Rządowy projekt ustawy o cudzoziemcach

– 155 –
2. Przepisu ust. 1 pkt 1 nie stosuje się, gdy cudzoziemiec złożył kolejny wniosek
w sprawie nadania statusu uchodźcy.
Art. 333. Decyzję o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu wydaną cudzoziemcowi
małoletniemu wykonuje się, gdy cudzoziemiec ten ma w państwie, do którego został
zobowiązany powrócić, zapewnioną opiekę rodziców, innych osób pełnoletnich lub instytucji
opiekuńczych, zgodnie ze standardami określonymi w Konwencji o prawach dziecka,
przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 20 listopada 1989 r.
Art. 334. 1. Przedstawiciele organizacji pozarządowych zajmujących się udzielaniem
pomocy cudzoziemcom mogą być obecni jako obserwatorzy w toku działań związanych
z doprowadzeniem cudzoziemca do granicy albo do portu lotniczego albo morskiego
państwa, do którego zostaje doprowadzony, podejmowanych w związku z przymusowym
wykonaniem decyzji o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu.
2. Koszty przejazdu nie więcej niż dwóch przedstawicieli organizacji pozarządowych,
o których mowa w ust. 1, od granicy do portu lotniczego albo morskiego państwa, do którego
cudzoziemiec zostaje doprowadzony, są finansowane z budżetu państwa z części, której
dysponentem jest minister właściwy do spraw wewnętrznych, ze środków będących
w dyspozycji Komendanta Głównego Straży Granicznej.
3. Finansowanie kosztów przejazdu następuje w przypadku, gdy doprowadzanych jest
co najmniej pięciu cudzoziemców oraz gdy doprowadzenie odbywa się statkiem morskim lub
wyczarterowanym statkiem powietrznym.
4. Przedstawiciele organizacji pozarządowych, o których mowa w ust. 1, mają w toku
działań związanych z doprowadzeniem cudzoziemca do granicy albo do portu lotniczego albo
morskiego państwa, do którego zostaje doprowadzony, prawo do:
1)
obserwowania przebiegu wszystkich czynności podejmowanych wobec cudzoziemca od
rozpoczęcia do zakończenia doprowadzenia, w celu potwierdzenia poszanowania
godności i praw cudzoziemca w toku tych czynności;
2)
porozumiewania się z doprowadzanym cudzoziemcem, o ile nie zakłóca to czynności
związanych z doprowadzeniem.
5. Funkcjonariusz Straży Granicznej, przed rozpoczęciem doprowadzenia cudzoziemca
do granicy albo do portu lotniczego albo morskiego państwa, do którego zostaje
doprowadzony, informuje przedstawicieli organizacji pozarządowych, o których mowa
– 156 –
w ust. 1, o zasadach obowiązujących podczas doprowadzenia, w szczególności dotyczących
przebiegu doprowadzenia oraz warunków bezpieczeństwa.
6. Przedstawiciele organizacji pozarządowych, o których mowa w ust. 1, są obowiązani:
1)
przestrzegać zasad obowiązujących podczas doprowadzenia cudzoziemca do granicy
albo do portu lotniczego albo morskiego państwa, do którego zostaje doprowadzony;
2)
wykonywać polecenia funkcjonariuszy Straży Granicznej w przypadku wystąpienia
zagrożenia, w szczególności zamachu na doprowadzających funkcjonariuszy, lub
w razie podjęcia przez cudzoziemca próby ucieczki.
7. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia:
1)
sposób i termin informowania przedstawicieli organizacji pozarządowych, o których
mowa w ust. 1, o przygotowywanym doprowadzeniu cudzoziemca do granicy albo do
portu lotniczego albo morskiego państwa, do którego zostaje doprowadzony, oraz
sposób i termin potwierdzania udziału tych przedstawicieli w doprowadzeniu,
2)
sposób dokumentowania przez przedstawicieli organizacji pozarządowych, o których
mowa w ust. 1, przebiegu doprowadzenia cudzoziemca do granicy albo do portu
lotniczego albo morskiego państwa, do którego zostaje doprowadzony, oraz termin
przekazywania tej dokumentacji Komendantowi Głównemu Straży Granicznej
– uwzględniając konieczność zapewnienia sprawnej organizacji doprowadzenia oraz
wymiany informacji w tym zakresie.
Art. 335. 1. Komendant Główny Straży Granicznej może zapewnić cudzoziemcowi
finansowanie pomocy w dobrowolnym powrocie.
2. Podmiot, do którego statutowych obowiązków należy organizacja dobrowolnych
powrotów, może zorganizować cudzoziemcowi, na jego wniosek, pomoc w dobrowolnym
powrocie.
3. Pomoc w dobrowolnym powrocie może być udzielona cudzoziemcowi:
1)
ubiegającemu się o nadanie statusu uchodźcy, którego wniosek o nadanie tego statusu ze
względów formalnych został pozostawiony bez rozpoznania, lub
2)
któremu wydano decyzję o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu, z wyjątkiem decyzji
o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu, w której nie określono terminu dobrowolnego
powrotu, lub z wyjątkiem innego przypadku, gdy decyzja ta podlega przymusowemu
wykonaniu, lub
– 157 –
3)
przebywającemu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie zaświadczenia,
o którym mowa w art. 171, lub na podstawie zezwolenia na pobyt czasowy, o którym
mowa w art. 177.
4. Podmiot, o którym mowa w ust. 2, współdziała z Komendantem Głównym Straży
Granicznej w zakresie organizacji pomocy w dobrowolnym powrocie.
5. Kolejna pomoc, o której mowa w ust. 1, może zostać udzielona nie wcześniej niż po
upływie 2 lat od dnia, w którym cudzoziemiec opuścił terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
z wykorzystaniem takiej pomocy. Terminu 2 lat nie stosuje się do cudzoziemców będących
ofiarami handlu ludźmi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz do cudzoziemców
małoletnich przebywających na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej bez opieki.
6. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia:
1)
szczegółowy sposób i tryb postępowania w celu zorganizowania pomocy
w dobrowolnym powrocie oraz wzór wniosku, o którym mowa w ust. 2,
2)
zakres czynności wykonywanych w związku z organizacją pomocy w dobrowolnym
powrocie przez podmiot, do którego statutowych obowiązków należy organizacja
dobrowolnych powrotów, w tym informowanie Komendanta Głównego Straży
Granicznej o przebiegu i zakończeniu organizacji tej pomocy lub przyczynach jej
niezrealizowania
– uwzględniając konieczność zapewnienia sprawności organizacji pomocy w dobrowolnym
powrocie.
Art. 336. 1. Pomoc w dobrowolnym powrocie obejmuje pokrycie:
1)
kosztów podróży;
2)
opłat administracyjnych związanych z uzyskaniem dokumentu podróży oraz
niezbędnych wiz i zezwoleń;
3)
kosztów wyżywienia w podróży;
4)
kosztów opieki medycznej;
5)
kosztów organizacji dobrowolnego powrotu przez podmiot, o którym mowa w art. 335
ust. 1;
6)
innych
kosztów związanych z zapewnieniem cudzoziemcowi bezpiecznego
i humanitarnego powrotu.
2. Pomoc, o której mowa w art. 335 ust. 1, jest finansowana z budżetu państwa z części,
której dysponentem jest minister właściwy do spraw wewnętrznych, ze środków będących
w dyspozycji Komendanta Głównego Straży Granicznej.
– 158 –
3. Organ, który wydaje decyzję o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu, informuje
cudzoziemca, o którym mowa w art. 335 ust. 3, o możliwości skorzystania z pomocy
w dobrowolnym powrocie.
Art. 337. 1. Koszty związane z wydaniem i wykonaniem decyzji o zobowiązaniu
cudzoziemca do powrotu ustala się w przypadku wydania decyzji o zobowiązaniu
cudzoziemca do powrotu, w której nie określono terminu dobrowolnego powrotu, lub
w przypadku przymusowego wykonania tej decyzji.
2. Organ Straży Granicznej właściwy w sprawie przymusowego wykonania decyzji
o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu ustala, w drodze decyzji, wysokość kosztów,
o których mowa w ust. 1, oraz podmioty obowiązane do pokrycia tych kosztów. Decyzji
nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności.
3. Należności z tytułu kosztów, o których mowa w ust. 1, przedawniają się z upływem
5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym decyzja o ustaleniu wysokości kosztów
stała się ostateczna.
Art. 338. 1. Koszty, o których mowa w art. 337 ust. 1, ponosi cudzoziemiec.
2. Zapraszający ponosi koszty, o których mowa w art. 337 ust. 1, w przypadku gdy
cudzoziemiec, którego zaprosił, wjechał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w okresie,
na który został zaproszony, i okoliczności uzasadniające zobowiązanie go do powrotu
wystąpiły:
1)
podczas pobytu cudzoziemca na tym terytorium w okresie objętym zaproszeniem albo
2)
po upływie okresu objętego zaproszeniem, gdy cudzoziemcowi nie przedłużono wizy,
nie uzyskał on zezwolenia na pobyt czasowy, zezwolenia na pobyt stały, zezwolenia na
pobyt rezydenta długoterminowego UE lub nie korzysta z ochrony na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, o której mowa w art. 3 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r.
o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, i pozostał
na tym terytorium.
3. Podmiot powierzający cudzoziemcowi wykonywanie pracy lub pełnienie określonej
funkcji ponosi koszty, o których mowa w art. 337 ust. 1, w przypadku gdy cudzoziemcowi
została wydana decyzja o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu w związku z okolicznością,
o której mowa w art. 303 ust. 1 pkt 4.
4. Jeżeli cudzoziemcowi, który został zaproszony, została wydana decyzja
o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu w związku z okolicznością, o której mowa
– 159 –
w art. 303 ust. 1 pkt 4, koszty, o których mowa w art. 337 ust. 1, ponosi podmiot
powierzający cudzoziemcowi wykonywanie pracy lub pełnienie określonej funkcji.
5. Jednostka naukowa, która przyjęła cudzoziemca w celu realizacji projektu
badawczego, ponosi koszty, o których mowa w art. 337 ust. 1, jeżeli decyzja o zobowiązaniu
cudzoziemca do powrotu została wydana i wykonana ze środków publicznych przed
upływem 6 miesięcy od dnia wygaśnięcia umowy o przyjęciu go w celu realizacji projektu
badawczego, a podstawą wydania tej decyzji był pobyt cudzoziemca na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej bez ważnej wizy, jeżeli była wymagana, lub innego ważnego
dokumentu uprawniającego go do wjazdu na to terytorium i pobytu na nim.
Art. 339. Do kosztów, o których mowa w art. 337 ust. 1, zalicza się w szczególności
koszty:
1)
postępowania w sprawie wydania decyzji o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu;
2)
pobrania od cudzoziemca odcisków linii papilarnych oraz sporządzenia fotografii;
3)
pobytu cudzoziemca w strzeżonym ośrodku lub areszcie dla cudzoziemców;
4)
badania lekarskiego cudzoziemca;
5)
pomocy udzielonej cudzoziemcowi przez inne państwo członkowskie Unii Europejskiej
w związku z przeprowadzeniem tranzytu drogą powietrzną przez jego terytorium;
6)
doprowadzenia cudzoziemca do granicy lub do portu lotniczego albo morskiego
państwa, do którego zostaje doprowadzony.
Art. 340. 1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy
sposób obliczania kosztów:
1)
przejazdu cudzoziemca do granicy lub do portu lotniczego albo morskiego państwa, do
którego zostaje doprowadzony;
2)
pobytu cudzoziemca w strzeżonym ośrodku lub areszcie dla cudzoziemców;
3)
pobrania odcisków linii papilarnych od cudzoziemca oraz sporządzenia fotografii,
zaliczanych do kosztów przymusowego wykonania decyzji o zobowiązaniu
cudzoziemca do powrotu;
4)
innych niż określone w pkt 1, związanych z doprowadzeniem cudzoziemca do granicy
lub do portu lotniczego albo morskiego państwa, do którego zostaje doprowadzony.
2. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw
wewnętrznych uwzględni rodzaj środka transportu użytego do przymusowego wykonania