wombi napisał(a):

Dla zainteresowanych:
"GAZETA PRAWNA NR 118 (1736) 2006-06-20
SĄD NAJWYŻSZY : UBEZPIECZENIA SPOŁECZNE

Biegły wyliczy emeryturę

Ustalenie wysokości zarobków przy obliczaniu emerytury jest możliwe
także wtedy, gdy brakuje zaświadczeń o zatrudnieniu i wynagrodzeniach.

Powódka Irena B. pracowała w łódzkich zakładach dziewiarskich Olimpia.
Kiedy złożyła wniosek o emeryturę, ZUS przyznając świadczenie przyjął do
podstawy wymiaru kolejne dziesięć lat z dwudziestu lat ubezpieczenia.


Odwołanie od decyzji ZUS

Irena B. odwołała się od tej decyzji, argumentując, że ZUS przyjął
niekorzystny dla niej sposób liczenia emerytury. Według wnioskodawczyni,
organ rentowy powinien przyjąć za podstawę obliczenia emerytury
dwadzieścia lat z całego okresu ubezpieczenia (art. 15 ust. 6 ustawy z
dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych, t.j. Dz.U. z 2004 r. nr 39, poz. 353). ZUS twierdził
jednak, że Irena B. nie udokumentowała tych lat pracy i w związku z tym
nie można było ich uwzględnić. Wskaźnik podstawy wymiaru emerytury,
wyliczonej tak, jak chciałaby tego wnioskodawczyni, był kilkakrotnie
wyższy od tego obliczonego przez ZUS.

Sprawa w sądach

Sąd I i II instancji stwierdził, że nie ma możliwości ustalenia
emerytury w inny sposób, niż ten, który przyjął ZUS, gdyż
wnioskodawczyni nie dysponuje zaświadczeniami o zatrudnieniu i
zarobkach. Sąd uznał, że zeznania świadka - koleżanki wnioskodawczyni -
nie są wiarygodne, gdyż nie jest możliwe ustalenie wysokości zarobków
sprzed kilkudziesięciu lat na podstawie zeznań świadka. Sąd stwierdził
także, że złożone przez powódkę angaże nie są kompletne, bo opiewają na
12 lat - a to za mało, żeby ustalić wynagrodzenie tak, jak chciała
wnioskodawczyni - z 20 lat.

Kasacja wyroku

W kasacji Irena B. zarzucała, że sądy ograniczyły się jedynie do środka
dowodowego, jakim jest opisany w par. 20 rozporządzenia Rady Ministrów z
dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia
emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz.U. nr 10, poz. 49)
druk Rp-7, czyli zaświadczenie o zarobkach. W ocenie wnioskodawczyni
sądy w ogóle nie wykorzystały możliwości, jakie w zakresie postępowania
dowodowego - także w sprawach o ustalenie wysokości emerytury - dają
przepisy kodeksu postępowania cywilnego. Pełnomocniczka wnioskodawczyni
argumentowała, że Irena B. 20 lat pracowała nieprzerwanie jako szwaczka.
Stosownych dokumentów nie mogła przedstawić, bo uległy one zniszczeniu i
nie może być z tego powodu pokrzywdzona.

Do ponownego rozpoznania

Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego
rozpoznania.

W ustnym uzasadnieniu sąd stwierdził, że w niższych instancjach podjęto
próbę zdobycia innych dowodów i nie można czynić zarzutu, że zeznania
świadka o zarobkach wnioskodawczyni uznano za niewiarygodne. Natomiast
zasadne jest wskazanie, że sądy nie wykorzystały złożonych przez
wnioskodawczynię angaży - na podstawie których można ustalić wysokość
wynagrodzenia wnioskodawczyni w każdym okresie jej pracy. Należało do
tego celu powołać biegłego, który opierając się na danych zawartych w
tych dokumentach policzy stawkę godzinową i ustali wynagrodzenie
wnioskodawczyni.

Sygn. akt I UK 15/06".