Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy - Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw

– 25 –
2)
możliwość rozprzestrzeniania się zanieczyszczenia;
3)
potencjalne drogi narażenia, z uwzględnieniem rozprzestrzeniania się
zanieczyszczeń w zależności od właściwości gleby, ukształtowania, budowy
geologicznej i warunków hydrogeologicznych, a także pokrycia terenu;
4)
środowisko oraz ludzi, którzy mogliby ucierpieć w wyniku zanieczyszczenia;
5)
występowanie na terenie zanieczyszczonym i w jego okolicy zwłaszcza gruntów
uprawnych, ogrodów, parków, placów zabaw, terenów sportowych, budynków
mieszkalnych i użytkowych, form ochrony przyrody, zasobów wody pitnej i ujęć
wody.
2. Jeżeli ocena występowania znaczącego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub stanu
środowiska wykaże, że nie występuje znaczące zagrożenie dla zdrowia ludzi lub stanu
środowiska, regionalny dyrektor ochrony środowiska może zwolnić władającego
powierzchnią ziemi lub innego sprawcę, w drodze decyzji, z obowiązku
przeprowadzenia remediacji albo nie przeprowadzać remediacji, o której mowa
w art. 101i.
3. Minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw zdrowia, kierując się potrzebą ujednolicenia sposobu
wykonywania oceny występowania znaczącego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub stanu
środowiska, może określić, w drodze rozporządzenia, sposób oceny występowania
znaczącego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub stanu środowiska.
Art. 101r. 1. Dopuszcza się następujące sposoby przeprowadzenia remediacji:
1)
usunięcie zanieczyszczenia, przynajmniej do dopuszczalnej zawartości w glebie
i w ziemi substancji powodujących ryzyko;
2)
inne, niż wskazany w pkt 1, prowadzące do usunięcia znaczącego zagrożenia dla
zdrowia ludzi i stanu środowiska, z uwzględnieniem obecnego i planowanego
sposobu użytkowania terenu, takie jak:
a)
zmniejszenie ilości zanieczyszczeń lub
b)
ograniczenie
możliwości
rozprzestrzeniania
się
zanieczyszczeń
i kontrolowanie zanieczyszczenia poprzez okresowe prowadzenie badań
zanieczyszczenia gleby i ziemi w określonym czasie, lub
c)
przeprowadzenie samooczyszczania powierzchni ziemi, ewentualne działania
wspomagające samooczyszczanie, kontrolowanie zanieczyszczenia poprzez
okresowe prowadzenie badań zanieczyszczenia gleby i ziemi w określonym
– 26 –
czasie, ewentualne ograniczenie dostępu ludzi do zanieczyszczonego terenu
i ewentualna konieczność zmiany sposobu użytkowania zanieczyszczonego
terenu.
2. Przy planowaniu lub określaniu sposobu przeprowadzenia remediacji
w pierwszej kolejności należy rozważyć usunięcie zanieczyszczenia, o którym mowa
w ust. 1 pkt 1.
3. Odstąpienie od usunięcia zanieczyszczenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 1,
i przeprowadzenie remediacji w sposób, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, dopuszcza się,
jeżeli:
1)
nie są znane technologie lub sposoby pozwalające na usunięcie zanieczyszczenia
lub
2)
negatywne dla środowiska skutki działań prowadzonych w celu usunięcia
zanieczyszczenia byłyby niewspółmiernie wysokie do korzyści osiągniętych
w środowisku, lub
3)
koszty oczyszczania doprowadzające do usunięcia zanieczyszczenia byłyby
nieproporcjonalnie wysokie w stosunku do korzyści osiągniętych w środowisku
i zasadne jest przeprowadzenie remediacji w sposób, o którym mowa w ust. 1
pkt 2, co zostało wykazane w analizie kosztów i korzyści przeprowadzonej dla
kilku wariantów sposobu przeprowadzenia remediacji, lub
4)
obowiązany do przeprowadzenia remediacji wykaże, że zanieczyszczenie nastąpiło
przed dniem 1 września 1980 r.
Art. 101s. Zabrania się używania do prac ziemnych gleby lub ziemi, w tym
używanych do tych prac osadów pochodzących z dna zbiorników powierzchniowych
wód stojących lub wód płynących, jeżeli jest przekroczona w nich dopuszczalna
zawartość substancji powodującej ryzyko, określona w przepisach wydanych na
podstawie art. 101a ust. 5, dla gruntów występujących w miejscu użycia tej gleby lub
ziemi.”;
11) w art. 103 uchyla się ust. 3 i 4;
12) uchyla się art. 104 i art. 105;
13) uchyla się art. 109;
14) art. 118c otrzymuje brzmienie:
„Art. 118c. Wielkość emisji hałasu wyznacza się i ocenia na podstawie pomiarów
poziomu hałasu w środowisku.”;
– 27 –
15) w art. 135:
a)
ust. 5 otrzymuje brzmienie:
„5. Jeżeli obowiązek utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania wynika
z postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko, dla
przedsięwzięcia polegającego na budowie drogi krajowej, o której mowa w ustawie
z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 260, 843,
1446 i 1543) obszar ograniczonego użytkowania wyznacza się na podstawie
analizy porealizacyjnej. W decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej
nakłada się obowiązek sporządzenia analizy porealizacyjnej po upływie roku od
dnia oddania obiektu do użytkowania i jej przedstawienia w terminie 18 miesięcy
od dnia oddania obiektu do użytkowania.”;
b)
uchyla się ust. 5a i 5b;
16) w art. 144 ust. 4 otrzymuje brzmienie:
„4. Zastosowanie technologii spełniającej wymagania, o których mowa w art. 143,
a także dotrzymanie standardów emisyjnych określonych w przepisach wydanych na
podstawie art. 146 ust. 3 oraz w przepisach odrębnych, nie zwalnia z obowiązku
zachowania standardów jakości środowiska.”;
17) art. 145 otrzymuje brzmienie:
„Art. 145. Prowadzący instalację oraz użytkownik urządzenia są obowiązani do:
1)
dotrzymywania standardów emisyjnych, o których mowa w przepisach wydanych
na podstawie art. 146 ust. 3 pkt 3 i 4, z uwzględnieniem warunków uznawania ich
za dotrzymane, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 146
ust. 3 pkt 5 lit. a, oraz stałych lub przejściowych odstępstw od standardów
emisyjnych, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 146 ust. 3
pkt 5 lit. c;
2)
dotrzymywania standardów emisyjnych, o których mowa w przepisach wydanych
na podstawie art. 169 ust. 3 pkt 3 lit. a;
3)
zapewnienia ich prawidłowej eksploatacji, polegającej w szczególności na:
a)
stosowaniu paliw, surowców lub materiałów zapewniających ograniczanie ich
negatywnego oddziaływania na środowisko,
b)
podejmowaniu odpowiednich działań w przypadku powstania zakłóceń
w procesach technologicznych i operacjach technicznych lub w pracy
– 28 –
urządzeń ochronnych ograniczających emisję, w celu ograniczenia ich
skutków dla środowiska;
4)
postępowania w sposób, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie
art. 146 ust. 3 pkt 5 lit. e, w przypadku zakłóceń w pracy urządzeń ochronnych
ograniczających emisję;
5)
wstrzymania podawania odpadów do spalania lub współspalania lub zatrzymania
instalacji i urządzenia spalania lub współspalania odpadów, w przypadkach,
o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 146 ust. 3 pkt 5 lit. f;
6)
stosowania paliw, surowców lub materiałów, w tym substancji lub mieszanin,
zgodnie z wymaganiami lub ograniczeniami, o których mowa w przepisach
wydanych na podstawie art. 146 ust. 3 pkt 5 lit. g;
7)
stosowania rozwiązań technicznych, zgodnie z wymaganiami, o których mowa
w przepisach wydanych na podstawie art. 146 ust. 3 pkt 5 lit. h;
8)
przekazywania organowi właściwemu do wydania pozwolenia, wojewódzkiemu
inspektorowi ochrony środowiska lub ministrowi właściwemu do spraw
środowiska:
a)
informacji o niedotrzymaniu standardów emisyjnych oraz o odstępstwach od
standardów emisyjnych,
b)
informacji lub danych dotyczących warunków lub wielkości emisji, a także
działań zmierzających do ograniczenia emisji, w tym realizacji planu
obniżenia emisji
– w przypadkach, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 146
ust. 3 pkt 5 lit. i.”;
18) po art. 145 dodaje się art. 145a w brzmieniu:
„Art. 145a. 1. Organ właściwy do wydania pozwolenia, który otrzymał informacje
lub dane zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 146 ust. 3 pkt 5 lit. i, albo
deklaracje, dokumenty lub dane, o których mowa w art. 146a ust. 1 lub 146b ust. 1 i 3,
przekazuje niezwłocznie te informacje, dane, deklaracje lub dokumenty wojewódzkiemu
inspektorowi ochrony środowiska oraz ministrowi właściwemu do spraw środowiska.
2. Wojewódzki inspektor ochrony środowiska, który otrzymał od użytkownika
urządzenia informacje lub dane w trybie art. 146 ust. 3 pkt 5 lit. i, przekazuje
niezwłocznie te informacje lub dane ministrowi właściwemu do spraw środowiska.”;
– 29 –
19) art.146 otrzymuje brzmienie:
„Art. 146. 1. Standardy emisyjne w zakresie wprowadzania gazów lub pyłów do
powietrza ustala się dla niektórych rodzajów instalacji, źródeł spalania paliw oraz
urządzeń spalania lub współspalania odpadów, odpowiednio jako:
1)
stężenie gazów lub pyłów w gazach odlotowych lub
2)
masa gazów lub pyłów wprowadzana w określonym czasie, lub
3)
stosunek masy gazów lub pyłów do jednostki wykorzystywanego surowca,
materiału, paliwa lub powstającego produktu.
2. Standardy emisyjne w zakresie wprowadzania gazów lub pyłów do powietrza
mogą zostać zróżnicowane w zależności od:
1)
rodzaju lub skali działalności, procesu technologicznego lub operacji technicznej,
terminu wydania pozwolenia na budowę lub pozwolenia na użytkowanie, terminu
złożenia wniosku o wydanie pozwolenia na budowę lub pozwolenia na
użytkowanie, terminu oddania do użytkowania lub zakończenia użytkowania,
terminu dalszego łącznego czasu użytkowania – w przypadku instalacji i źródeł
spalania paliw;
2)
skali działalności lub roku produkcji – w przypadku urządzeń spalania lub
współspalania odpadów.
3. Minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw gospodarki, mając na uwadze potrzebę ograniczenia negatywnego
oddziaływania na środowisko niektórych rodzajów instalacji, źródeł spalania paliw oraz
urządzeń spalania lub współspalania odpadów, w związku z wprowadzaniem gazów lub
pyłów do powietrza, oraz mając na uwadze przepisy prawa Unii Europejskiej
określające dopuszczalne wielkości emisji substancji do powietrza ze źródeł spalania
paliw, instalacji i urządzeń spalania lub współspalania odpadów, instalacji przetwarzania
azbestu lub produktów zawierających azbest, instalacji do produkcji dwutlenku tytanu,
instalacji, w których używane są rozpuszczalniki organiczne i z urządzeń spalania lub
współspalania odpadów, określi, w drodze rozporządzenia:
1)
rodzaje instalacji, dla których określa się standardy emisyjne w zakresie
wprowadzania gazów lub pyłów do powietrza;
2)
rodzaje źródeł spalania paliw, dla których określa się standardy emisyjne
w zakresie wprowadzania gazów lub pyłów do powietrza;