i stosować inne zasady przy znikomości i braku
> społecznej szkodliwości?
> Ktoś ma ochotę podyskutować?
>

Zgadzam się. pkt 2 odnosi się do przypadków, gdy albo nie ma znamion czynu
zabronionego - czyli nie zabrał, nie w celu przywłaszczenia, i nie cudzą
rzecz. Albo wziął kredyt, ale gdy go brał to planował że zwróci.

Natomiast, gdy czyn ma znamiona zabronionego - zabrał, zniszczył rzecz, ale
nie wyrządził tym czynem szkody społeczenstwu, lub wyrządził ją w stopniu
znikomym powinno się stosować pkt 3. Dla mnie to zawsze było oczywiste. Poza
tym trudno mi sobie wyobrazić przypadek czynu wyczerpującego znamiona
przestępskwa a jednocześnie wogóle nieszkodliwego społecznie, każdy z czynów
opisanych w KK znalazł się tam, gdyż wyrządza się nim szkody społeczeństwu.

A co do SN to nie takie bzdury zdarzyło im się uchwalać. Nie raz widziałem
trzy orzeczenia do podobnego stanu faktycznego: jedno na tak, drugie na nie
a trzecie, ze w zasadzie tak, ale czasami nie.


___________
RF