Rządowy projekt ustawy o zasadach realizacji programów w zakresie polityki spójności finansowanych w perspektywie finansowej 2014-2020

– 15 –
3)
ogólnopolskich organizacji jednostek samorządu terytorialnego tworzących stronę
samorządową Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego, o której mowa
w ustawie z dnia 6 maja 2005 r. o Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego
oraz o przedstawicielach Rzeczypospolitej Polskiej w Komitecie Regionów Unii
Europejskiej,
4)
organizacji związkowych i organizacji pracodawców reprezentatywnych w rozumieniu
ustawy z dnia 6 lipca 2001 r. o Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-
-Gospodarczych
i wojewódzkich komisjach dialogu społecznego, których
przedstawiciele wchodzą w skład:
a)
Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych – w przypadku
krajowego programu operacyjnego,
b)
właściwej wojewódzkiej komisji dialogu społecznego – w przypadku regionalnego
programu operacyjnego,
5)
Rady Głównej Nauki i Szkolnictwa Wyższego lub Konferencji Rektorów Akademickich
Szkół Polskich
– o wyznaczenie, z uwzględnieniem zakresu programu operacyjnego, jednego lub więcej
przedstawicieli do składu komitetu monitorującego.
5. Podmioty, o których mowa w ust. 4 pkt 2–5, mogą zrezygnować z wyznaczenia
przedstawicieli do składu komitetu monitorującego, o czym pisemnie informują instytucję
zarządzającą.
6. W komitecie monitorującym przedstawiciele:
1)
organizacji związkowych i organizacji pracodawców,
2)
organizacji pozarządowych, o których mowa w ustawie z dnia 24 kwietnia 2003 r.
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie,
3)
środowiska naukowego
– stanowią łącznie co najmniej jedną trzecią składu tego komitetu.
7. Instytucja zarządzająca określa rodzaj i liczbę organizacji pozarządowych oraz liczbę
ich przedstawicieli w składzie komitetu monitorującego.
8. Przedstawicieli organizacji pozarządowych do składu komitetu monitorującego
wybierają organizacje pozarządowe w sposób określony w art. 48 ust. 1 zdanie drugie
rozporządzenia ogólnego.
– 16 –
9. Wybór
przedstawicieli organizacji pozarządowych do składu komitetu
monitorującego, na wniosek instytucji zarządzającej, organizuje:
1)
Rada Działalności Pożytku Publicznego, o której mowa w art. 35 ustawy z dnia
24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie –
w odniesieniu do komitetu monitorującego krajowy program operacyjny oraz
w odniesieniu do komitetu monitorującego regionalny program operacyjny, jeżeli
w danym województwie nie utworzono Wojewódzkiej Rady Działalności Pożytku
Publicznego;
2)
Wojewódzka Rada Działalności Pożytku Publicznego, o której mowa w art. 41a ustawy
z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie –
w odniesieniu do komitetu monitorującego regionalny program operacyjny.
10. Komitet monitorujący realizuje w szczególności zadania, o których mowa w art. 49
i art. 110 rozporządzenia ogólnego, w tym zatwierdza kryteria wyboru projektów,
uwzględniając art. 125 ust. 3 lit. a rozporządzenia ogólnego.
11. Przepisów ust. 2–9 nie stosuje się do programów EWT.
Rozdział 5
Desygnacja
Art. 15. 1. Warunkiem rozpoczęcia finansowej realizacji programu operacyjnego,
rozumianego jako wystąpienie z pierwszą deklaracją wydatków oraz wnioskiem o płatność do
Komisji Europejskiej, jest uzyskanie desygnacji.
2. Desygnacji podlegają instytucja zarządzająca, instytucja pośrednicząca i instytucja
wdrażająca lub krajowy kontroler lub wspólny sekretariat.
3. Warunkiem uzyskania desygnacji przez podmioty, o których mowa w ust. 2, jest
spełnienie kryteriów desygnacji określonych w załączniku XIII do rozporządzenia ogólnego,
odpowiednich do zakresu realizowanych zadań, potwierdzone pozytywną opinią
i sprawozdaniem instytucji audytowej oraz zawarcie właściwych porozumień albo umów,
o których mowa w art. 10 ust. 1 lub 2.
Art. 16. 1. Do zadań ministra właściwego do spraw rozwoju regionalnego
wykonującego zadania państwa członkowskiego w zakresie desygnacji należy
w szczególności:
1)
udzielanie desygnacji podmiotom, o których mowa w art. 15 ust. 2, po sprawdzeniu
spełnienia warunków, o których mowa w art. 15 ust. 3;
– 17 –
2)
prowadzenie kontroli służących potwierdzeniu utrzymania kryteriów desygnacji przez
podmioty, o których mowa w art. 15 ust. 2, wytypowane w wyniku przeprowadzonej
analizy ryzyka;
3)
prowadzenie doraźnych kontroli w przypadku uzasadnionego podejrzenia, iż podmiot,
o którym mowa w art. 15 ust. 2, przestał spełniać którekolwiek z kryteriów desygnacji;
4)
zawieszanie desygnacji, w przypadku zaprzestania spełniania przez podmiot, o którym
mowa w art. 15 ust. 2, warunków określonych w art. 15 ust. 3, w tym w związku
z wystąpieniem, o którym mowa w art. 11 ust. 1 pkt 4, do czasu zrealizowania przez ten
podmiot działań naprawczych określonych w planie, o którym mowa w ust. 4 pkt 1;
5)
wycofanie desygnacji, w przypadku niezrealizowania przez podmiot, o którym mowa
w art. 15 ust. 2, działań naprawczych określonych w planie, o którym mowa w ust. 4
pkt 1;
6)
rozpatrywanie zastrzeżeń podmiotu, w stosunku do którego nastąpiła odmowa
udzielenia, zawieszenie albo wycofanie desygnacji.
2. Udzielenie, zawieszenie lub wycofanie desygnacji może obejmować jeden lub więcej
podmiotów, o których mowa w art. 15 ust. 2. W uzasadnionych przypadkach zawieszenie lub
wycofanie desygnacji może nastąpić w zakresie określonych osi priorytetowych programu
operacyjnego.
3. Skutkiem zawieszenia lub wycofania desygnacji jest wstrzymanie certyfikacji
wydatków do Komisji Europejskiej w ramach programu operacyjnego w zakresie
odpowiadającym zawieszeniu lub wycofaniu desygnacji.
4. W przypadku zawieszenia desygnacji:
1)
podmiot, któremu zawieszono desygnację, przygotowuje i przedstawia ministrowi
właściwemu do spraw rozwoju regionalnego plan działań naprawczych w terminie
wskazanym przez tego ministra;
2)
minister właściwy do spraw rozwoju regionalnego, po zasięgnięciu opinii komitetu do
spraw desygnacji, wskazuje działania, których podmiot, któremu zawieszono
desygnację, nie może wykonywać.
5. W przypadku zrealizowania planu działań naprawczych w terminie w nim
określonym, minister właściwy do spraw rozwoju regionalnego przekazuje podmiotowi,
któremu zawieszono desygnację, pisemną informację o cofnięciu zawieszenia.
6. Minister właściwy do spraw rozwoju regionalnego informuje Komisję Europejską
o każdym przypadku zawieszenia lub wycofania desygnacji.
– 18 –
7. W przypadku odmowy udzielenia desygnacji, jej zawieszenia albo wycofania
desygnacji, podmiotowi, w stosunku do którego nastąpiła odmowa udzielenia, zawieszenie
albo wycofanie desygnacji, przysługuje prawo wniesienia do ministra właściwego do spraw
rozwoju regionalnego pisemnych zastrzeżeń w terminie 7 dni od dnia otrzymania pisemnej
informacji o odmowie udzielenia, zawieszeniu albo wycofaniu desygnacji.
8. Minister właściwy do spraw rozwoju regionalnego rozpatruje zastrzeżenia, o których
mowa w ust. 7, w terminie 7 dni od dnia ich wniesienia.
9. W wyniku rozpatrzenia zastrzeżeń, o których mowa w ust. 7, minister właściwy do
spraw rozwoju regionalnego:
1)
utrzymuje odmowę udzielenia albo zawieszenie, albo wycofanie desygnacji –
w przypadku negatywnego rozpatrzenia zastrzeżeń, albo
2)
udziela desygnacji albo cofa zawieszenie desygnacji, albo przywraca desygnację –
w przypadku pozytywnego rozpatrzenia zastrzeżeń.
10. Udzielenie, zawieszenie oraz wycofanie desygnacji następuje w formie pisemnej.
11. Do udzielenia, zawieszenia oraz wycofania desygnacji nie stosuje się przepisów
ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U.
z 2013 r. poz. 267 oraz z 2014 r. poz. 183).
Art. 17. 1. Tworzy się komitet do spraw desygnacji, stanowiący organ doradczy
ministra właściwego do spraw rozwoju regionalnego.
2. W skład komitetu do spraw desygnacji wchodzi:
1)
trzech przedstawicieli ministra właściwego do spraw finansów publicznych;
2)
trzech przedstawicieli ministra właściwego do spraw rozwoju regionalnego.
3. Pracom komitetu przewodniczy przedstawiciel ministra właściwego do spraw
rozwoju regionalnego.
4. Do prac komitetu do spraw desygnacji przewodniczący zaprasza przedstawiciela
Prezesa Najwyższej
Izby Kontroli, przedstawiciela Szefa Centralnego Biura
Antykorupcyjnego oraz przedstawiciela Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego.
5. Podmioty, o których mowa w ust. 4, uczestniczą w pracach komitetu do spraw
desygnacji bez prawa głosu.
6. Do osób wchodzących w skład komitetu do spraw desygnacji stosuje się odpowiednio
przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego
dotyczące wyłączenia pracownika oraz organu.
– 19 –
7. Kandydat na członka komitetu do spraw desygnacji składa ministrowi właściwemu do
spraw rozwoju regionalnego oświadczenie, że nie zachodzi żadna z okoliczności powodująca
wyłączenie go z udziału w pracach komitetu do spraw desygnacji na podstawie ustawy,
o której mowa w ust. 6. Członek komitetu do spraw desygnacji niezwłocznie informuje
ministra właściwego do spraw rozwoju regionalnego o zaistnieniu okoliczności
powodujących wyłączenie go z udziału w pracach tego komitetu na podstawie ustawy,
o której mowa w ust. 6.
8. Do zadań komitetu do spraw desygnacji należy w szczególności:
1)
udzielanie ministrowi właściwemu do spraw rozwoju regionalnego rekomendacji
w zakresie desygnacji, w tym w przypadku wniesienia zastrzeżeń, o których mowa
w art. 16 ust. 7,
2)
opiniowanie planu działań naprawczych, o którym mowa w art. 16 ust. 4 pkt 1
– z uwzględnieniem wyników audytów przeprowadzonych przez instytucję audytową,
wyników kontroli określonych w art. 16 ust. 1 pkt 2 i 3 oraz wyników kontroli
przeprowadzonych przez inne upoważnione podmioty.
9. Komitet do spraw desygnacji jest powoływany na okres realizacji umowy
partnerstwa.
10. Tryb pracy komitetu do spraw desygnacji określa regulamin, przyjmowany przez ten
komitet, w drodze uchwały, zwykłą większością głosów na posiedzeniu.
Rozdział 6
Przepływy finansowe i system rozliczeń projektu
Art. 18. 1. Procentowy udział środków współfinansowania krajowego z budżetu
państwa w wydatkach kwalifikowalnych projektu realizowanego w ramach krajowego albo
regionalnego programu operacyjnego nie może przekraczać minimalnego procentowego
udziału środków współfinansowania krajowego dla danej osi priorytetowej wynikającego
z art. 120 ust. 3 rozporządzenia ogólnego, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej.
2. Na wniosek instytucji zarządzającej minister właściwy do spraw rozwoju
regionalnego w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych może
wyrazić zgodę na zastosowanie wyższego niż określony w ust. 1, procentowego udziału
środków współfinansowania krajowego z budżetu państwa w wydatkach kwalifikowalnych
projektu, uwzględniając stan finansów państwa, w tym w szczególności: