Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw

o ograniczonej sprawności ruchowej do transportu.
2. Warunki dostępu przewidziane w ust. 1, w tym tekst
międzynarodowych, unijnych lub krajowych przepisów
ustanawiających wymogi w zakresie bezpieczeństwa,
na których oparte są te niedyskryminacyjne warunki dostępu,
są publicznie udostępniane przez przewoźników i podmioty
zarządzające terminalami fizycznie lub w Internecie,
na żądanie w przystępnych formach, w tych samych
językach, w których informacje są zazwyczaj udostępniane
wszystkim pasażerom. Przy udzielaniu tych informacji
szczególną uwagę zwraca się na potrzeby osób
niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności
ruchowej.
3. Organizatorzy wycieczek udostępniają warunki dostępu
przewidziane w art. 1, mające zastosowanie do podróży
w ramach zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek,
które są przez nich organizowane, sprzedawane
lub oferowane na sprzedaż.
4. Informacje w sprawie warunków dostępu, o których mowa
w art. 2 i 3, są fizycznie udostępniane na żądanie pasażera.
5. Przewoźnicy, biura podróży i organizatorzy wycieczek
zapewniają
osobą
niepełnosprawnym
i
osobom
o ograniczonej sprawności ruchowej dostęp do podanych
we właściwych i przystępnych formatach wszelkich istotnych
informacji ogólnych na temat podróży i warunków przewozu,
w tym, w stosownych przypadkach, na temat rezerwacji
i informacji
on-line.
Informacje te są fizycznie
rozprowadzane na żądanie pasażera.

Art. 12 Wyznaczanie terminali
T

„Rozdział 8a Wyznaczanie dworców, w których jest
Państwa członkowskie wyznaczają terminale autobusowe
udzielana pomoc osobom niepełnosprawnym i osobom
i autokarowe, w których udzielana jest pomoc dla osób
o ograniczonej sprawności ruchowej
niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności
Art. 47b. 1. Dworzec w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 2
ruchowej. Państwa członkowskie informują o tym Komisję.
ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie
Komisja udostępnia w Internecie wykaz wyznaczonych
zbiorowym:
terminali autobusowych i autokarowych.
1) którego właścicielem jest jednostka samorządu

terytorialnego samodzielnie lub wspólnie z inną jednostką
samorządu terytorialnego oraz
2) który jest zlokalizowany w mieście powyżej 50.000
9

mieszkańców oraz w którym rocznie jest obsługiwanych
powyżej 500.000 pasażerów
– podlega obowiązkowi dostosowania do udzielania
pomocy
osobom
niepełnosprawnym
i
osobom
o ograniczonej sprawności ruchowej w zakresie określonym
w załączniku I lit. a do rozporządzenia Parlamentu
Europejskiego i Rady (UE) nr 181/2011 z dnia 16 lutego
2011 r. dotyczącego praw pasażerów w transporcie
autobusowym i
autokarowym i
zmieniającego
rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 (Dz. Urz. UE L 55
z 28.02.2011, str. 1), zwanego dalej „rozporządzeniem
nr 181/2011”.
2. Jednostka, o której mowa w ust. 1 pkt 1, jest obowiązana
corocznie do dnia 31 marca przeprowadzić analizę
dotyczącą spełniania przez dworzec, którego jest
właścicielem, kryteriów określonych w ust. 1 pkt 2. Wyniki
analizy przekazuje się niezwłocznie wojewodzie.
3. Jednostka, o której mowa w ust. 1 pkt 1, w terminie roku
następującym po roku, w którym dworzec, którego jest
właścicielem, spełnił kryteria określone w ust. 1 pkt 2, jest
obowiązana dostosować dworzec do udzielania pomocy
osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej
sprawności ruchowej w zakresie określonym w załączniku
I lit. a do rozporządzenia nr 181/2011, zwanej dalej
„pomocą”.
4.
Jednostka, o
której mowa w
ust. 1 pkt 1,
po dostosowaniu dworca do udzielania pomocy,
jest obowiązana niezwłocznie wystąpić z wnioskiem
do ministra
właściwego
do
spraw
transportu,
za pośrednictwem wojewody, o wyznaczenie tego dworca
jako dworca, w którym jest udzielana pomoc.
5. Do wniosku, o którym mowa w ust. 4, dołącza się
dokumenty
potwierdzające
dostosowanie
dworca
do udzielania pomocy.
Art. 47c. 1. Właściciel dworca, który nie spełnia kryteriów
określonych w art. 47b ust. 1 pkt 1 lub 2, w przypadku
dostosowania tego dworca do udzielania pomocy, może
wystąpić do ministra właściwego do spraw transportu,
za pośrednictwem wojewody, z wnioskiem o jego
10

wyznaczenie jako dworca, w którym jest udzielana pomoc.
Przepis art. 47b ust. 5 stosuje się.
2. Na wniosek właściciela złożony do ministra właściwego
do spraw transportu, za pośrednictwem wojewody, dworzec
wyznaczony zgodnie z ust. 1 do udzielania pomocy może
zostać pozbawiony statusu dworca wyznaczonego do jej
udzielania.
Art. 47d. W przypadku gdy dworzec wyznaczony
do udzielania pomocy przestał spełniać kryteria określone
w art. 47b ust. 1 pkt 1 lub 2, utrzymuje on status dworca
wyznaczonego do jej udzielania, o ile jego właściciel
nie wystąpi do ministra właściwego do spraw transportu,
za pośrednictwem wojewody, z wnioskiem o jego
pozbawienie statusu dworca wyznaczonego do udzielania
pomocy. Do wniosku dołącza się dokumenty
potwierdzające, że dworzec przestał spełniać kryteria
określone w art. 47b ust. 1 pkt 1 lub 2.
Art. 47e. 1. Wojewoda i minister właściwy do spraw
transportu są uprawnieni do kontroli dostosowania
dworców do udzielania pomocy.
2. Wojewoda jest uprawniony do kontroli realizacji
obowiązku, o którym mowa w art. 47b ust. 2,
uwzględniając zakres, sposób i terminowość jego
wykonania.
3. W ramach kontroli, o których mowa w ust. 1 i 2, osoba
upoważniona do ich przeprowadzania ma prawo żądania
od kontrolowanego pisemnych lub ustnych wyjaśnień,
okazania dokumentów i innych nośników informacji
oraz udostępniania wszelkich danych mających związek
z przedmiotem kontroli.
Art. 47f. Minister właściwy do spraw transportu prowadzi
i aktualizuje
„Wykaz dworców wyznaczonych
do udzielania pomocy osobom niepełnosprawnym i osobom
o ograniczonej sprawności ruchowej”.
Art. 47g. 1. Minister właściwy do spraw transportu
po weryfikacji wniosku, o którym mowa:
1) w art. 47b ust. 4 albo art. 47c ust. 1 – dokonuje
wyznaczenia dworca do udzielania pomocy poprzez
jego zamieszczenie w
„Wykazie dworców
11

wyznaczonych do udzielania pomocy osobom
niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności
ruchowej” albo
2) odmawia, w
drodze decyzji administracyjnej,
wyznaczenia dworca do udzielania pomocy i wyznacza
dodatkowy termin na jego dostosowanie do jej
udzielania w przypadku, gdy dworzec nie został
dostosowany w zakresie określonym w załączniku I
lit. a do rozporządzenia nr 181/2011.
2. Minister właściwy do spraw transportu po otrzymaniu
wniosku, o którym mowa w:
1) art. 47c ust. 2 – pozbawia dworzec statusu dworca
wyznaczonego do udzielania pomocy poprzez jego
usunięcie z wykazu, o którym mowa w ust. 1 pkt 1;
2) art. 47d i dokonaniu jego weryfikacji:
a) pozbawia dworzec statusu dworca wyznaczonego
do udzielania pomocy poprzez jego usunięcie z wykazu,
o którym mowa w ust. 1 pkt 1 albo
b) odmawia,
w
drodze decyzji administracyjnej,
pozbawienia dworca statusu dworca wyznaczonego
do udzielania pomocy w przypadku, gdy w wyniku
weryfikacji wniosku ustali, że dworzec nadal spełnia
kryteria określone w art. 47b ust. 1.
3. Minister właściwy do spraw transportu zamieszcza
w Biuletynie Informacji Publicznej na swojej stronie
podmiotowej i na bieżąco aktualizuje „Wykaz dworców
wyznaczonych do
udzielania pomocy osobom
niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności
ruchowej”.
4. Minister właściwy do spraw transportu przekazuje
Komisji Europejskiej zgodnie z art. 12 rozporządzenia
nr 181/2011
„Wykaz dworców wyznaczonych
do udzielania pomocy osobom niepełnosprawnym i osobom
o ograniczonej sprawności ruchowej” i jego aktualizacje.”

Art. 95d. 1. W przypadku niewykonania obowiązku,
o którym mowa w art. 47b ust. 2-4, na jednostkę, o której
mowa w art. 47b ust. 1 pkt 1, nakłada się karę pieniężną
w wysokości do 100.000 złotych.
12

2. Karę pieniężną, o której mowa w ust. 1, nakłada
w drodze decyzji administracyjnej, wojewoda.
3. Ustalając wysokość kary, o której mowa w ust. 1, organ
uwzględnia zakres naruszenia, powtarzalność naruszeń
oraz korzyści finansowe uzyskane z tytułu naruszenia
4. Jednostka, o której mowa w art. 47b ust. 1 pkt 1, może
złożyć wniosek o zawieszenie zapłaty kary pieniężnej,
o której mowa w ust. 1.
5. Wojewoda może zawiesić, w drodze decyzji
administracyjnej, zapłatę kary pieniężnej, o której mowa
w ust. 1, na okres konieczny do podjęcia działań
naprawczych, nie dłuższy niż 6 miesięcy, w przypadku
przedstawienia przez jednostkę, o której mowa w art. 47b
ust. 1 pkt 1, udokumentowanego wniosku dotyczącego
podjętych działań naprawczych zmierzających do usunięcia
przyczyny nałożenia tej kary.
6. Wojewoda umarza, w drodze decyzji administracyjnej,
karę pieniężną, o której mowa w ust. 1, w przypadku
usunięcia w terminie określonym w decyzji o jej
zawieszeniu przyczyny nałożenia tej kary. W przypadku
nieusunięcia przyczyny nałożenia kary pieniężnej podlega
ona ściągnięciu.
7. Wpływy z kar pieniężnych, o których mowa w ust. 1,
stanowią dochód budżetu państwa.
Art. 95e. 1. Kary pieniężnej, o której mowa w art. 95d,
nie nakłada się, jeżeli od dnia popełnienia czynu upłynęło
5 lat.
2. Wymierzonej kary pieniężnej, o której mowa w art. 95d,
nie pobiera się po upływie 5 lat od daty wydania ostatecznej
decyzji o nałożeniu kary.
Art. 95f. Kary pieniężne, o których mowa w art. 95b i 95d,
podlegają ściągnięciu w trybie przepisów o postepowaniu
egzekucyjnym w administracji w zakresie egzekucji
obowiązków o charakterze pieniężnym.

Art. 4. 1. W terminie dwóch miesięcy od dnia wejścia
w życie ustawy burmistrz lub prezydent miasta w mieście
powyżej 50.000 mieszkańców dokona analizy:
1) liczby pasażerów korzystających w roku 2013
13