Rządowy projekt ustawy o ratyfikacji Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych, sporządzonej w Nowym Jorku dnia 13 grudnia 2006 r.

Druk nr 408

Warszawa, 27 kwietnia 2012 r.
SEJM
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
VII kadencja
Prezes Rady Ministrów

RM 10-26-12



Pani

Ewa
Kopacz
Marszałek Sejmu
Rzeczypospolitej
Polskiej



Szanowna Pani Marszałek
Na podstawie art. 118 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
2 kwietnia 1997 r. przedstawiam Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej projekt
ustawy

- o ratyfikacji Konwencji o prawach
osób niepełnosprawnych, sporządzonej
w Nowym Jorku dnia 13 grudnia

2006 r..

W załączeniu przedstawiam także opinię dotyczącą zgodności
proponowanych regulacji z prawem Unii Europejskiej.
Ponadto uprzejmie informuję, że do prezentowania stanowiska Rządu w
tej sprawie w toku prac parlamentarnych zostali upoważnieni Minister Spraw
Zagranicznych oraz Minister Pracy i Polityki Społecznej.

Z poważaniem

(-) Donald Tusk











Projekt


U S T A W A
z
dnia



o ratyfikacji Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych,
sporządzonej w Nowym Jorku dnia 13 grudnia 2006 r.


Art. 1.
Wyraża się zgodę na dokonanie przez Prezydenta Rzeczypospolitej
Polskiej ratyfikacji Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych, sporządzonej
w Nowym Jorku dnia 13 grudnia 2006 r.

Art. 2.
Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.













04/15rch








UZASADNIENIE

Konwencja o prawach osób niepełnosprawnych została przyjęta wraz z Protokołem
fakultatywnym 13 grudnia 2006 r., na sześćdziesiątej pierwszej sesji Zgromadzenia
Ogólnego Narodów Zjednoczonych (rezolucja nr 61/106). Konwencja weszła w życie
3 maja 2008 r.

I. CEL, PRZEDMIOT I ZASADY KONWENCJI
Konwencja jest pierwszym międzynarodowym aktem prawnym, który odnosi się
kompleksowo do osób niepełnosprawnych. Ma ona przyczynić się do poprawy ich
sytuacji, poprzez umożliwienie im rzeczywistego korzystania ze wszystkich praw
człowieka i podstawowych wolności, na równi z innymi osobami.
W preambule konwencja:
– potwierdza powszechność i niepodzielność wszystkich praw człowieka i podsta-
wowych wolności oraz potrzebę zagwarantowania osobom niepełnosprawnym
pełnego z nich korzystania, bez jakiejkolwiek dyskryminacji,
– uznaje dyskryminację ze względu na niepełnosprawność za pogwałcenie
godności i wartości człowieka oraz stwierdza, że osoby niepełnosprawne,
szczególnie kobiety i dziewczęta, są często narażone na wieloraką lub
wzmocnioną dyskryminację,
– uznaje, że niepełnosprawność to wynik oddziaływania pomiędzy osobami
z dysfunkcjami a barierami wynikającymi z postaw i środowiska, co utrudnia
osobom niepełnosprawnym pełny udział w życiu społecznym, na równi z innymi
osobami,
– uznaje różnorodność osób niepełnosprawnych, ich cenny wkład w ogólny
dobrobyt i różnorodność społeczeństw,
– potwierdza przekonanie, że powszechna i całościowa konwencja, zapewniająca
ochronę praw i godności osób niepełnosprawnych, będzie promować ich
aktywność w sferze obywatelskiej, polityki, gospodarki, w sferze społecznej
i kultury,
– podkreśla znaczenie, jakie dla osób niepełnosprawnych ma ich samodzielność
i niezależność, potrzebę stwarzania im możliwości udziału w procesach
decyzyjnych, a także znaczenie, jakie w tej mierze ma dostępność środowiska
fizycznego, społecznego, gospodarczego i kulturalnego, opieki zdrowotnej,
edukacji, informacji i komunikacji.
Celem konwencji, określonym w art. 1, jest popieranie, ochrona i zapewnienie
pełnego i równego korzystania z praw człowieka i podstawowych wolności przez
wszystkie osoby niepełnosprawne. Pojęcie „osoby niepełnosprawne” (art. 1)
obejmuje osoby, które mają długotrwale naruszoną sprawność fizyczną, umysłową,
intelektualną lub w zakresie zmysłów, co może, w oddziaływaniu z różnymi
barierami, utrudniać im pełny i skuteczny udział w życiu społecznym, na zasadzie
równości z innymi osobami.
Artykuł 2 zawiera definicje pojęć użytych w dokumencie: komunikacja, język,
dyskryminacja ze względu na niepełnosprawność, racjonalne usprawnienie,
uniwersalne projektowanie.
Zasady ogólne konwencji, określone w art. 3, to między innymi:
– poszanowanie przyrodzonej godności, a także autonomii osoby, w tym swobody
dokonywania wyborów,
– niedyskryminacja,
– pełny i skuteczny udział w życiu społecznym,
– poszanowanie odmienności i akceptacja osób niepełnosprawnych, jako będących
częścią ludzkiej różnorodności oraz ludzkości,
– równość szans, równość mężczyzn i kobiet,
– dostępność.
W art. 4 sformułowane zostały ogólne obowiązki państw. Obejmują one między
innymi:
– zobowiązanie do zapewnienia i popierania pełnej realizacji praw człowieka
i podstawowych
wolności wszystkich osób niepełnosprawnych, bez
jakiejkolwiek dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność poprzez między
innymi przyjęcie regulacji prawnych i innych w celu wdrożenia praw uznanych
w konwencji, podejmowanie lub popieranie badań i rozwoju oraz popieranie
dostępności i wykorzystania nowych technologii, powstrzymywanie się od

2
angażowania się w działania lub praktyki, które są niezgodne z konwencją,
podejmowanie działań w celu wyeliminowania dyskryminacji ze względu na
niepełnosprawność przez jakąkolwiek osobę, organizację, prywatne
przedsiębiorstwo,
– konsultacje i współpracę z osobami niepełnosprawnymi (także za
pośrednictwem reprezentujących je organizacji) przy tworzeniu i wdrażaniu
ustawodawstwa i polityki na rzecz implementacji postanowień konwencji.
Jeżeli chodzi o realizację praw gospodarczych, społecznych i
kulturalnych
określonych w konwencji, to państwa zobowiązane są do podjęcia kroków,
wykorzystując maksymalnie dostępne środki i gdy to potrzebne, w ramach
współpracy międzynarodowej, w celu stopniowego osiągnięcia ich pełnej realizacji,
bez uszczerbku dla tych zobowiązań zawartych w konwencji, które zgodnie
z prawem międzynarodowym mają skutek natychmiastowy.

II. TRE Ć KONWENCJI
Konwencja zawiera przepisy:
– zakazujące dyskryminowania osób niepełnosprawnych,
– nakazujące tworzenie warunków korzystania z praw na zasadzie równości
z innymi osobami,
– nakazujące wprowadzenie rozwiązań specjalnie adresowanych do osób
niepełnosprawnych,
odpowiednio do rodzaju zagadnienia.
Postanowienia podstawowe
– uznanie równości wszystkich ludzi, zakaz jakiejkolwiek dyskryminacji ze
względu na niepełnosprawność, jednakowa ochrona prawna i jednakowe
korzyści wynikające z prawa (art. 5),
– podnoszenie świadomości: obowiązek zwalczania stereotypów, uprzedzeń
i szkodliwych praktyk wobec osób niepełnosprawnych, zwłaszcza poprzez
kampanie (w tym w mediach) oraz nauczanie w szkołach (art. 8),
– zapewnienie dostępu do środowiska fizycznego, środków transportu, informacji
i komunikacji, innych urządzeń i usług powszechnie zapewnianych

3