Witam,

wszystkich bywalców grupy, a szczególnie znawców k.p.c. i proszę o
wyrażenie opinii na temat przedstawionej poniżej sytuacji.

[ Na posiedzeniu niejawnym Sąd pierwszej instancji wydał postanowienie
nie kończące postępowania, uzasadnił je i doręczył stronom.
Zgodnie z kpc na postanowienia Sądu stronom przysługuje bądź nie środek
zaskarżenia - w pierwszym przypadku (art. 357) postanowienie musi
zawierać pouczenie o dopuszczalności, terminie i sposobie wniesienia
zaskarżenia.
W omawianym przypadku takiego pouczenia nie było.
Były więc dwie możliwości:
a) nie przysługiwało zaskarżenie,
b) przysługiwało zaskarżenie lecz zapomniano o pouczeniu.
Strona postępowania złożyła na omawiane postanowienie zażalenie (do Sądu,
który je wydał) i ... no właśnie, co powinno być dalej?
Zakładam, że:
Ad a) Sąd powiadamia stronę, iż na wydane postanowienie nie
przysługiwał środek zaskarżenia,
Ad b) ponieważ zaskarżone postanowienie nie kończy postępowania, jak
również nie dotyczy ono wyjątków wymienionych w pkt 1-11 art. 394 par.
1 - Sąd pierwszej instancji rozpatruje zażalenie i powiadamia strony o
wyniku. Wtedy dopiero zgodnie z pkt 11 w/w art. ewentualne zażalenie na
"odrzucenie zażalenia" można wnieść do Sądu drugiej instancji.
Tymczasem po upływie pięciu m-cy strona otrzymała postanowienie o
odrzuceniu zażalenia wydane przez ... Sąd drugiej instancji z adnotacją,
iż nie przysługuje jej już żaden środek zaskarżenia. W uzasadnieniu
czytamy m.in.:"... zażalenie do Sądu drugiej instancji przysługuje na
postanowienia Sądu pierwszej instancji kończące postępowanie w sprawie, a
ponadto na postanowienia enumeratywnie wskazane w pkt od 1-11 art.394
par.1 k.p.c. i przepisach szczególnych ..." - czyli prawie dokładnie to
samo co napisałem przy Ad b). ]

Jurystów proszę o skomentowanie powyższych faktów oraz o odpowiedź na
pytanie: co jeszcze można zrobić w tej sprawie skoro:
1) omawiane postanowienie (nie kończące postępowania) zostało wydane po
roku od: zamknięcia rozprawy, wydania postanowienia kończącego
postępowanie i uprawomocnieniu się jego,
2) w międzyczasie nie nastąpiło wznowienie postępowania, otwarcie
rozprawy, jak również nie zaistniały żadne nowe okoliczności nieznane
Sądowi w chwili zamykania rozprawy,
3) Sąd pierwszej instancji uważa zażalenie strony na swoje postanowienie
za definitywnie odrzucone (przez wyższą instancję i to bez prawa do
apelacji),
4) realizacja niefortunnego postanowienia w tej chwili jest - jeśli nie
niemożliwa, to gdy ma być rzetelna - maksymalnie utrudniona. Zablokuje
ona również na nie dający się przewidzieć okres czasu możliwość wykonania
końcowego i uprawomocnionego już dawno postanowienia (jest to subiektywna
ocena dokonana przez stronę, Sąd jej nie podziela).

Jednocześnie zastanawiam się, czy ktoś słyszał o praktykach postępowania
"na skróty" Sądu pierwszej instancji i jakie mają one uzasadnienie oraz
konsekwencje prawne?
Strona znając art.394 kpc zaskarżyła przecież postanowienie w Sądzie,
który je wydał.

Mam nadzieję, że zbytnio nie zagmatwałem.
Będę wdzięczny za wszelkie analizy, sugestie i wskazówki.

--
Pozdrawiam
Przestraszony (Login w ROT13)

"Sąd: grupa ludzi orzekająca, która strona miała lepszego adwokata."