No jasne, tylko podaj zwięzłe uzasadnienie sprzeciwu.


-----
> Odwołał bym się.

do góry

Najlepsze uzasadnienie sprzeciwu, które notorycznie stosuję to: wnoszę sprzeciw do
nakazu zapłaty. Sprzeciw nie wymaga jakiegokolwiek uzasadnienia. Tak jak wyrok
nakazowy sąd wydaje nie oglądając jakichkolwiek dowodów.

Generalnie jednak lepiej podać kilka znanych sobie podobnych osób plus np. listę
posłów na sejm. Wszystkie te osoby nie mają jakiegokolwiek obowiązku odpowiadania SM.

do góry

W dniu 09-04-15 o 19:36, Konfabulator Konfabulatorski pisze:
> Najlepsze uzasadnienie sprzeciwu, które notorycznie stosuję to:
> wnoszę sprzeciw do nakazu zapłaty. Sprzeciw nie wymaga jakiegokolwiek
> uzasadnienia. Tak jak wyrok nakazowy sąd wydaje nie oglądając
> jakichkolwiek dowodów.
>
> Generalnie jednak lepiej podać kilka znanych sobie podobnych osób
> plus np. listę posłów na sejm. Wszystkie te osoby nie mają
> jakiegokolwiek obowiązku odpowiadania SM.
>

Odpowiadać na pismo SM nikt nie ma obowiązku - co do zasady.

do góry

Jak widać w PRL-bis jest obowiązek odpowiedzi na pisma niedoręczone, z
pozostawionym awizem, pod adresem z DR, a nie adresem zamieszkania.
ChGW co było w tym piśmie (niedoręczonym), może jakieś wezwanie do złożenia
wyjasnień czy co oni tam wysyłają.

BTW najśmieszniej jest w urzędach, gdzie koperty ze zwróconym pismem Ci nie
otworzą "bo to ich" (wielokrotnie ćwiczyłem), a "doręczenie było
[zastępcze]" i co nam Pan zrobisz. Aż się prosi art. 176 kk uruchamiać...


-----
> Odpowiadać na pismo SM nikt nie ma obowiązku - co do zasady.

do góry

Znalazłem takie postanowienie SN z 30 września 2010 r. sygn. akt I KZP
15/10:
Sentencja:

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu zagadnienia prawnego "czy wyczerpuje znamiona
wykroczenia z art. 65 § 2 KW (ewentualnie z art. 97 KW) niespełnienie
obowiązku określonego w art. 78 ust. 4 ustawy z 20.6.1997 r. Prawo o ruchu
drogowym (t.j. Dz.U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.), gdy doręczenie
kierowanego do właściciela lub posiadacza pojazdu żądania udzielenia
informacji przez uprawniony organ, nastąpiło w formie doręczenia awizowanego
(art. 133 § 1 i 2 KPK w zw. z art. 38 § 1 KPW)", odmówił podjęcia uchwały.

Uzasadnienie:

[...]

"W związku z tym stwierdzeniem udzielenie odpowiedzi na zadane pytanie nie
ma żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia kwestii zawartej w środku
odwoławczym. Pomimo braku warunków do podjęcia uchwały wskazać jednak
należy, że podniesione w pytaniu prawnym zagadnienie opiera się na
założeniu, iż od sposobu doręczenia zależy ocena wypełnienia znamion
wskazanego wykroczenia. Jednakże w sytuacji gdy doręczenie żądania, o którym
mowa w art. 78 ust. 4 PrDrogU, nastąpiło w trybie art. 133 § 1 i 2 KPK w zw.
z art. 38 § 1 KPW, to trzeba oddzielić procesowy aspekt doręczenia pisma,
którego skuteczność może opierać się na domniemaniu, od materialnych podstaw
odpowiedzialności, których nie można domniemywać. W orzecznictwie Sądu
Najwyższego wyrażono pogląd, że właściciel lub posiadacz pojazdu, który
odmawia udzielenia informacji o osobie, której powierzył pojazd, narusza
art. 78 ust. 4 PrDrogU wówczas, gdy został on użyty zgodnie z jego wolą i
wiedzą przez osobę mu znaną, a więc gdy wie, kto kierował lub używał jego
pojazdu w oznaczonym czasie. W takiej sytuacji niewypełnienie obowiązku z
art. 78 ust. 4 PrDrogU jest umyślnym zachowaniem. Dlatego też wykroczenie z
art. 97 KW w zw. z art. 78 ust. 4 PrDrogU ma charakter wykroczenia umyślnego
(por. postanowienie z dnia 29 czerwca 2010 r., I KZP 8/10, OSNKW 2010, z. 9,
poz. 76). Dodatkowo trzeba zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 78 ust. 4
PrDrogU obowiązek wskazania osoby, której został powierzony pojazd do
kierowania lub używania w oznaczonym czasie, powstaje tylko wówczas, gdy
uprawniony organ wystąpi z takim żądaniem. Wówczas naruszenie tego obowiązku
może polegać na złożeniu oświadczenia o odmowie wskazania tej osoby albo też
na nieudzieleniu odpowiedzi na zadane pytanie. Jednakże w każdym wypadku po
stronie osoby zobowiązanej musi istnieć świadomość żądania udzielenia takiej
informacji. Nie ma przy tym znaczenia, w jakiej formie takie żądanie
zostanie przekazane, gdyż istotne jest, czy dana osoba miała świadomość, że
została wezwana przez uprawniony organ do wskazania, komu powierzyła pojazd
do kierowania lub używania oraz czy taką wiedzę rzeczywiście posiadała.
Zgodnie zaś z zasadą ciężaru dowodu, to na oskarżycielu spoczywa obowiązek
udowodnienia tych okoliczności. Obwinionego chroni bowiem zasada domniemania
niewinności (art. 5 § 1 KPK w zw. z art. 8 KPW), co wyłącza możliwość
domniemania świadomości wypełnienia znamion wykroczenia z art. 97 KW w zw. z
art. 78 ust. 4 PrDrogU."


-----
> Dzięki, jeszcze jest taki przypadek, czy samo awizo (doręczenie zastępcze)
> świadczy o odmowie właściciela udzielenia informacji o kierującym i czy
> może być podstawą wniosku o ukaranie.

do góry

I jeszcze wyrok SN z 18 kwietnia 2013 r. sygn. akt II KK 90/13:

Uzasadnienie:

"[...] W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się wprawdzie, że
niewskazanie przez właściciela pojazdu na żądanie uprawnionego organu, komu
powierzył pojazd do kierowania lub używania w okolicznościach wskazanych w
art. 78 ust. 4 Prawa o ruchu drogowym z 1997 r., może stanowić wykroczenie
wskazane w art. 97 KW (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca
2010 r., I KZP 8/10, OSNKW 2010, z. 9, poz. 76). Jednocześnie wszak podnosi
się, że art. 129b ust. 2 pkt 1 Prawa o ruchu drogowym ogranicza wyraźnie
uprawnienia strażników straży gminnych (miejskich) jedynie do kierujących
pojazdami, w tym naruszających przepisy ruchu drogowego w razie
zarejestrowania ich czynu przy pomocy urządzeń rejestrujących, a tym samym,
nie wobec właściciela lub posiadacza takiego pojazdu, jeżeli nie wykazuje
się jego sprawstwa. Akcentuje się przy tym, że samo doręczenie żądania
wskazania przez właściciela pojazdu osoby nim kierującej, jeżeli to nie on
sam prowadził w danym czasie pojazd, także gdy następuje ono w trybie
przewidzianym w art. 133 KPK w zw. z art. 38 § 1 KPW, należy oddzielić - w
aspekcie jego procesowej skuteczności - od możliwości pociągnięcia go do
odpowiedzialności z art. 97 KW, gdyż to ostatnie nie może opierać się na
domniemaniu istnienia takich podstaw przez sam fakt niewskazania innej osoby
użytkującej w danym czasie określony pojazd (zob. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 30 września 2010 r., I KZP 15/10, OSNKW 2010, z. 10, poz.
87, czy wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 2012 r., III KK 358/12)."

-----
> Nie.
> Co nie znaczy, ze sm / policja postepowac niezgodnie z przepisami nie
> moze.
> Może nie powinna co nie znaczy, ze się nie da.

do góry