"Paweł Baranowski" <b...@l...pl> wrote
> Tak, to już wiem. Wygląda to tak: rozporządził bez zgody i woli (temu
> stwierdzeniu sprawca nie próbuje zaprzeczać), przelał na własne konto
> (dokumenty bankowe) i

to jeszcze za mało

>uporczywie odmawiał zwrotu (zeznania świadków) aż
> wreszcie zwrócił

Zależy jak tłumaczy brak zwrotu. Bo nie zwracanie to za mało, aby mówić, iż
traktował jako swoje. Ja domyślam sie, że sęk tkwi w tym, iż właściciel był
mniej sprawy umysłowo i z jakiś powodów uznano, że społenie uzasadnione
było, aby tamten dbał o jego interesy. Moze tłumaczył się, że chciał chronić
pieniądze przed samym właścicielem, jeśli potrafił uprawdopodobnić, że mogły
zostać naruszone interesy właściciela. Zwłaszcza, jak się leczył
psychiatrycznie. Nie ma tu znaczenia orzekanie, czy faktycznie on swojemu
majątkowi zagrażał. Wystarczające jest, że tamtem mógł być w takim
uzasadnionym przekonaniu, choćby ono było błędne. Usprawiedliwione błąd co
do rzeczywistości wyłacza bezprawności (choć nie wiem czy nie byłoby wtedy
innej podstawy umorzenia).