Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o radiofonii i telewizji oraz niektórych innych ustaw

Druk nr 3812

Warszawa, 17 stycznia 2011 r.
SEJM
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
VI kadencja
Prezes Rady Ministrów

RM 10-51-10


Pan

Grzegorz
Schetyna
Marszałek Sejmu
Rzeczypospolitej
Polskiej


Szanowny Panie Marszałku

Na podstawie art. 118 ust. 1 i art. 123 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej
Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. przedstawiam Sejmowi Rzeczypospolitej
Polskiej projekt ustawy


- o zmianie ustawy o radiofonii i
telewizji oraz niektórych innych ustaw.

Rada Ministrów uznała wymieniony projekt ustawy za pilny, ze względu
na konieczność niezwłocznej implementacji dyrektywy 2007/65/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 11 grudnia 2007 r. zmieniającej dyrektywę Rady
89/552/EWG w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych,
wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących
wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej, w wersji ujednoliconej
dyrektywą 2010/13/UE.
Projekt ma na celu wykonanie prawa Unii Europejskiej.
W załączeniu przedstawiam także opinię dotyczącą zgodności
proponowanych regulacji z prawem Unii Europejskiej.
Ponadto uprzejmie informuję, że do prezentowania stanowiska Rządu w
tej sprawie w toku prac parlamentarnych został upoważniony Minister Kultury i
Dziedzictwa Narodowego.

Z poważaniem

(-) Donald Tusk
Projekt

U S T A W A

z dnia

o zmianie ustawy o radiofonii i telewizji oraz niektórych innych usta


Art. 1. W ustawie z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 2004 r. Nr 253,
poz. 2531, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:

1) w art. 1:

a) po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:

„1a. Zadania radiofonii i telewizji, o których mowa w ust. 1, są realizowane przez
dostarczanie usług medialnych w postaci programów radiowych i telewizyjnych oraz
audiowizualnych usług medialnych na żądanie.”,

b) ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Odbiór krajowych i zagranicznych programów oraz audiowizualnych usług medialnych
na żądanie przeznaczonych przez dostawców usług medialnych do powszechnego odbioru jest
wolny, z zachowaniem warunków określonych przepisami prawa.”;


1) Niniejszą ustawą zmienia się ustawy: ustawę z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo prasowe, ustawę z dnia 18 lipca
2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną oraz ustawę z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności
gospodarczej.
2) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji wdrożenia postanowień dyrektywy 2010/13/UE Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych,
wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących świadczenia audiowizualnych usług
medialnych (dyrektywa o audiowizualnych usługach medialnych) (Dz. Urz. UE L 95 z 15.04.2010, str. 1).
3) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2005 r. Nr 17, poz. 141, Nr 85,
poz. 728 i Nr 267, poz. 2258, z 2006 r. Nr 51, poz. 377, Nr 83, poz. 574 i Nr 133, poz. 935, z 2007 r. Nr 25, poz. 162
i Nr 61, poz. 411, z 2009 r. Nr 18, poz. 97, Nr 115, poz. 965 i Nr 201, poz. 1540 oraz z 2010 r. Nr 28, poz. 146,
Nr 127, poz. 857, Nr 152, poz. 1023 i Nr 182, poz. 1228.
2) art. 1a otrzymuje brzmienie:
„Art. 1a. 1. Ustawę stosuje się do dostawców usług medialnych ustanowionych na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Dostawcę usługi medialnej uważa się za ustanowionego na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, jeżeli spełnia on co najmniej jeden z warunków:
1) ma swoją siedzibę w Rzeczypospolitej Polskiej oraz:
a) decyzje redakcyjne dotyczące usługi medialnej są podejmowane na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej lub
b) istotna część osób zatrudnionych na podstawie stosunku pracy lub umowy
cywilnoprawnej przy świadczeniu usługi medialnej działa na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, a decyzje redakcyjne dotyczące usługi medialnej są podejmowane w innym
państwie członkowskim Unii Europejskiej, lub
c) istotna część osób zatrudnionych na podstawie stosunku pracy lub umowy
cywilnoprawnej przy świadczeniu usługi medialnej działa zarówno na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, jak i w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej;

2)
decyzje redakcyjne dotyczące usługi medialnej są podejmowane na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej oraz istotna część osób zatrudnionych na podstawie stosunku
pracy lub umowy cywilnoprawnej przy świadczeniu usługi medialnej działa na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, a dostawca usługi medialnej ma swoją siedzibę w innym państwie
członkowskim Unii Europejskiej;
3) rozpoczął świadczenie usługi medialnej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub na
podstawie prawa Rzeczypospolitej Polskiej i utrzymuje stabilne i efektywne związki
gospodarcze z Rzecząpospolitą Polską, chyba że:
a)
zarówno siedziba dostawcy usługi medialnej znajduje się w innym państwie
członkowskim Unii Europejskiej, jak i decyzje redakcyjne dotyczące usługi medialnej są
podejmowane w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej lub
b) istotna część osób zatrudnionych na podstawie stosunku pracy lub umowy
cywilnoprawnej przy świadczeniu usługi medialnej działa w innym państwie
członkowskim Unii Europejskiej, w którym dostawca usługi medialnej ma swoją siedzibę,
lub decyzje redakcyjne dotyczące usługi medialnej są podejmowane na terytorium innego
państwa członkowskiego Unii Europejskiej.

2
3. Za ustanowionego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się także dostawcę
usługi medialnej, jeżeli istotna część osób zatrudnionych na podstawie stosunku pracy lub
umowy cywilnoprawnej przy świadczeniu usługi medialnej działa na jej terytorium oraz
dostawca ten:
1) ma swoją siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a decyzje redakcyjne dotyczące
usługi medialnej są podejmowane w państwie niebędącym państwem członkowskim Unii
Europejskiej, albo
2) ma swoją siedzibę w państwie niebędącym państwem członkowskim Unii Europejskiej,
a decyzje redakcyjne dotyczące usługi medialnej są podejmowane na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej.
4. Ustawę stosuje się także do dostawcy usługi medialnej, który:
1) korzysta ze stacji dosyłowej do satelity zlokalizowanej na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej albo
2) nie korzysta z tej stacji, ale korzysta z łącza satelitarnego należącego do Rzeczypospolitej
Polskiej
– mimo że nie odpowiada on warunkom określonym w ust. 2 i 3 i nie został uznany za dostawcę
usługi medialnej ustanowionego w państwie członkowskim Unii Europejskiej na podstawie
przepisów prawa tego państwa odpowiadających warunkom określonym w ust. 2 i 3.”;

3) w art. 2:

a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Prawo rozpowszechniania programów radiowych i telewizyjnych przysługuje jednostkom
publicznej radiofonii i telewizji oraz osobom fizycznym, osobom prawnym i osobowym spółkom
handlowym, które uzyskały koncesję na taką działalność, albo – w przypadku programów
telewizyjnych rozpowszechnianych wyłącznie w systemach teleinformatycznych – wpis do
rejestru takich programów.”,


b) po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:

„1a. Prawo udostępniania publicznego audiowizualnych usług medialnych na żądanie
przysługuje osobom fizycznym, osobom prawnym i osobowym spółkom handlowym, które
uzyskały wpis do wykazu takich usług.”,

3

c) w ust. 2 w pkt 3 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 4 – 8 w brzmieniu:

„4) programów radiowych rozpowszechnianych wyłącznie w systemach teleinformatycznych
oraz audialnych usług na żądanie;
5) treści audiowizualnych dostarczanych za pomocą stron internetowych prywatnych
użytkowników, blogów, forów dyskusyjnych i korespondencji elektronicznej;
6) usług, w których treści audiowizualne wytworzone przez prywatnych użytkowników są
dystrybuowane w celu udostępnienia lub wymiany w ramach grup zainteresowań;
7) elektronicznych wersji gazet i czasopism oraz prasy ukazującej się w formie dokumentu
elektronicznego, pod warunkiem że nie składają się w przeważającej części z audycji
audiowizualnych;
8) gier losowych i zakładów wzajemnych, chyba że są częścią audycji usługi medialnej.”;

4) art. 3 otrzymuje brzmienie:
„Art. 3. Do usług medialnych stosuje się przepisy prawa prasowego, o ile ustawa nie stanowi
inaczej.”;

5) po art. 3 dodaje się art. 3a w brzmieniu:

„Art. 3a. Dostawcy usług medialnych, mając na względzie realizację obowiązków określonych
w ustawie, w szczególności w art. 14a, art. 16b ust. 3a, art. 18a, art. 20d i art. 20e, mogą tworzyć
i przystępować do kodeksów dobrych praktyk w rozumieniu ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r.
o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym (Dz. U. Nr 171, poz. 1206).”;

6) art. 4 otrzymuje brzmienie:
„Art. 4. W rozumieniu ustawy:
1) usługą medialną jest usługa w postaci programu albo audiowizualnej usługi medialnej na
żądanie, za którą odpowiedzialność redakcyjną ponosi jej dostawca i której podstawowym
zadaniem jest dostarczenie przez sieci telekomunikacyjne ogółowi odbiorców audycji,
w celach informacyjnych, rozrywkowych lub edukacyjnych; usługą medialną jest także
przekaz handlowy;

4