Andrzej Lawa wrote:

>
> Przykład: solidne ale ledwie metrowej wysokości ogrodzenie nie będzie
> właściwym zabezpieczeniem, bo jest zbyt łatwe do przeskoczenia,
> zarówno przez psa jak i przez np. jakiegoś dzieciaka, któremu piłka
> zdryfowała w bok i chce ją odzyskać bez fatygowania właściciela (a o
> psie nie wie).

Dzieciak grający w piłkę w okolicy doskonale wie że za siatką jest
pies, i to groźny.

A jak jest tak mały że jeszcze nie kuma czym to grozi, to winni są
rodzice że puszczają go samopas. Świat jest pełen zagrożeń, nie możesz
wszystkich obarczać obowiązkiem pilnowania czy jakiemuś dzieciakowi nie
stanie się krzywda.

Pamiętam że w dzieciństwie naszym głównym placem zabaw była wielka
budowa, głębokie osypujące się wykopy, hałdy piachu, kilkupiętrowe
budynki w stanie surowym. Ogrodzone to było, a jakże, dwumetrową
siatką, nawet bez górnego obramowania, więc giętką i utrudniającą
sforsowanie.

Pokonanie tej siatki grupie sześcio- i siedmioletnich łebków zajmowało
tyle czasu że każdy sierżant z amerykańskich filmów o marines aż by
przysiadł z wrażenia.

Cyk i cała grupa nagle jest już za siatką. A płot z kątownikiem na
górze to w ogóle w biegu się pokonywało, bez zmniejszania szybkości
ucieczki...

W ogóle nie jestem w stanie sobie wyobrazić skutecznego zabezpieczenia
terenu przed takimi szkodnikami ;-) Był nawet stróż z psem, ale pies
został szybko spacyfikowany, i nam tylko towarzyszył w zabawach.

--
Pozdro
Massai