Witam,

Mam pytanie w związku z odpowiedzią Sądu Najwyższego:

"nie można stawiać zarzutu składania fałszywych zeznań
komuś, kto przesłuchany jako świadek w śledztwie dotyczącym
innego przestępstwa może usłyszeć zarzut popełnienia
przestępstwa".

Wydaje mi się że z powodu tego traci sens ściganie
kogokolwiek pod zarzutem składania fałszywych zeznań. W
związku z tym odpowiedzialność za składanie fałszywych
zeznań staje się martwym przepisem i każdy składający
zeznania może bezkarnie kłamać. Zawsze przecież obrońca może
się powołać na tę decyzję Sądu.

I nawet jeśli broniący się przed zarzutami składania
fałszywych zeznań nie zostanie o nic oskarżony to przecież
zawsze "mógłby usłyszeć zarzut popełnienia przestępstwa", bo
tak nigdy nie wiadomo co próbuje ukryć.

Chyba że w świetle tej decyzji aby postawić zarzuty
składania fałszywych zeznań można udownić tylko wtedy, gdy
wcześniej prokuratura udowodni że świadek jest
nieskazitelnie czysty, nie ma zupełnie nic na sumieniu i w
związku z tym nie ma prawa do składania fałszywych zeznań.
Ale czy udowadnianie totalniej niewinności świadka aby
postawić mu zarzut składania fałszych zeznań nie jest absurdem?

Sąd w uzasadnieniu decyzji powołuje się na spisane prawa do
obrony i nieszkodzenia samemu sobie, bardzo chetnie bym
przeczytał jak to się ma do prawa - obowiązku składania
zeznań, które dzięki temu stają się bez sensu.

Czy ktoś z Was może mi opisać przykład kiedy komuś można
postawić zarzuty i skazać za składanie fałszywych zeznań?

Nie jestem prawnikiem i z góry przepraszam za "niebranżowe"
słownictwo.

Pozdrawiam,
bogdan