Przeczytałam tę dyskusję raptem do połowy i wybaczcie, ale muszę się
wtrącić.
Wiem z doświadczenia i z obserwacji, że rodzice najbardziej boją się by
dzieci nie popełniły ich błędów. Wiedzą i pamiętają co oni wyprawiali w tym
wieku i przed tym chcą chronić swoje dzieci tzn. jeśli rodzic nic na
sumieniu nie ma to i na dziecku się to nie odbija :)
A tu pisze nam tatuś lat 34, że ma problem z córką lat prawie 14. Pytanie
ile lat miał tatuś jak dziecko spłodził 20? 19? Jak dla mnie dużo za mało.
Jest jeszcze jedna prawda, że córki młodych matek też rodzą dzieci młodo,
więc następne pytanie ile lat ma matka tej dziewczynki? Czy przypadkiem
tatuś nie uwiódł jej w wieku lat nastu i tego samego oczekuje po adoratorze
swojej córki?

Ja tak sobie tylko czytam i myślę.

A gdyby moi rodzice choć raz otworzyli moją korespondencję czy pamiętnik to
sama nie wiem co. Nigdy nigdy do tego się nie uciekli, ja mogłam otwarty
list zostawić w kuchni na stole i nikt nikt do niego nie zajrzał, co
najwyżej mama zaniosła go na moje biurko. Nawt wyciągi bankowe (jak
sudiowałam i mieszkałam w akademiku) cierpliwie leżały i czekały na mój
powrót do domu. I wyobraźcie sobie jaki przeżyłam szok kiedy mój chłopak ot
tak otworzył list do mnie wprawdzie to był tylko list z banku, ale to był
list do mnie (!)... podejrzewam, że już jednak więcej tego nie zrobi... bo
słowa "przecież teraz to jest nasze to mogę" tylko pogorszyły jego
sytuację... Ot taki przykład wychowania, jego rodzice uważają, że jego
korespondencja to również ich więc on ma dokładnie taki sam wzorzec.


Pozdrawiam wszystkich
Agnieszka