Robert Tomasik napisał(a):

> Czy możesz zacytować odpowiednie fragmenty? W powołanych przez Ciebie
> przepisach jest mowa o przypadkach, gdy przeszukanie jest dopuszczalne, ale
> nie ma słowem o zgodzie samego przeszukiwanego. Przeszukiwany, jeśli uważa,
> że naruszono jego prawa może tylko i wyłącznie złożyć zażalenie.
>
> Wszelkie próby stawiania oporu są naruszeniem prawa same w sobie i mogą
> powodować skutki prawem przewidziane, a więc conajmniej użycie środków
> przymusu bezpośredniego, a czasem i odpowiedzialność karną. Fakt, że sąd
> uznał by, iż faktycznie policjanci nie mieli prawa dokonać przeszukania w
> takim lub innym trybie, mógłby być co najwyżej okolicznością łagodzącą przy
> postępowaniu o czynną napaść lub utrudnianie czynności służbowych, ale
> prawie nigdy nie będzie prowadził do bezkarności takiego czynu.

Może prowadzić, ale jedynie w przypadku uznania stawiania czynnego oporu
za działanie w stanie wyższej konieczności. Akademickie przykłady to np
stawianie oporu przez osobę, która niesie lekarstwo dla chorego gdy
każda minuta jest droga. Podobnie w sytuacji gdy doszło do omyłki
idemtyfikacyjnej - np funkcjonariusze na podstawie listu gończego
zatrzymują nie poszukiwanego ale jego brata. Sporne jest natomiast jak
należy traktować opór przy rażacym nadużyciu uprawnień - np jak pan
policjant podczas przeszukania zaczyna odstawiać gestapowca i rozbijać
kolekcję porcelanowych figurek w poszukiwaniu w nich narkotyków, albo
rozpruwać nożem kanapy. Ja obstawiałbym także i w tym przypadku
działanie w ramach SWK, ale można by obronić i tezę o obronie
koniecznej. Wszystko zalezy od tego w którym miejscu umieścimy linię
rozgraniczającą naduzycie uprawnień od bezprawnego zamachu.

--
Falkenstein
Ordo Luminis