locke [###l...@p...wiggin.com.###] napisał:

> Ja mam trochę daleko do USC, więc takich obserwacji nie mam. Ale
wydaje mi
> się, że masz rację, co do przyczyn tego odsetka: w większości będą
to
> zapewne małżeństwa po rozwodach. Natomiast liczba małżeństw między
> obywatelami polskimi zawieranych za granicą nie byłaby chyba aż tak
> wielka: owszem, emigracja jest spora, ale albo emigrują już osoby
> żonate/zamężne (wręcz całe rodziny), albo zawierają małżeństwa z
> "tambylcami", te zaś chyba nie byłyby liczone przez polską
statystykę
> (ale tego nie wiem).

Zgodnie z prawem o USC powinny być. Podlegają zgłoszeniu w polskich
USC - art. 70 i kolejne
Ust. z dnia 29 września 1986 r. Prawo o aktach stanu cywilnego.

>> Pod warunkiem, że współmałżonek wyrazi zgodę na wychowanie dzieci w
>> wierze katolickiej.
> No, to akurat wydaje się oczywiste.

No mnie akurat nie do końca. Załóżmy, że pobiera się Katolik z
Protestantką. Czy widzisz przeszkodę - poza opisanym zapisem w prawie
kanonicznym - by dzieci ich były protestantami? Osobiście uważam, że
po prostu nie ma to znaczenia.

> No i pewnie taki śłub kosztuje drożej
> (bo biskup też nie będzie podejmowałdecyzji za "Bóg zapłać" :-).

A tu byś się zdziwił. Ludzie często dają za różne usługi kościelne
jakieś tam sumy wynikające z obyczaju. Tak się składa, że ja byłem
chrzczony w parafii prowadzonej przez Jezuitów - a jeśli nie wiesz, to
jest coś na wzór policji w Kościele. Gdy pobierałem się miałem
problem. Mieszkałem wówczas w innej miejscowości. Bierzmowanie w
jeszcze innym kościele, a i urodziłem się jeszcze w innej
miejscowości. Podobnie kłopot z żoną i żeby było śmieszniej ślub
braliśmy jeszcze w zupełnie innej miejscowości. Wszystko porozrzucane
na obszarze 200 x 200 kilometrów na biedę. Pożaliłem się Jezuicie, że
muszę pół Polski zjeździć, by pozbierać te wszystkie papiery. I co się
okazało? Otóż zgodnie z prawem - nie pamiętam już jakim, ale wówczas
wiedziałem - to zbieranie tych wszystkich kwitów wcale nie należy do
narzeczonych, tylko do księdza, który udziela ślubu. Narzeczeni mają
jedynie obowiązek wskazania mu w których parafiach znajdują się
stosowne dokumenty. Co więcej, to prawo kościelne określa kwotę za tę
"usługę" - nie pamiętam ile to było, ale w każdym razie z tego co
pamiętam, to tak z 5 razy mniej, niż zwyczajowo się dawało, a ksiądz
miał obowiązek wystawić pokwitowanie, które później się odpisywało od
podatku jako darowiznę. Wraz z zaświadczeniem o chrzcie dostałem od
Jezuitów "na drogę" taką kartkę do tamtego księdza. Była po łacinie,
więc nie wiem co na niej było, ale w każdym razie reakcja księdza była
cokolwiek paniczna. Papiery jakimś cudownym zrządzeniem losu znalazły
się same i już nigdzie więcej nie jeździłem. Tylko teściowa cokolwiek
krzywo na to patrzyła :-)

Całe to zdarzenie stało się dla mnie impulsem, by przeczytać prawo
kanoniczne. Od deski do deski ze zrozumieniem. Polecam lekturę
każdemu, bo jest tam kilka ciekawych rzeczy. Warto poczytać choćby, by
zapoznać się z nieco innym systemem prawnym. No i od czasu do czasu
się przydaje. Księżą bardzo często niestety bazują na tym, że wierni
przyjmują na wiarę również ich zarządzenia - niekiedy cokolwiek
oderwane od obowiązującego prawa. Jeśli człowiek nawet nie ma zamiaru
z tym walczyć, to warto po prostu wiedzieć, jak to ma być.