Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw

– 5 –
2)
w przewozach regularnych w międzynarodowym transporcie drogowym – organ
właściwy do wydawania zezwoleń na wykonywanie regularnych przewozów osób
w międzynarodowym transporcie drogowym, o którym mowa w art. 18 ust. 1 pkt 2
lit. a;
3)
w przewozach regularnych w transporcie drogowym realizowanych w strefie
transgranicznej w rozumieniu ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym
transporcie zbiorowym – organizator publicznego transportu zbiorowego
w rozumieniu art. 7 ust. 1 tej ustawy.
3. W przypadku gdy przewozy, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 3, są realizowane
w formie samorządowego zakładu budżetowego organem właściwym do rozpatrzenia
skargi jest wojewoda.
4. Do skargi pasażer dołącza kopię skargi skierowanej do przewoźnika drogowego,
kopię odpowiedzi na tę skargę albo oświadczenie, że odpowiedź nie została udzielona
w terminie określonym w art. 27 rozporządzenia nr 181/2011, a ponadto:
1)
kopię biletu lub potwierdzonej rezerwacji na daną trasę,
2)
inne dokumenty potwierdzające naruszenie przepisów rozporządzenia nr 181/2011
– o ile je posiada.
Art. 82c. 1. Pasażer może wnieść skargę na niewłaściwe wykonywanie
obowiązków wynikających z rozporządzenia nr 181/2011 przez podmiot zarządzający
dworcem, o którym mowa w art. 3 lit. o tego rozporządzenia.
2. Podmiotem zarządzającym dworcem, o którym mowa w art. 3
lit. o rozporządzenia nr 181/2011, jest właściciel dworca, a w przypadku gdy
właścicielem dworca jest spółka z udziałem Skarbu Państwa – podmiot, któremu
powierzono administrowanie dworcem.
3. Organem właściwym do rozpatrzenia skargi, o której mowa w ust. 1, jest
marszałek województwa na obszarze którego jest zlokalizowany dworzec wyznaczony
do udzielania pomocy, a w przypadku gdy dworzec ten stanowi własność samorządu
województwa – wojewoda.
4. Do skargi pasażer dołącza:
1)
kopię biletu lub potwierdzonej rezerwacji na daną trasę,
– 6 –
2)
dokumenty potwierdzające niewłaściwe wykonywanie obowiązków wynikających
z przepisów rozporządzenia nr 181/2011 przez podmiot zarządzający dworcem,
o którym mowa w art. 3 lit. o tego rozporządzenia
– o ile je posiada.
Art. 82d. 1. Skargi, o których mowa w art. 82b i art. 82c, składa się na piśmie
w postaci papierowej lub elektronicznej, za pomocą środków komunikacji elektronicznej
w rozumieniu ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów
realizujących zadania publiczne (Dz. U. z 2014 r. poz. 1114).
2. W przypadku gdy skarga jest składana w postaci elektronicznej, załączniki,
o których mowa w art. 82b ust. 4 i art. 82c ust. 4, składa się również w postaci
elektronicznej.
Art. 82e. W przypadku wniesienia skargi na przewoźnika drogowego albo podmiot
zarządzający dworcem, o którym mowa w art. 3 lit. o rozporządzenia nr 181/2011, organ
właściwy do jej rozpatrzenia określony odpowiednio w art. 82b ust. 2 i 3 oraz art. 82c
ust. 3, w drodze decyzji administracyjnej, stwierdza:
1)
brak naruszenia przepisów rozporządzenia nr 181/2011 albo
2)
naruszenie przepisów rozporządzenia nr 181/2011, określając jego zakres.
Art. 82f. 1. Organem właściwym do kontroli zgodności prowadzonej działalności
z przepisami rozporządzenia nr 181/2011 jest organ właściwy do rozpatrzenia skargi,
o którym mowa odpowiednio w art. 82b ust. 2 i 3 oraz art. 82c ust. 3.
2. Do kontroli, o której mowa w ust. 1, przepisy art. 85 stosuje się.”;
6)
po art. 95a dodaje się art. 95b–95f w brzmieniu:
„Art. 95b. 1. W przypadku naruszenia przepisów art. 7–11, art. 13–17, art. 19–21
i art. 24–27 rozporządzenia nr 181/2011 przewoźnik drogowy lub podmiot zarządzający
dworcem, o którym mowa w art. 3 lit. o rozporządzenia nr 181/2011, podlegają karze
pieniężnej w wysokości do 30 000 złotych.
2. Karę pieniężną, o której mowa w ust. 1, nakłada, w drodze decyzji
administracyjnej, o której mowa w art. 82e, organ właściwy do rozpatrzenia skargi,
określony odpowiednio w art. 82b ust. 2 i 3 oraz art. 82c ust. 3.
3. Ustalając wysokość kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1, organ uwzględnia
zakres naruszenia, powtarzalność naruszeń oraz korzyści finansowe uzyskane z tytułu
naruszenia.
– 7 –
4. Kara pieniężna, o której mowa w ust. 1, nakładana przez:
1)
organizatora publicznego transportu zbiorowego w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy
z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym – stanowi dochód
właściwej jednostki samorządu terytorialnego;
2)
organ właściwy do wydawania zezwoleń na wykonywanie regularnych przewozów
osób w międzynarodowym transporcie drogowym, o którym mowa w art. 18 ust. 1
pkt 2 lit. a – stanowi dochód budżetu państwa;
3)
marszałka województwa – stanowi dochód samorządu województwa;
4)
wojewodę – stanowi dochód budżetu państwa.
Art. 95c. 1. Kary pieniężnej, o której mowa w art. 95b, nie nakłada się, jeżeli od
dnia popełnienia czynu upłynęło 5 lat.
2. Wymierzonej kary pieniężnej, o której mowa w art. 95b, nie pobiera się po
upływie 5 lat od daty wydania ostatecznej decyzji o nałożeniu kary.
Art. 95d. 1. W przypadku niewykonania obowiązku, o którym mowa w art. 47b
ust. 2–4, na jednostkę, o której mowa w art. 47b ust. 1 pkt 1, nakłada się karę pieniężną
w wysokości do 100 000 złotych.
2. Karę pieniężną, o której mowa w ust. 1, nakłada, w drodze decyzji
administracyjnej, wojewoda.
3. Ustalając wysokość kary, o której mowa w ust. 1, organ uwzględnia zakres
naruszenia, powtarzalność naruszeń oraz korzyści finansowe uzyskane z tytułu
naruszenia.
4. Jednostka, o której mowa w art. 47b ust. 1 pkt 1, może złożyć wniosek
o zawieszenie zapłaty kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1.
5. Wojewoda może zawiesić, w drodze decyzji administracyjnej, zapłatę kary
pieniężnej, o której mowa w ust. 1, na okres konieczny do podjęcia działań
naprawczych, nie dłuższy niż 6 miesięcy, w przypadku przedstawienia przez jednostkę,
o której mowa w art. 47b ust. 1 pkt 1, udokumentowanego wniosku dotyczącego
podjętych działań naprawczych zmierzających do usunięcia przyczyny nałożenia tej
kary.
6. Wojewoda umarza, w drodze decyzji administracyjnej, karę pieniężną, o której
mowa w ust. 1, w przypadku usunięcia w terminie określonym w decyzji o jej
zawieszeniu przyczyny nałożenia tej kary. W przypadku nieusunięcia przyczyny
nałożenia kary pieniężnej podlega ona ściągnięciu.
– 8 –
7. Wpływy z kar pieniężnych, o których mowa w ust. 1, stanowią dochód budżetu
państwa.
Art. 95e. 1. Kary pieniężnej, o której mowa w art. 95d, nie nakłada się, jeżeli od
dnia popełnienia czynu upłynęło 5 lat.
2. Wymierzonej kary pieniężnej, o której mowa w art. 95d, nie pobiera się po
upływie 5 lat od daty wydania ostatecznej decyzji o nałożeniu kary.
Art. 95f. Kary pieniężne, o których mowa w art. 95b i art. 95d, podlegają
ściągnięciu w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji
w zakresie egzekucji obowiązków o charakterze pieniężnym.”.
Art. 2. W ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (Dz. U. z 2014 r.
poz. 196 i 822) wprowadza się następujące zmiany:
1)
w art. 9 po ust. 1c dodaje się ust. 1d w brzmieniu:
„1d. Marszałek województwa jest upoważniony do kontroli zgodności działalności
prowadzonej przez organizatorów turystyki lub pośredników turystycznych z art. 9,
art. 10 ust. 2–5, art. 14 ust. 3 i 4 oraz art. 15 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego
i Rady (UE) nr 181/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. dotyczącego praw pasażerów
w transporcie autobusowym i autokarowym i zmieniającego rozporządzenie
(WE) nr 2006/2004 (Dz. Urz. UE L 55 z 28.02.2011, str. 1), zwanego dalej
„rozporządzeniem nr 181/2011”.”;
2)
po art. 16b dodaje się art. 16c w brzmieniu:
„Art. 16c. 1. Klient może wnieść skargę do marszałka województwa na
niewłaściwe wykonywanie przez organizatora turystyki lub pośrednika turystycznego
obowiązków określonych w art. 9, art. 10 ust. 2–5, art. 14 ust. 3 i 4 oraz art. 15
rozporządzenia nr 181/2011.
2. Do skargi klient dołącza dokumenty potwierdzające naruszenie przepisów
rozporządzenia nr 181/2011, o ile takie dokumenty posiada.
3. W przypadku wniesienia skargi, o której mowa w ust. 1, marszałek
województwa, w drodze decyzji administracyjnej, stwierdza:
1)
brak naruszenia przepisów rozporządzenia nr 181/2011 albo
2)
naruszenie przepisów rozporządzenia nr 181/2011, określając jego zakres.”;
– 9 –
3)
w art. 45a:
a)
po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:
„1a. Organizator turystyki lub pośrednik turystyczny, który działa
z naruszeniem obowiązków lub warunków określonych w art. 9, art. 10 ust. 2–5,
art. 14 ust. 3 i 4 oraz art. 15 rozporządzenia nr 181/2011, podlega karze pieniężnej
do 30 000 zł.”,
b)
ust. 2 i 3 otrzymują brzmienie:
„2. Wysokość kar pieniężnych, o których mowa w ust. 1 i 1a, określa
marszałek województwa, z uwzględnieniem zakresu naruszenia, powtarzalności
naruszeń lub korzyści finansowych uzyskanych z tytułu naruszenia.
3. Kary pieniężne, o których mowa w ust. 1 i 1a, ustala marszałek
województwa, w drodze decyzji administracyjnej.”.
Art. 3. W ustawie z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym
(Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1)
w art. 3 w ust. 1 w pkt 7 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 8 w brzmieniu:
„8) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 181/2011 z dnia
16 lutego 2011 r. dotyczącego praw pasażerów w transporcie autobusowym
i autokarowym i zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 (Dz. Urz.
UE L 55 z 28.02.2011, str. 1).”;
2)
w art. 16 w ust. 5 w pkt 2 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 3
w brzmieniu:
„3) 2 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na dworcu wyznaczonym zgodnie
z art. 47g ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym do
udzielania pomocy osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej
sprawności ruchowej w zakresie określonym w załączniku I lit. a do
rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 181/2011 z dnia
16 lutego 2011 r. dotyczącego praw pasażerów w transporcie autobusowym
i autokarowym i zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004.”;

4)
Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2011 r. Nr 228, poz. 1368 oraz z 2014 r. poz. 423
i 915.