W dniu 06.10.2021 o 01:49, Marcin Debowski pisze:
>> No ale tak bylo. Forma wiezienia do 1939, a nawet do 1943.
> Tak tylko przypomne, że rozmawiamy o sekretarce, która nie mieszkała
> gdzieś-tam w Niemczech, a pracowała parę lat w obozie, w tym samym
> obozie, w którym regularnie z niedozywienia i katorzniczej pracy
> umierali ludzie. Tym samym, gdzie w końcu zaczeto tez ludzi gazować. No
> ale może faktycznie nic nie widziała, bo oglądała w tym czasie Polsat.

Opieram się na dostępnych materiałach. 1940~44, to były czasy, w których
standardy życia nie były takie, jak teraz. Ile przedwojennych kamienic
miało ubikacje w mieszkaniach? Bo u mnie w mieście większość miała jedną
wspólną na poziomie. Racje żywnościowe podczas wojny też nie były
wygórowane. Żywność była dla wojska. Mało to słychać o tym, że ludność
cywilna "kombinowała" żywność. A tu mamy obóz karny i sekretarkę, która
z jednej strony widziała więźniów pewnie spoza drutów (bo wątpię, by
łaziła i oglądała baraki), a z drugiej strony jak jechała do domu, to
widziała, ze też się w kraju prowadzącym wojnę "nie przelewa".

Ktoś te głodowe racje przecież w przepisach ustalał. Są ludzie, którzy
przeżyli, więc teoretycznie można założyć, że jednak się dało. To nie
był "strzał w głowę", gdzie szanse przeżycia były iluzoryczne.

--
Robert Tomasik