Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o radiofonii i telewizji oraz niektórych innych ustaw

2) lokowanie produktów, z zastrzeżeniem art. 17a;
3) lokowanie tematów.”;

16) w art. 17:
a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Odbiorcy powinni zostać wyraźnie poinformowani o sponsorowaniu. Sponsorowane audycje
lub inne przekazy są oznaczane przez wskazanie sponsora na ich początku, w trakcie ich trwania
lub na końcu i nie mogą bezpośrednio zachęcać do zakupu lub najmu towarów ani usług,
zwłaszcza przez specjalne, promocyjne odniesienie do tych towarów lub usług. Wskazanie
sponsora może zawierać tylko jego nazwę, firmę, znak towarowy lub inne oznaczenie
indywidualizujące przedsiębiorcę lub jego działalność, odniesienie do jego towarów, usług lub
ich znaku.”,

b) ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Sponsor nie może wpływać na treść audycji lub innego przekazu oraz ich miejsce
w programie w sposób ograniczający samodzielność i niezależność redakcyjną nadawcy.
Sponsorowanie nie zwalnia nadawcy od odpowiedzialności za treść audycji.”;

17) po art. 17 dodaje się art. 17a w brzmieniu:

„Art. 17a. 1. Lokowanie produktu jest dopuszczalne wyłącznie:
1) w filmach kinematograficznych, filmach lub serialach wytworzonych na użytek
audiowizualnych usług medialnych, a także w audycjach sportowych oraz audycjach
rozrywkowych, lub
2) w postaci nieodpłatnego udostępniania towaru lub usługi do wykorzystania w audycji,
w szczególności w charakterze rekwizytu lub nagrody
– z wyłączeniem audycji dla dzieci.
2. Audycje, w których stosuje się lokowanie produktu, oznacza się za pomocą znaku
graficznego informującego o fakcie lokowania produktu, na początku, na końcu oraz
w momencie wznowienia po przerwie na reklamę lub telesprzedaż. Neutralną informację
o producencie lub sprzedawcy lokowanego produktu oraz o samym produkcie umieszcza się na
końcu audycji.
3. Zastosowanie lokowania produktu nie może naruszać samodzielności i niezależności
15
redakcyjnej nadawcy przez wpływ na treść lub miejsce audycji w programie oraz nie zwalnia
nadawcy od odpowiedzialności za treść audycji.
4. Audycje, w których stosuje się lokowanie produktu, nie mogą:
1) nadmiernie eksponować danego produktu;
2) zachęcać bezpośrednio do nabycia lub najmu towarów lub usług, zwłaszcza przez
promocyjne odniesienia do nich.
5. Zakazane jest lokowanie produktu dotyczące towarów lub usług, o których mowa
w art. 16b ust. 1.
6. Nadawca jest obowiązany do prowadzenia i przechowywania ewidencji audycji,
w których zastosowano lokowanie produktu.
7. W zakresie niezbędnym dla kontroli zgodności działania nadawcy z przepisami ust. 1 – 6,
Przewodniczący Krajowej Rady może żądać od nadawcy przedstawienia dokumentacji
w zakresie lokowania produktu. Przepis art. 10 ust. 2 stosuje się odpowiednio.
8. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe warunki oznaczania przez nadawcę audycji zawierających lokowane
produkty, w tym wzór znaku graficznego, o którym mowa w ust. 2,
2) sposób prowadzenia oraz przechowywania przez nadawcę ewidencji audycji, w których
zastosowano lokowanie produktu, oraz zakres danych objętych tą ewidencją
– uwzględniając interesy odbiorców i możliwość prowadzenia przez nadawcę ewidencji w
postaci elektronicznej, bez obciążania nadawców nadmiernymi utrudnieniami i kosztami.”;
18) w art. 18 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Audycje lub inne przekazy nie mogą propagować działań sprzecznych z prawem, z polską
racją stanu oraz postaw i poglądów sprzecznych z moralnością i dobrem społecznym,
w szczególności nie mogą zawierać treści nawołujących do nienawiści lub dyskryminujących ze
względu na rasę, niepełnosprawność, płeć, wyznanie lub narodowość.”;
19) po art. 18 dodaje się art. 18a w brzmieniu:
„Art. 18a. 1. Nadawcy programów telewizyjnych są obowiązani do zapewniania dostępności
programów dla osób niepełnosprawnych z powodu dysfunkcji narządu wzroku oraz osób
niepełnosprawnych z powodu dysfunkcji narządu słuchu, przez wprowadzanie odpowiednich
udogodnień: audiodeskrypcji, napisów dla niesłyszących oraz tłumaczeń na język migowy, tak
16
aby co najmniej 10
% kwartalnego czasu nadawania programu, z wyłączeniem reklam
i telesprzedaży, posiadało takie udogodnienia.
2. Krajowa Rada może określić, w drodze rozporządzenia, niższy niż określony w ust. 1
udział w programie telewizyjnym audycji z udogodnieniami odbioru dla osób niepełnosprawnych
z powodu dysfunkcji narządu wzroku oraz osób niepełnosprawnych z powodu dysfunkcji
narządu słuchu, uwzględniając różnorodną ofertę programową w różnym czasie antenowym,
możliwości techniczne, potrzeby odbiorców, sposób rozpowszechniania i specjalizację programu,
bez nakładania nieuzasadnionych obowiązków na nadawców.”;

20) w art. 20 po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:

„1a. Na wezwanie Przewodniczącego Krajowej Rady operator rozprowadzający program jest
obowiązany utrwalić program określony w wezwaniu przez okres w nim wskazany, nie dłuższy
niż 14 dni, i niezwłocznie przekazać jego zapis.”;

21) w art. 20a ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Na pisemny wniosek Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nadawca jest
obowiązany:
1) ujawnić dane umożliwiające identyfikację zleceniodawcy audycji lub przekazu handlowego;
2) wydać nieodpłatnie zapis audycji lub przekazu handlowego, w terminie 7 dni od dnia złożenia
wniosku.”;

22) po art. 20b dodaje się art. 20c w brzmieniu:

„Art. 20c. 1. Nadawca programu telewizyjnego uprawniony do nadania na zasadzie wyłączności
transmisji z wydarzenia budzącego istotne zainteresowanie społeczne, zwanego dalej
„wydarzeniem”, jest obowiązany umożliwić innym nadawcom telewizyjnym realizację prawa do
krótkiego sprawozdania.

2. Prawo do krótkiego sprawozdania przysługuje każdemu nadawcy ustanowionemu w:
1) Rzeczypospolitej Polskiej;
2) innym państwie członkowskim Unii Europejskiej lub państwie będącym stroną Europejskiej
konwencji o telewizji ponadgranicznej, o ile żaden nadawca lub inny podmiot w państwie,
17
w którym jest ustanowiony nadawca ubiegający się o dostęp, nie jest uprawniony do transmisji
danego wydarzenia i nie może zapewnić dostępu do krótkiego sprawozdania z niego.

3.
Realizację prawa do krótkiego sprawozdania umożliwia się przez udostępnienie nadawcy
ubiegającemu się o dostęp wybranych przez niego krótkich fragmentów transmisji wydarzenia,
łącznie nie dłuższych niż 90 sekund, z sygnału nadawcy, o którym mowa w ust. 1, za zapłatą
kosztów udostępnienia.

4. Nadawca realizujący prawo do krótkiego sprawozdania może:
1) nadać udostępnione mu zgodnie z ust. 3 fragmenty w okresie 24 godzin, w ogólnych
audycjach informacyjnych lub umieszczonych przy nich informacyjnych serwisach sportowych,
trzykrotnie w danym programie, w wymiarze krótkiej informacji o wydarzeniu, nie dłuższej niż
90 sekund,
2) udostępniać w ramach audiowizualnej usługi medialnej na żądanie audycje, o których mowa
w pkt 1, po ich nadaniu, w okresie nie dłuższym niż 7 dni, bez wprowadzania w nich zmian
– pod warunkiem wyraźnego podania źródła.
5. Nadawca, o którym mowa w ust. 1, jest zwolniony z obowiązku realizacji prawa do
krótkiego sprawozdania w sposób określony w ust. 3, jeżeli nadawca ubiegający się o realizację
tego prawa ma możliwość wstępu na miejsce wydarzenia i sporządzenia własnego sprawozdania.
Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio.
6. Postanowienia umowne uniemożliwiające realizację prawa do krótkiego sprawozdania
zgodnie z ust. 1 – 4 są nieważne.”;

23) po art. 20c dodaje się rozdział 3a w brzmieniu:

„Rozdział 3a
Audiowizualne usługi medialne na żądanie


Art. 20d. 1. Zabronione jest udostępnianie publiczne audiowizualnej usługi medialnej na żądanie
zawierającej audycje lub inne przekazy zagrażające fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu
rozwojowi małoletnich, bez stosowania zabezpieczeń technicznych uniemożliwiających
małoletnim ich odbieranie.
2. Dostawcy audiowizualnych usług medialnych na żądanie są obowiązani do stosowania
18
zabezpieczeń technicznych, o których mowa w ust. 1, w szczególności osobistych numerów
identyfikacyjnych lub systemów filtrowania i oznaczania treści.
3. Dostawcy audiowizualnych usług medialnych na żądanie, uwzględniając stopień
szkodliwości audycji lub innego przekazu dla małoletnich w poszczególnych kategoriach
wiekowych, są obowiązani do odpowiedniego kwalifikowania i oznaczania audycji i innych
przekazów w taki sposób, aby odbiorca mógł z łatwością zapoznać się z oznaczeniem zarówno
w chwili wyboru audycji, jak i w trakcie jej trwania.
4. Dostawcy audiowizualnych usług medialnych na żądanie są obowiązani do informowania
Krajowej Rady o stosowanych zabezpieczeniach.
5. Krajowa Rada, po zasięgnięciu opinii ministra właściwego do spraw łączności, określi,
w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki ochrony małoletnich w audiowizualnych
usługach medialnych na żądanie, w tym:
1) cechy lub rodzaje zabezpieczeń technicznych, o których mowa w ust. 1,
2) sposób informowania Krajowej Rady o stosowanych zabezpieczeniach technicznych, w tym
wzór oświadczenia o stosowanych zabezpieczeniach technicznych,
3) cechy oraz szczegółowe warunki kwalifikowania i oznaczania audycji lub innych przekazów
w audiowizualnych usługach medialnych na żądanie ze względu na stopień szkodliwości dla
małoletnich przy odpowiednim podziale małoletnich na kategorie wiekowe
– kierując się potrzebą zapewnienia skutecznej ochrony małoletnich przed szkodliwymi dla nich
treściami, uwzględniając możliwości techniczne i stopień szkodliwości audycji lub innych
przekazów dla małoletnich w poszczególnych kategoriach wiekowych, oraz przy uwzględnieniu
specyfiki tych usług.

Art. 20e. 1. Dostawcy audiowizualnych usług medialnych na żądanie są obowiązani do
promowania audycji europejskich, w wybrany przez siebie sposób, w ramach świadczonych
przez nich audiowizualnych usług medialnych na żądanie, przez:
1) przeznaczanie co najmniej 15 % zawartości katalogu na audycje europejskie, 10 %
zawartości katalogu na audycje wytworzone pierwotnie w języku polskim i 5 %
zawartości katalogu na audycje europejskie wytworzone przez producentów niezależnych
oraz odpowiednie wyeksponowanie tych audycji w katalogu lub
2) przeznaczanie rocznie na produkcję lub zakup praw do audycji europejskich co najmniej
19