Rządowy projekt ustawy o cudzoziemcach

– 150 –
3)
przekazania do depozytu organowi wskazanemu w decyzji dokumentu podróży;
4)
zamieszkiwania w wyznaczonym w decyzji miejscu – do dnia, w którym nastąpi
dobrowolny powrót.
2. W decyzji, o której mowa w ust. 1, można orzec o zastosowaniu jednego lub więcej
niż jednego spośród środków, o których mowa w ust. 1.
3. Zabezpieczenie pieniężne, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, i dokument podróży,
o którym mowa w ust. 1 pkt 3, przechowuje się do czasu okazania przez cudzoziemca biletu
na podróż powrotną.
4. Cudzoziemcowi nie wolno zmieniać miejsca zamieszkania wyznaczonego w decyzji
o przedłużeniu terminu dobrowolnego powrotu, bez zmiany tej decyzji.
Art. 320. 1. W decyzji o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu orzeka się o zakazie
ponownego wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej i innych państw obszaru Schengen oraz określa się okres tego
zakazu.
2. Zakaz ponownego wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i innych państw
obszaru Schengen orzeka się w przypadku wydania decyzji o zobowiązaniu cudzoziemca do
powrotu, w której:
1)
nie określono terminu dobrowolnego powrotu;
2)
określono termin dobrowolnego powrotu – na wypadek jeżeli cudzoziemiec w tym
terminie:
a)
nie opuści terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub
b)
przekroczy lub będzie usiłował przekroczyć granicę niezgodnie z przepisami.
3. Zakaz ponownego wjazdu tylko na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej orzeka się
w decyzji o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu wydawanej cudzoziemcowi:
1)
posiadającemu ochronę międzynarodową w innym państwie członkowskim Unii
Europejskiej, któremu cofnięto zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE,
lub
2)
o którym mowa w art. 317 ust. 7 lub 8.
Art. 321. Zakaz, o którym mowa w art. 320 ust. 1, określa się na następujące okresy:
1)
od 6 miesięcy do 3 lat – w przypadkach, o których mowa w art. 303 ust. 1 pkt 1–3, 5, 9,
11, 12 lub 14;
2)
od jednego roku do 3 lat – w przypadkach, o których mowa w art. 303 ust. 1 pkt 4;
– 151 –
3)
od 3 lat do 5 lat – w przypadkach, o których mowa w art. 303 ust. 1 pkt 6, 7, 10 lub 13;
4)
5 lat – w przypadkach, o których mowa w art. 303 ust. 1 pkt 8.
Art. 322. 1. Organ, który wydał decyzję o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu, na
wniosek cudzoziemca, w drodze decyzji, może cofnąć zakaz, o którym mowa w art. 320
ust. 1, jeżeli cudzoziemiec wykaże, że:
1)
wykonał obowiązki wynikające z decyzji o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu lub
2)
jego ponowny wjazd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub innych państw obszaru
Schengen ma nastąpić ze względu na uzasadnione okoliczności, zwłaszcza ze względów
humanitarnych, lub
3)
została mu przyznana pomoc w dobrowolnym powrocie.
2. Zakazu, o którym mowa w art. 320 ust. 1, nie cofa się, gdy:
1)
wjazd lub pobyt cudzoziemca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej może stanowić
zagrożenie dla obronności lub bezpieczeństwa państwa lub ochrony bezpieczeństwa
i porządku publicznego lub naruszyć interes Rzeczypospolitej Polskiej lub
2)
cudzoziemiec nie uiścił należności z tytułu kosztów związanych z wydaniem
i wykonaniem decyzji o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu, które był obowiązany
ponieść.
Art. 323. Organem wyższego stopnia w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania
administracyjnego w stosunku do komendanta oddziału Straży Granicznej lub komendanta
placówki Straży Granicznej w sprawach o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu,
przedłużenia terminu dobrowolnego powrotu oraz cofnięcia zakazu, o którym mowa
w art. 320 ust. 1, jest Szef Urzędu.
Art. 324. Decyzję o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu organy mogą przekazywać
sobie za pośrednictwem urządzeń umożliwiających odczyt i zapis znaków pisma na nośniku
papierowym lub za pośrednictwem sieci telekomunikacyjnej w rozumieniu art. 2 pkt 35
ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800, z późn.
zm., zwaną dalej „siecią telekomunikacyjną”, i doręczać tę decyzję cudzoziemcowi
w formie uzyskanej w wyniku takiego przekazu.

27) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 273, poz. 2703, z 2005 r. Nr 163,
poz. 1362 i Nr 267, poz. 2258, z 2006 r. Nr 12, poz. 66, Nr 104, poz. 708 i 711, Nr 170, poz. 1217, Nr 220,
poz. 1600, Nr 235, poz. 1700 i Nr 249, poz. 1834, z 2007 r. Nr 23, poz. 137, Nr 50, poz. 331 i Nr 82,
poz. 556, z 2008 r. Nr 17, poz. 101 i Nr 227, poz. 1505, z 2009 r. Nr 11, poz. 59, Nr 18, poz. 97 i Nr 85,
poz. 716, z 2010 r. Nr 81, poz. 530, Nr 86, poz. 554, Nr 106, poz. 675, Nr 182, poz. 1228, Nr 219, poz. 1443,
– 152 –
Art. 325. 1. Organ Straży Granicznej odnotowuje w dokumencie podróży cudzoziemca
wydanie decyzji o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu oraz niezwłocznie informuje o tym
organ, który wystąpił z wnioskiem o jej wydanie.
2. W przypadku doręczenia decyzji o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu w formie,
o której mowa w art. 324, organ, który wykonuje tę decyzję, odnotowuje fakt jej wydania
w dokumencie podróży cudzoziemca.
Art. 326. Organ, który wydaje decyzję o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu:
1)
pobiera od cudzoziemca odciski linii papilarnych, jeżeli nie zostały pobrane po
zatrzymaniu go w związku z przekroczeniem granicy wbrew przepisom;
2)
przekazuje Komendantowi Głównemu Policji obraz linii papilarnych, dane osobowe
cudzoziemca oraz informacje, które umieszcza się w rejestrze, o którym mowa
w art. 428 ust. 1 pkt 4;
3)
sporządza fotografię cudzoziemca.
Art. 327. 1. W przypadku gdy cudzoziemiec nie posiada dokumentu podróży,
Komendant Główny Straży Granicznej składa do właściwego przedstawicielstwa
dyplomatycznego lub urzędu konsularnego państwa pochodzenia cudzoziemca wniosek
o wydanie takiego dokumentu.
2. Jeżeli na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie istnieje przedstawicielstwo lub
urząd, o którym mowa w ust. 1, Komendant Główny Straży Granicznej składa wniosek
o wydanie dokumentu podróży do właściwego organu państwa pochodzenia cudzoziemca.
3. Przed wydaniem dokumentu podróży cudzoziemcowi właściwe organy Straży
Granicznej, w uzasadnionych
przypadkach, umożliwiają przedstawicielstwom
dyplomatycznym, urzędom konsularnym lub właściwym organom państw pochodzenia
cudzoziemca przeprowadzenie z nim rozmowy w jednostkach organizacyjnych Straży
Granicznej, przedstawicielstwach dyplomatycznych lub urzędach konsularnych państw
pochodzenia cudzoziemca w celu potwierdzenia jego obywatelstwa.
4. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się, o ile wiążące Rzeczpospolitą Polską umowy
międzynarodowe dotyczące przyjmowania i przekazywania osób, które nie spełniają
warunków wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i pobytu na tym terytorium lub
przestały spełniać te warunki, nie stanowią inaczej.

Nr 229, poz. 1499 i Nr 238, poz. 1578, z 2011 r. Nr 102, poz. 586 i 587, Nr 134, poz. 779, Nr 153, poz. 903,
Nr 171, poz. 1016, Nr 233, poz. 1381 i Nr 234, poz. 1390 oraz z 2012 r. poz. 908, 1203, 1256, 1445 i 1529.
– 153 –
Art. 328. 1. W postępowaniu w sprawie zobowiązania cudzoziemca do powrotu
dotyczącego cudzoziemca będącego małżonkiem obywatela polskiego albo cudzoziemca
posiadającego zezwolenie na pobyt stały lub zezwolenie na pobyt rezydenta
długoterminowego UE na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej organ, który prowadzi to
postępowanie, ustala, czy związek małżeński został zawarty lub istnieje w celu obejścia
przepisów niniejszej ustawy.
2. Do ustalenia, czy związek małżeński został zawarty lub istnieje w celu obejścia
przepisów niniejszej ustawy, stosuje się przepisy art. 170.
Art. 329. 1. Organ prowadzący postępowanie w sprawie wydania decyzji
o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu zapewnia cudzoziemcowi, który nie włada
w wystarczającym stopniu językiem polskim, możliwość korzystania z pomocy tłumacza.
2. Organ, który wydał decyzję o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu, na wniosek
cudzoziemca, dokonuje w języku zrozumiałym dla cudzoziemca ustnego lub pisemnego
tłumaczenia podstawy prawnej decyzji, rozstrzygnięcia oraz pouczenia, czy i w jakim trybie
służy odwołanie od decyzji.
Art. 330. Organ prowadzący postępowanie w sprawie wydania decyzji o zobowiązaniu
cudzoziemca do powrotu informuje cudzoziemca o organizacjach pozarządowych
zajmujących się udzielaniem cudzoziemcom pomocy, w tym pomocy prawnej.
Art. 331. 1. W przypadku gdy cudzoziemiec nie opuścił dobrowolnie terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej w terminie określonym w decyzji o zobowiązaniu cudzoziemca do
powrotu, decyzja ta podlega przymusowemu wykonaniu.
2. Poza przypadkiem, o którym mowa w ust. 1, przymusowe wykonanie decyzji
o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu następuje, gdy:
1)
w decyzji tej nie został określony termin dobrowolnego powrotu lub
2)
po wydaniu tej decyzji:
a)
zaistniało prawdopodobieństwo ucieczki cudzoziemca, lub
b)
dalszy pobyt cudzoziemca może stanowić zagrożenie dla obronności lub
bezpieczeństwa państwa lub ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego.
3. Przymusowe wykonanie decyzji o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu polega na
doprowadzeniu cudzoziemca do granicy albo do portu lotniczego albo morskiego państwa, do
którego zostaje doprowadzony. Do doprowadzenia cudzoziemca od granicy do portu
lotniczego państwa, do którego zostaje doprowadzony, stosuje się przepisy załącznika do
– 154 –
decyzji Rady 2004/573/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie organizacji wspólnych
lotów w celu wydalenia z terytorium dwóch lub więcej Państw Członkowskich, obywateli
państw trzecich, którzy podlegają indywidualnemu nakazowi wydalenia (Dz. Urz. WE L 261
z 06.08.2004, str. 28).
4. Doprowadzenie cudzoziemca wykonuje:
1)
do granicy – komendant oddziału Straży Granicznej lub komendant placówki Straży
Granicznej właściwy ze względu na miejsce pobytu cudzoziemca;
2)
od granicy do portu lotniczego albo morskiego państwa, do którego następuje powrót –
Komendant Główny Straży Granicznej lub komendant oddziału Straży Granicznej
właściwy ze względu na miejsce, w którym cudzoziemiec przekracza granicę.
5. Komendant placówki Straży Granicznej właściwy ze względu na miejsce, w którym
cudzoziemiec przekracza granicę, odnotowuje w rejestrze spraw dotyczących zobowiązania
cudzoziemca do powrotu datę opuszczenia przez cudzoziemca terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej.
Art. 332. 1. Decyzji o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu nie wykonuje się, gdy:
1)
wobec cudzoziemca toczy się postępowanie w sprawie nadania mu statusu uchodźcy lub
2)
wobec cudzoziemca toczy się postępowanie w sprawie udzielenia mu zgody na pobyt ze
względów humanitarnych, zgody na pobyt tolerowany lub zezwolenia, o którym mowa
w art. 177, art. 182 ust. 1, lub
3)
cudzoziemcowi udzielono zgody na pobyt ze względów humanitarnych lub zgody na
pobyt tolerowany lub zachodzą przesłanki do jej udzielenia, lub
4)
cudzoziemiec przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie:
a)
wizy Schengen upoważniającej tylko do wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, o której mowa w art. 60 ust. 1 pkt 23, lub
b)
zezwolenia, o którym mowa w art. 182 ust. 1, lub
5)
cudzoziemiec przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie
zaświadczenia, o którym mowa w art. 171, lub
6)
cudzoziemiec jest małżonkiem obywatela polskiego albo cudzoziemca posiadającego
zezwolenie na pobyt stały lub zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i jego dalszy pobyt nie stanowi zagrożenia dla
obronności lub bezpieczeństwa państwa lub ochrony bezpieczeństwa i porządku
publicznego, chyba że celem zawarcia związku małżeńskiego lub jego istnienia jest
obejście przepisów niniejszej ustawy.