Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw

Projektowana ustawa przewiduje, że w przypadku niewykonania obowiązku, o którym
mowa w art. 47b ust. 2–4 (tj. przeprowadzenie analizy, dostosowanie dworca do
udzielania pomocy osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności
ruchowej oraz wystąpienie z wnioskiem o wyznaczenie dworca jako dworca, w którym
jest udzielana pomoc), na jednostkę, o której mowa w art. 47b ust. 1 pkt 1, nakłada się
karę pieniężną w wysokości do 100 000 złotych. Maksymalna wysokość kary jest
równa szacunkowym kosztom dostosowania 1 dworca do udzielania pomocy osobom
niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej. Karę pieniężną
nakłada wojewoda, w drodze decyzji administracyjnej. Ustalając wysokość kary,
wojewoda uwzględnia zakres naruszenia, powtarzalność naruszeń oraz korzyści
finansowe uzyskane z tytułu naruszenia. Powyższy przepis zapewnia prawidłowe
wykonanie ww. obowiązków poprzez zastosowanie skutecznych, proporcjonalnych
i odstraszających sankcji. Jednocześnie przewiduje się możliwość złożenia przez
jednostkę, o której mowa w art. 47b ust. 1 pkt 1, wniosku o zawieszenie zapłaty kary
pieniężnej. W takim przypadku wojewoda będzie mógł zawiesić, w drodze decyzji
administracyjnej, zapłatę kary pieniężnej, na okres konieczny do podjęcia działań
naprawczych, nie dłuższy niż 6 miesięcy, w przypadku przedstawienia przez jednostkę
udokumentowanego wniosku dotyczącego podjętych działań naprawczych
zmierzających do usunięcia przyczyny nałożenia tej kary. Termin, w którym przyczyny
nałożenia kary powinny zostać usunięte, nie może być dłuższy niż termin zawieszenia
zapłaty kary pieniężnej. Projektowana ustawa przewiduje, że jeśli przyczyny nałożenia
kary pieniężnej zostaną usunięte w terminie określonym w decyzji o jej zawieszeniu, to
wojewoda umarza, w drodze decyzji administracyjnej, karę pieniężną. Natomiast, jeśli
przyczyny te nie zostaną usunięte, kara pieniężna będzie podlegała ściągnięciu.
Wpływy z tytułu ww. kar pieniężnych będą stanowiły dochód budżetu państwa. Kary
pieniężnej nie nakłada się, jeżeli od dnia popełnienia czynu upłynęło 5 lat.
Wymierzonej kary pieniężnej nie pobiera się po upływie 5 lat od daty wydania
ostatecznej decyzji o nałażeniu kary. Kary pieniężne podlegają ściągnięciu w trybie
przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji w zakresie egzekucji
obowiązków o charakterze pieniężnym.
Nowe zadanie dla jednostek samorządu terytorialnego, dotyczące dostosowania dworca
autobusowego do udzielania pomocy osobom niepełnosprawnym i osobom
o ograniczonej sprawności ruchowej będzie zgodnie z projektowaną ustawą zadaniem
8

własnym tych jednostek. Nowe zadania jednostek samorządu terytorialnego dotyczące
rozpatrywania skarg na niewłaściwe wykonanie określonych obowiązków, kontroli
zgodności prowadzonej działalności z przepisami rozporządzenia nr 181/2011 oraz
nakładania, w drodze decyzji administracyjnej, kar pieniężnych w przypadku naruszeń
przepisów rozporządzenia nr 181/2011 będą również zadaniami własnymi. Dlatego też
w projekcie ustawy w art. 1 w pkt 2 zaproponowano stosowną zmianę w tym zakresie
przepisu art. 47a ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, który
stanowi, które zadania organów jednostek samorządu terytorialnego wynikające z tej
ustawy są wykonywane jako zadania własne. Przewiduje się, że przyjęcie takiego
rozwiązania będzie wiązało się z dodatkowymi kosztami dla jednostek sektora finansów
publicznych.
W art. 2 projektu ustawy proponuje się zmiany w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r.
o usługach turystycznych w zakresie niezbędnym do wykonania rozporządzenia
nr 181/2011, którego regulacje obejmują działalność biur podróży i organizatorów
wycieczek. Dlatego też przewidziano, że marszałek województwa będzie organem
upoważnionym do kontroli zgodności z przepisami rozporządzenia nr 181/2011
działalności prowadzonej przez organizatorów turystyki lub pośredników
turystycznych, których zakres prowadzonej działalności odpowiada zakresowi
wynikającemu z definicji biura podróży i organizatora wycieczek, określonemu w art. 3
lit. h i j rozporządzenia nr 181/2011. Na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
o usługach turystycznych klient (pasażer w rozumieniu rozporządzenia nr 181/2011)
będzie mógł wnieść skargę do marszałka województwa na niewłaściwe wykonywanie
przez organizatora turystyki lub pośrednika turystycznego obowiązków określonych
w przepisach rozporządzenia nr 181/2011. Do skargi będzie on obowiązany dołączyć
posiadane dokumenty potwierdzające naruszenie przepisów ww. rozporządzenia.
W wyniku wniesienia skargi marszałek województwa będzie stwierdzał naruszenie
przepisów rozporządzenia nr 181/2011 albo brak takiego naruszenia.
Konsekwencją naruszenia przepisów rozporządzenia nr 181/2011 przez organizatora
turystyki lub pośrednika turystycznego będzie nałożenie na niego administracyjnej kary
pieniężnej w wysokości do 30 000 złotych, czyli w wysokości analogicznej do
przewidzianej w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym. Karę
pieniężną będzie ustalał marszałek województwa, w drodze decyzji administracyjnej.
9

Zgodnie z obowiązującym art. 45b ust. 2 ustawy o usługach turystycznych ww. kary
pieniężne będą stanowiły dochód budżetu państwa.
Na podstawie art. 2a ustawy o usługach turystycznych zadania marszałka, o których
mowa w ustawie, są zadaniami z zakresu administracji rządowej. Projektowany przepis
rozszerza zatem zakres zadań z zakresu administracji rządowej. Jednocześnie
przewiduje się, że nowe zadanie dla marszałka województwa będzie wiązało się
z dodatkowymi kosztami dla budżetu państwa w postaci dotacji celowej.
W art. 3 projektu ustawy proponuje się wprowadzenie zmian w ustawie z dnia
16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym. Zmiany w tej ustawie
przewidują w szczególności możliwość zwiększenia przez jednostkę samorządu
terytorialnego stawki opłaty za korzystanie przez operatora publicznego transportu
zbiorowego i przewoźnika z dworców wyznaczonych do udzielania pomocy osobom
niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej w zakresie
określonym w załączniku I lit. a do rozporządzenia nr 181/2011 z maksymalnie 1 zł za
jedno zatrzymanie środka transportu na dworcu do maksymalnie 2 zł. Celem tej zmiany
jest zapewnienie źródła finansowania wydatków jednostek samorządu terytorialnego
związanych z dostosowaniem dworców autobusowych do udzielania pomocy osobom
niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej w zakresie
określonym w załączniku I lit. a do rozporządzenia nr 181/2011. Ponadto projekt
ustawy zakłada, że wykonywanie zadań przez organizatora publicznego transportu
zbiorowego, polegających na rozpatrywaniu skarg pasażerów w sprawie naruszenia
przez przewoźnika drogowego przepisów rozporządzenia nr 181/2011, kontroli
zgodności prowadzonej przez przewoźników drogowych działalności z przepisami
rozporządzenia nr 181/2011 oraz nakładaniu kar pieniężnych z tytułu tych naruszeń,
będzie stanowiło element zarządzania publicznym transportem zbiorowym.
W projekcie ustawy w art. 4–8 zawarto przepisy dostosowujące, w których określono
obowiązki dla organów administracji publicznej i terminy ich realizacji, mające na celu
adaptację dworców spełniających kryteria określone w projektowanych przepisach, do
udzielania pomocy osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności
ruchowej w zakresie określonym w załączniku I lit. a do rozporządzenia nr 181/2011.
Zgodnie z projektem ustawy burmistrz lub prezydent miasta w mieście powyżej
50 000 mieszkańców w terminie dwóch miesięcy od dnia wejścia w życie
projektowanej ustawy dokona analizy liczby pasażerów korzystających w 2013 r.
10

z dworców autobusowych, których właścicielem jest jednostka samorządu
terytorialnego, której jest on organem wykonawczym. Analiza ta będzie miała również
na celu wykazanie dworców, które są dostosowane do udzielania pomocy osobom
niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej i które będą mogły
być wyznaczone do udzielania tej pomocy bez konieczności ich dodatkowego
dostosowywania. W wyniku powyższej analizy burmistrz lub prezydent miasta
przekaże do właściwego marszałka województwa w terminie trzech miesięcy od dnia
wejścia w życie projektowanej ustawy informacje będące wynikiem powyższej analizy.
Marszałkowie województw w terminie czterech miesięcy od dnia wejścia w życie
projektowanej ustawy przekażą ministrowi właściwemu do spraw transportu informacje
o lokalizacji dworców spełniających kryteria określone w nowelizowanej ustawie z dnia
6 września 2001 r. o transporcie drogowym, które wymagają dostosowania do
udzielania pomocy osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności
ruchowej w zakresie określonym w załączniku I lit. a do rozporządzenia nr 181/2011,
a także o dworcach, które zostały już dostosowane do udzielania tej pomocy.
Zgodnie z art. 6 projektu ustawy w przypadku dworców, które na podstawie
projektowanych przepisów powinny zostać dostosowane do udzielania pomocy osobom
niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej, obowiązek ten
powinien zostać zrealizowany przez jednostkę samorządu terytorialnego najpóźniej
w terminie dziewięciu miesięcy od dnia wejścia w życie projektowanej ustawy.
W art. 7 projektu ustawy zawarto przepisy, które obligują burmistrza lub prezydenta
miasta do przekazania właściwemu marszałkowi województwa, w terminie dziesięciu
miesięcy od dnia wejścia w życie projektowanej ustawy, informacji o lokalizacji
dworców dostosowanych do udzielania pomocy osobom niepełnosprawnym i osobom
o ograniczonej sprawności ruchowej. Marszałkowie województw przekażą następnie
informację o lokalizacji dworców dostosowanych do udzielania tej pomocy ministrowi
właściwemu do spraw transportu w terminie jedenastu miesięcy od dnia wejścia w życie
projektowanej ustawy.
Stosownie do art. 8 projektu ustawy minister właściwy do spraw transportu po
uzyskaniu od marszałków województw informacji o lokalizacji dworców
dostosowanych do udzielania pomocy osobom niepełnosprawnym i osobom
o ograniczonej sprawności ruchowej dokona wyznaczenia dworców do udzielania
pomocy osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej albo
11

odmówi wyznaczenia danego dworca do udzielania tej pomocy i wyznaczy dodatkowy
termin na jego dostosowanie. Minister właściwy do spraw transportu przekaże Komisji
Europejskiej informację o dworcach wyznaczonych do udzielania pomocy osobom
niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej zgodnie z art. 12
rozporządzenia nr 181/2011.
Zgodnie z art. 9 projektu ustawy w terminie do dnia 31 grudnia 2016 r. w przewozach
regularnych w krajowym transporcie drogowym niebędących przewozami o charakterze
użyteczności publicznej, zadania przewidziane w nowelizowanej ustawie z dnia
6 września 2001 r. o transporcie drogowym dla organizatora publicznego transportu
zbiorowego wykonuje właściwy organ, określony w art. 18 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia
6 września 2001 r. o transporcie drogowym. Na podstawie bowiem art. 79 ust. 1 ustawy
z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym działalność w zakresie
krajowego regularnego przewozu osób może w krajowym transporcie drogowym być
podejmowana i wykonywana na podstawie przepisów dotychczasowych, czyli ustawy
z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, jednak nie dłużej niż do dnia
31 grudnia 2016 r. Ponadto do dnia 31 grudnia 2016 r. przepisy art. 30–37 ustawy
z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym nie mają zastosowania
do regularnego przewozu osób w krajowym transporcie drogowym.
W art. 10 projektu ustawy określono maksymalny limit wydatków budżetu państwa
i jednostek samorządu terytorialnego będący skutkiem finansowym projektowanej
ustawy na lata 2015–2024, mechanizmy korygujące, które będą zastosowane
w przypadku przekroczenia lub zagrożenia przekroczenia przyjętego na dany rok
budżetowy maksymalnego limitu wydatków oraz organ właściwy do monitorowania
wykorzystania limitu wydatków i wdrożenia mechanizmów korygujących.
W proponowanym art. 11 określono, że projektowana ustawa wejdzie w życie po
upływie 14 dni od dnia ogłoszenia – stosownie do art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca
2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (Dz. U.
z 2011 r. Nr 197, poz. 1172, z późn. zm.), z wyjątkiem art. 2, który wejdzie w życie
z dniem 1 stycznia 2016 r. Przepisy projektowanej ustawy mają wpływ na
wykonywanie działalności gospodarczej w sektorze transportu drogowego, jednakże
w tym przypadku postanowiono odstąpić od zasad wyznaczania terminu wejścia
w życie projektowanych regulacji wynikających z uchwały nr 20 Rady Ministrów
z dnia 18 lutego 2014 r. w sprawie zaleceń ujednolicenia terminów wejścia w życie
12