Andrzej Lawa pisze:


> Jeśli byłoby to uzasadnione, obiektywne, rzeczowe i aktualne - w czym
> problem?

W tym, że czyjeś sądy są subiektywne, nie zawsze rzeczowe i
uzasadnione. "Pański zapach skóry wywołuje u mnie odruchy wymiotne" -
powiedziałbyś tak klientowi w sklepie?


>> dający się pobić a potem wypłakujący się do temidy i wylewający swoje
>> żale na grupie?
>
> Była mowa o prawdzie. A nie bezmyślnej interpretacji mającej tyle
> wspólnego z rzeczywistością, co oskarżenia III Rzeszy, że to Polska
> pierwsza ją zaatakowała.

Była mowa nie o prawdzie obiektywnej, tylko o mówieniu prawdy
odnośnie tego, co się myśli. Nie pierwszy już raz przeinaczasz
wypowiedzi, kasujesz cytaty, a potem rżniesz głupa i na podstawie
wpychanych do klawiatur rzekomych wypowiedzi swoich adwersarzy,
próbujesz ich ośmieszać. Ale przede wszystkim sam się ośmieszasz.

>
>>>> Pewien poziom niedomówień w społeczeństwie
>>>> jest konieczny.
>>> Bo?
>> Bo do cholery bez tego życie byłoby nie do zniesienia. Jak mi się żona
>> znudzi, to niekoniecznie muszę jej mówić, że jej nie kocham, tylko mogę
>> w spokoju dożyć do emerytury.
>
> Sęk w tym, że to i tak "wyłazi". Czyż nie logiczniejsze jest albo
> wspólne popracowanie nad problemem, albo (jeśli to nie zadziała)
> kulturalne rozstanie bez wojny albo nękania się do śmierci? (czy może
> planujesz rozwód zaraz po osiągnięciu wieku emerytalnego? ;) )

Musisz zatem przyjąć do wiadomości (a najlepiej zrozumieć), że świat
nie jest czarno-biały - albo wielka miłość, albo rozwód. Wspólne życie
dwojga niekochających się ludzi nie musi być problemem, ba, może być
nawet szczęśliwe, jeśli na przykład każda ze stron będzie myślała, że
druga ją kocha.

Szacuje się, że około 10% samców wychowuje nieswoje biologiczne
dzieci, nie wiedząc o tym. Czy znajdziesz w swojej niespójnej
interpretacji argument, iż żona powinna powiedzieć o tym mężowi?

--
Liwiusz