A co wy na to?

Zamieszczenie informacji w sieci nie powoduje, że każdy o niej wie
Zamieszczenie w internecie informacji o fakcie nie oznacza, że jest on
powszechnie znany w rozumieniu art. 228 § 1 k.p.c. Takie stanowisko
zajął Sąd Najwyższy w wyroku z 10 lutego 2010 r. Stanowisko Sądu
Najwyższego (V CSK 269/09, LEX Nr 578076) niewątpliwie może
rozstrzygać szereg wątpliwości, które pojawiają się w trakcie
postępowań przed sądami powszechnymi. Wydaje się jednak, że podobne
wnioski można wysnuć w oparciu o dotychczasowe poglądy Sądu
Najwyższego, wyrażane jednak w sposób bardziej ogólny. Po pierwsze,
należy podkreślić, że uznanie tzw. notoryczności określonego faktu
zawsze należy od oceny sądu orzekającego w danej sprawie (zob. m.in.
wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lipca 2010 r., V CKN 349/00, LEX Nr
52486). Po drugie, nie ma określonych sztywnych kryteriów, według
których określony fakt definitywnie będzie mógł być uznany za
powszechnie znany. Wszystko zależy od okoliczności danej sprawy. Do
faktów powszechnie znanych można zaliczyć okoliczności, zdarzenia,
czynności lub stany, które powinny być znane każdemu rozsądnemu i
posiadającemu doświadczenie życiowe mieszkańcowi miejscowości, w
której znajduje się siedziba sądu (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia
5 lutego 2002 r., II CKN 894/99, LEX Nr 54453). W konsekwencji, do
takich okoliczności można, co do zasady, zaliczyć wydarzenia
polityczne, zachodzące w przyrodzie zjawiska, wydarzenia o charakterze
ekonomicznym, czy wreszcie zdarzenia zazwyczaj występujące w
określonym miejscu i czasie. Istotny w kontekście oceny notoryjności
określonego faktu jest brak jakichkolwiek wątpliwości zaprzeczających
takowej ocenie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 maja 1977 r., IV
CR 150/77, LEX Nr 7934). Zasadnie podkreśla się, że skoro fakty
powszechnie znane mają w określonym procesie stanowić jedną z
okoliczności ustalonego stanu faktycznego, to stwierdzenie ich w
procesie powinno być podporządkowane ogólnym regułom postępowania
dowodowego. Fakty powszechnie znane wchodzą w skład materiału
procesowego sprawy na równi z faktami, które muszą być w procesie
udowodnione (zob. Komentarz do art. 228 kodeksu postępowania
cywilnego, [w:] Bodio J., Demendecki T., Jakubecki A., Marcewicz O.,
Telenga P., Wójcik M.P., Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz,
Oficyna, 2008, wyd. III, stan prawny: 2008.03.01. Komentarz jest
dostępny w wersji elektronicznej w Module "Komentarze" do SIP LEX).
Artykuł pochodzi z programu System Informacji Prawnej LEX on-line
Wojciech Kowalski 2010-06-21