W dniu 24.01.2023 o 01:31, Marcin Debowski pisze:
> To o czym mówisz to element zarządzania ryzykiem, który w żaden sposób
> nie powinien rzutować na moralną czy nawet prawną ocenę sytuacji.
> Ofiara ma prawo się bronić. Napadający nie ma prawa atakować.

Ależ oczywiście. Tylko w tym, co się robi zawsze warto mieć umiar.
>
>> Rozumiem przysięgę "choćby z narażeniem życia", ale to nie to samo, co
>> szukanie śmierci z błahego powodu. Czasem trzeba wiedzieć, kiedy
>> "odpuścić". Kontynuowanie pościgu za osobą podejrzaną o prowadzenie
>> pojazdu pod wpływem alkoholu, gdy widzisz, ze zaczyna to zagrażać
>> zdrowiu, czy życiu ociekającego, Twojego, partnera czy osób postronnych,
>> to nie odwaga, a głupota - moim zdaniem.
> Oczywiście, ale nie można z tego powodu przerzucać winy czy jej części
> na ofiarę. Mowa o pierwotnym czynie, który doprowadził do sytuacji,
> nie o decyzjach związanych z zarządzaniem samą sytuacją. Psuwając
> rzecz do absurdu moglibyśmy stwierdzić, że Ukraina powinna się po
> prostu bezwarunkowo poddać bo wtedy nie byłoby żadnych bezpośrednich
> ofiar i zniszczenia majątku. Tyle, że historia i doświadczenie
> pokazuje, że długofalowo niekoniecznie musiałaby to być prawodłowa
> decyzja w tym ze względów humanitarnych.

I oczywiście nadal masz racje. Czasem - przede wszystkim - nie ma
jakiegoś szczególnie lepszego rozwiązania i robisz, co możesz i wydaje
Ci się dobre.

--
Robert Tomasik