> Dziekuje Kaju za prawdziwe slowa

Racja, czekałem na post z tej strony, która niestety nie może zabrać głosu w
momencie kiedy rodzice walczą między sobą, a która jest najbardziej istotna.
Jak zauważono już wcześniej każdy przypadek jest indywidualny i nie da się
ująć ich wszystkich w jakiś schemat. Każdy z nas ma jakieś żale do swoich
ex - inaczej nie byłoby sprawy z rozstaniem, ale najbardziej dostaje po
psychice dziecko i w tym całym zamieszaniu najczęściej zapominamy o jego
potrzebie podstawowego bezpieczeństwa.

Czuję wewnętrzną potrzebę obrony swojej strony - ale to nie jest grupa
...własne-żale... Myślę, że najważniejszy jest zdrowy rozsądek i dojżałość
osób, które zdecydowały się na własnego potomka. Jak wynika z powyższych
postów wielu znas mimo swoich lat nie dorosło do roli rodzica i nie pamięta
własnego dzieciństwa. Sam wychowywałem się w niepełnej rodzinie, ale
podziwiam swoich rodziców za to, że potrafili w dużym stopniu uchronić mnie
od stresu związanego z ich rozejściem. Moja Matka nigdy nie powiedziała
złego słowa na Ojca, a i On podobnie - zawsze uczył mnie szacunku do Matki,
choć widywałem się z nim żadko. Żeniąc się obiecałem sobie, że nigdy nie
dopuszczę do tego, by moje dziecko zapytało się kiedyś - tato a gdzie ty
byłeś wtedy?... - niestety o ironio może prawem karmy lub też czegoś takiego
moje dziecko przeżywa to samo co ja kiedyś, a ja nie mam możliwości zmienić
tej sytuacji - nad czym wielce boleję.

Pozdrawiam WB