użytkownik Przestraszony napisał(a) w wiadomości
news:ci4bfn$hqk$1@inews.gazeta.pl:
> Witam,
>
> wszystkich bywalców grupy, a szczególnie znawców k.p.c. i proszę o
> wyrażenie opinii na temat przedstawionej poniżej sytuacji.
>
> [ Na posiedzeniu niejawnym Sąd pierwszej instancji wydał postanowienie
> nie kończące postępowania, uzasadnił je i doręczył stronom.
> Zgodnie z kpc na postanowienia Sądu stronom przysługuje bądź nie środek
> zaskarżenia - w pierwszym przypadku (art. 357) postanowienie musi
> zawierać pouczenie o dopuszczalności, terminie i sposobie wniesienia
> zaskarżenia.
> W omawianym przypadku takiego pouczenia nie było.
> Były więc dwie możliwości:
> a) nie przysługiwało zaskarżenie,
> b) przysługiwało zaskarżenie lecz zapomniano o pouczeniu.
> Strona postępowania złożyła na omawiane postanowienie zażalenie (do Sądu,
> który je wydał) i ... no właśnie, co powinno być dalej?
> Zakładam, że:
> Ad a) Sąd powiadamia stronę, iż na wydane postanowienie nie
> przysługiwał środek zaskarżenia,

Raczej powinien odrzucić zażalenie jako niedopuszczalne z mocy ustawy.


> Ad b) ponieważ zaskarżone postanowienie nie kończy postępowania, jak
> również nie dotyczy ono wyjątków wymienionych w pkt 1-11 art. 394 par.
> 1 - Sąd pierwszej instancji rozpatruje zażalenie i powiadamia strony o
> wyniku. Wtedy dopiero zgodnie z pkt 11 w/w art. ewentualne zażalenie na
> "odrzucenie zażalenia" można wnieść do Sądu drugiej instancji.
> Tymczasem po upływie pięciu m-cy strona otrzymała postanowienie o
> odrzuceniu zażalenia wydane przez ... Sąd drugiej instancji z adnotacją,
> iż nie przysługuje jej już żaden środek zaskarżenia. W uzasadnieniu
> czytamy m.in.:"... zażalenie do Sądu drugiej instancji przysługuje na
> postanowienia Sądu pierwszej instancji kończące postępowanie w sprawie, a
> ponadto na postanowienia enumeratywnie wskazane w pkt od 1-11 art.394
> par.1 k.p.c. i przepisach szczególnych ..." - czyli prawie dokładnie to
> samo co napisałem przy Ad b). ]

Sąd I instancji nie miał obowiązku skoro przyjął zażalenie i przesłał je do
rozpoznania nie miał obowiązku o tym fakcie informować skarżącego.
Widocznie sąd I instancji nie zauważył lub był w błędzie co do tego czy
zażalenie przysługuje i sąd okręgowy to skorygował - taką możliwość przewiduje
kpc.
Według mnie postępowanie było OK.

>
> Jurystów proszę o skomentowanie powyższych faktów oraz o odpowiedź na
> pytanie: co jeszcze można zrobić w tej sprawie skoro:
> 1) omawiane postanowienie (nie kończące postępowania) zostało wydane po
> roku od: zamknięcia rozprawy, wydania postanowienia kończącego
> postępowanie i uprawomocnieniu się jego,
> 2) w międzyczasie nie nastąpiło wznowienie postępowania, otwarcie
> rozprawy, jak również nie zaistniały żadne nowe okoliczności nieznane
> Sądowi w chwili zamykania rozprawy,
> 3) Sąd pierwszej instancji uważa zażalenie strony na swoje postanowienie
> za definitywnie odrzucone (przez wyższą instancję i to bez prawa do
> apelacji),

Nic nie można zrobić skoro zażalenie nie przysługuje.

> 4) realizacja niefortunnego postanowienia w tej chwili jest - jeśli nie
> niemożliwa, to gdy ma być rzetelna - maksymalnie utrudniona. Zablokuje
> ona również na nie dający się przewidzieć okres czasu możliwość wykonania
> końcowego i uprawomocnionego już dawno postanowienia (jest to subiektywna
> ocena dokonana przez stronę, Sąd jej nie podziela).


Może jaśniej o co chodzi?

>
> Jednocześnie zastanawiam się, czy ktoś słyszał o praktykach postępowania
> "na skróty" Sądu pierwszej instancji i jakie mają one uzasadnienie oraz
> konsekwencje prawne?
> Strona znając art.394 kpc zaskarżyła przecież postanowienie w Sądzie,
> który je wydał.


Nie ma tu żadnych skrótów ?!


--
JOHNSON :)