Słyszy się często: "a trzeba było czytać co sie podpisuje!"

Wszyscy jednak dobrze wiemy, że są granice możliwości dokładnego zrozumienia
bardzo często szybko (z konieczności) podpisywanych umów na różne mniej lub
bardziej drobne rzeczy - od abonamentów na usługi telekomunikacyjne, tv
itp. aż po kredyty bankowe włącznie!

Często widać, że wielkie i małe firmy często celowo zawierają zapisy bardzo
kontrowersyjne w swych umowach czy regulaminach, często kolidujące z
kodeksem prawa - idąc ścieżką "kreatywnej księgowości" itp. liczą
na "statystyczny urobek" (tylko znikomy procent klientów jest świadomy
swoich praw a dla pozostałych "zapis w umowie czy regulaminie firmy" jest
ŚWIĘTY!)

Czy każdy możliwy absurd zawarty w jakiejś umowie musi być honorowany przez
polskie prawo i sądy?

Otóż w normalnych, zdrowych demokracjach prawo chroni tzw."zdrowy rozsądek"
a klientów przez perfidnymi PUŁAPKAMI
i widać, że w polskim prawodawstwie też powoli już zaczyna...

Czy podpisanie umowy przez klienta rzeczywiście wszystko usprawiedliwia?
Przypomnijmy sobie - dlaczego tzw. "SYSTEM ARGENTYŃSKI" został zakazany?

Dlaczego (od ok. 2-ch lat) prawo nakazuje bankom aby JASNO i bez
tzw. "drobnych druczków" informowały klientów o warunkach udzielanych
kredytów?

Dlaczego jeśli marketingowcy prześcigając się w swej absurdalnej często
przebiegłości czasem wyjdą na manowce w wyniku czego klient np.
(rzeczywiście) okazyjnie kupi plazmę za złotówkę - to w świetle prawa
trnzakcja jest NIEWAŻNA?

Czyż jest taki paragraf który mówi, że kiedy rynkowa cena zbytnio się różni
od tej "okazyjnej" to oferta jest nieważna bądź nielegalna?


Czy znacie więcej podobnych przykładów granic legalności umowy?


Proszę o bardziej lub mniej ogólne wskazówki jak poruszać się w gąszczu
pułapek rozmaitych umów, gdzie szukać pomocy - zarówno a priori, jak i a
posteriori.

Wszak oczywistym jest, że trudno każdorazowo byłoby konsultować się z
prawnikiem przy każdym składaniu jakiekolwiek podpisu gdziekolwiek...


--
Seryozha