W Sądzie Okręgowym w W-wie odbyła się niedawno rozprawa przeciwko ZUS.
Odwołujący się wnosił
o stwierdzenie całkowitej niezdolnosci do pracy a lekarz orzecznik
stwierdził częściową zdolność do pracy.

Niestety polskie sądy działają jak działają i odwołujący sie nie doczekał
sie wyroku - zmarł wskutek chorób (lub ich powikłań) na które orzeczono
częściową zdolność do pracy.
Po przeszło półtora roku od smierci odbyła się w końcu rozprawa (ponad 2
lata od złożenia odwołania) i zapadł wyrok w tej sprawie - uznano
odwołującego sie za częściowo zdolnego do pracy.

Decydujące były zeznania powołanych świadków - biegłego kardiologa oraz
lekarza prowadzacego stwierdzili, iż odwołujący się byłby w stanie
przepracować maksymalnie 2-3 godziny dziennie przy biurku, aczkolwiek nie
siedząc ciągle np. przekładając dokumenty w pracy bezstresowqej i spokojnej.
Zastrzegli jednak, iż chory nie mógłby samodzielnie do takiej pracy dotrzeć
(samodzielenie mógł przejść maksym. 20-30m). Sąd na tej podstawie oddalił
odwołanie, uznając iż jest to wystarczająca zdolność do pracy.

Co sądzicie o przyjęciu takiej definicji "częściowej niezdolnosci do pracy"?
Czy nie prowadzi to do absurdu, że np. człowiek bez nóg, nie widzący i nie
słyszący jednoczesnie też byłby uznany za zdolnego do pracy, ponieważ np.
można byłoby podepchać jego wózek inwaldzki w pobliże skrzyzowania dróg, w
rekę włożyc reklamę i tam go zostawić? Mógłby przecież w tym momencie
pracować jako pracownik
reklamowy?????

Władysław Jagiełło