"Dla ważności zobowiązania wekslowego nie jest istotne, czy istniało
zobowiązanie będące przyczyną wystawienia weksla, ani czy było ono ważne.
Gdyby więc nawet weksel zabezpieczał transakcję z mocy prawa nieważną, to
choć wierzyciel nie mógłby się domagać umówionej ceny np. za towar, to
jednak weksel byłby ważny ze wszystkimi tego konsekwencjami - mógłby żądać
zapłaty weksla.

Każdy, kto złoży podpis na takim papierze wartościowym musi się liczyć z
tym, że może być zobowiązany do zapłaty wobec dalszych posiadaczy weksla.

Kredytowa funkcja weksla polega na tym, że wierzyciel udziela wystawcy
kredytu przyjmując weksel, na którym jest napisane, że zapłata nastąpi po
jakimś czasie od jego wystawienia (np. za dostawę towarów czy usługi). W
operacji tej weksel jest przyjmowany zamiast pieniędzy, więc jest środkiem
płatniczym, choć nie stanowi surogatu pieniądza. Zabezpiecza przy tym
zapłatę wypisanej na nim sumy wekslowej. Czyni to w ten sposób, że każdy,
kto podpisze się na wekslu, staje się dłużnikiem zobowiązanym do jego
zapłaty (zapłaty weksla, nie zapłaty za zobowiązanie w związku z którym
weksel wystawiono). Ponadto, na zabezpieczenie wierzytelności może być
złożony weksel in blanco, czyli niezupełny w chwili wystawienia. Wierzyciel
wypełni go, kiedy powstanie już zobowiązanie zabezpieczone wekslem (np.
jeśli przedsiębiorca nie rozliczy towarów przyjętych do sprzedaży albo
zdemoluje lokal wynajęty na biuro). Atrakcyjność weksla wiąże się też z jego
funkcją obiegową, kiedy to jeden przedsiębiorca przenosi go na innego przez
indos (klauzulę umieszczoną na odwrocie) i wręczenie tej właśnie osobie, na
którą weksel przenosi. I nie ma przeszkód, by obracano tak wekslem wiele
razy, aż do daty jego płatności.

Żeby weksel był ważny, musi zawierać elementy przewidziane przez prawo. Poza
tym może zawierać składniki nieobowiązkowe. Mogą to być dodatkowe
zastrzeżenia, czyli klauzule wekslowe. Wszelkie adnotacje wolno na nim
czynić pod warunkiem, że nie są sprzeczne z prawem wekslowym (jest to ustawa
z 1936 r. - Dz.U. z tegoż roku nr 37, poz. 282).

Nieważny jest weksel na okaziciela lub choćby nie wskazujący remitenta
(wekslobiorcy, a więc tego, na rzecz którego lub na którego zlecenie - jak
to określa ustawa - ma być dokonana zapłata).

We własnym dobrze pojętym interesie należy weksle in blanco wystawiać na
blankietach urzędowych. Przed podpisaniem takiego weksla wystawca
(ewentualny dłużnik) powinien dla swego bezpieczeństwa zawrzeć z
wierzycielem porozumienie nazywane deklaracją wekslową. Powinna ona określać
okoliczności, w jakich weksel może być uzupełniony, a także sposób jego
uzupełnienia. Porozumienie może być nawet ustne i wynikać z okoliczności
towarzyszących wręczaniu weksla wierzycielowi. Ochrona polega na tym, że w
razie udowodnienia, iż treść weksla różni się od deklaracji (dlatego lepsza
jest pisemna), wystawca odpowiada w granicach określonych porozumieniem
(weksel wypełniony niezgodnie z porozumieniem nie traci jednak ważności)."

to z jakiejs strony obecnie już niedostepnej
pzdrw
Arek