Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o radiofonii i telewizji oraz niektórych innych ustaw

dotąd nieregulowanych) usług medialnych. Motyw 20 dyrektywy 2010/13/UE wyraźnie
stanowi: „ aden przepis niniejszej dyrektywy nie powinien zobowiązywać ani zachęcać
państw członkowskich do wprowadzenia nowych systemów koncesjonowania lub
administracyjnego zatwierdzania jakiegokolwiek rodzaju audiowizualnych usług
medialnych”. Przemawia to przeciwko poddawaniu dotąd nieregulowanych usług medialnych
systemowi koncesyjnemu. Podobny wniosek płynie z konsultacji przeprowadzonych przez
KRRiT.
Zgodnie z obecnie obowiązującą Ustawą, uzyskania koncesji wymaga się przy
rozpowszechnianiu programów radiowych lub telewizyjnych w sposób rozsiewczy naziemny
(analogowy lub cyfrowy), satelitarny i kablowy. Zasada ta zostanie utrzymana po wejściu
w życie niniejszej nowelizacji Ustawy.
Dyrektywa o audiowizualnych usługach medialnych, zgodnie z zasadą neutralności
technologicznej, wymaga zapewnienia przez państwa członkowskie stosowania
ustanowionych przez nią standardów przez wszystkie linearne audiowizualne usługi
medialne, tj. wszystkie programy telewizyjne niezależnie od sposobu ich rozpowszechniania.
Oznacza to konieczność objęcia regulacją także programów telewizyjnych
rozpowszechnianych wyłącznie w systemach teleinformatycznych, z wyłączeniem jednak
usług radiowych. Wymaga to:
1) wzmianki o takich programach i ich rejestracji jako podstawie uprawnienia do ich
rozpowszechniania – w art. 2 ust. 1 Ustawy,
2) neutralnej technologicznie i szerokiej definicji rozpowszechniania (proponowany art. 4
pkt 8 Ustawy – „rozpowszechnianiem jest emisja programu drogą bezprzewodową lub
przewodową do odbioru przez odbiorców”),
3) zdefiniowania systemu teleinformatycznego – poprzez odesłanie do ustawy z dnia
18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczn,
4) uelastycznienia kwot programowych z myślą o programach rozpowszechnianych
wyłącznie w systemach teleinformatycznych – przez rozszerzenie delegacji ustawowej dla

44) Jednocześnie jednak dyrektywa nie zobowiązuje do zniesienia istniejących systemów koncesyjnych wobec tradycyjnie
i zgodnie z prawem międzynarodowym poddanych im programów radiowych i telewizyjnych (Por. art. 10 ust. 1 zd. 3
Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności). Ewentualna liberalizacja tych systemów
pozostawiona została decyzji ustawodawców krajowych.
45) Dz. U. Nr 144, poz. 1204, z późn. zm. Por. art. 2 ust. 3 tej ustawy: „system teleinformatyczny – zespół współpracujących
ze sobą urządzeń informatycznych i oprogramowania, zapewniający przetwarzanie i przechowywanie, a także wysyłanie
i odbieranie danych poprzez sieci telekomunikacyjne za pomocą właściwego dla danego rodzaju sieci urządzenia końcowego
w rozumieniu ustawy z dnia 21 lipca 2000 r. – Prawo telekomunikacyjne”.
42


KRRiT z art. 15 ust. 4 Ustawy, na uprawnienie do obniżenia kwot językowych
i europejskich dla takich programów,
5) odpowiedniej adaptacji przepisów karnych (art. 53a).
Biorąc pod uwagę wskazany wyżej motyw 20 dyrektywy 2010/13/UE, dostarczanie
(świadczenie) usług medialnych, polegających na rozpowszechnianiu programów wyłącznie
w systemach teleinformatycznych, wymagać będzie jedynie uzyskania wpisu do rejestru
prowadzonego przez Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji.
Jednakże programy takie będą musiały uzyskać koncesję, jeżeli będą następnie
rozprowadzane naziemnie, satelitarnie lub w sieciach kablowych. Brak takiej regulacji może
bowiem prowadzić do nierównego traktowania programów rozprowadzanych na platformach
satelitarnych i kablowych, a po cyfryzacji telewizji naziemnej także na multipleksach
naziemnych. Należy bowiem zauważyć, iż rozprowadzanie programu zapewnia nadawcy
znaczący zasięg techniczny i możliwość dotarcia do znacznej części ludności. Oznacza to, że
system rozpowszechniany w systemie teleinformatycznym osiągnąłby status równy
programom koncesjonowanym.

Art. 37a
Zmiana w art. 37a Ustawy wynika z faktu wprowadzenia definicji „dostawcy usługi
medialnej”, która ma szerszy zakres podmiotowy niż obecnie obowiązująca definicja
„nadawcy”.

Art. 39a
Zmiana zaproponowana w art. 39a ust. 1 pkt 2 Ustawy ma na celu odstąpienie od określenia
„promocja działalności własnej nadawcy” i zastąpienie go przyjętym w języku polskim oraz
występującym w polskim tekście dyrektywy 2010/13/UE pojęciem „autopromocja”, które
zostało także zdefiniowane w projektowanym art. 4 pkt 25 Ustawy.

Rozdział 6
Rozpowszechnianie niektórych programów telewizyjnych, rozprowadzanie programów oraz
udostępnianie publiczne audiowizualnych usług medialnych na żądanie.

W projekcie proponuje się ulokowanie przepisów o rejestracji programów telewizyjnych
rozpowszechnianych wyłącznie w systemie teleinformatycznym, w obecnym rozdziale 6
43


Ustawy, poświęconym aktualnie rejestracji programów rozprowadzanych w
sieciach
kablowych. Jednocześnie proponuje się zmianę nazwy tego rozdziału na:
„Rozpowszechnianie niektórych programów telewizyjnych, rozprowadzanie programów oraz
udostępnianie publiczne audiowizualnych usług medialnych na żądanie.” Ponieważ zasada
swobody reemisji programów z innych państw UE i przesłanki jej czasowego uchylenia (art.
3 ust. 1 i 2 dyrektywy 2010/13/UE) dotyczą wszelkich rodzajów rozprowadzania – celowe
jest rozszerzenie systemu rejestracyjnego na inne formy rozprowadzania niż tylko (jak to ma
miejsce obecnie) w sieci kablowej. Generalnie oznacza to częściową liberalizację regulacji
rozprowadzania bezprzewodowego (głównie satelitarnego), gdzie dotychczas obowiązywał
system koncesyjny (proponuje się uchylenie dotychczasowego art. 47 Ustawy).
Proponuje się, aby programy telewizyjne rozpowszechniane wyłącznie w systemach
teleinformatycznych (a więc z wyłączeniem programów radiowych) oraz programy
rozprowadzane wymagały uzyskania wpisu do rejestru prowadzonego przez
Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. Z udostępnianiem audiowizualnych
usług medialnych na żądanie związany byłby natomiast mniej obciążający dostawców usług
medialnych na żądanie obowiązek zgłoszenia do wykazu, również prowadzonego przez
Przewodniczącego Krajowej Rady.

Art. 41
Zmieniony art. 41 ust. 1 Ustawy wyodrębnia dwie grupy działalności, które wymagają
zgłoszenia do rejestru: rozprowadzanie programu oraz rozpowszechnianie programu
telewizyjnego wyłącznie w systemie teleinformatycznym.
Podstawowe elementy konstrukcyjne rozszerzonej na nowe usługi rejestracji oparte byłyby na
obecnych rozwiązaniach zawartych w rozdziale 6 Ustawy, czyli:
1) prowadzenie rejestru przez Przewodniczącego KRRiT,
2) jawność rejestru,
3) stosowanie do postępowania w sprawach wpisu do rejestru przepisów K.p.a.,
4) opłata za wpis do rejestru,
5) zasada zgłoszenia i możliwość rozpoczęcia działalności w braku odmowy rejestracji
w określonym terminie,
6) obowiązek zgłaszania zmian stanu objętego wpisem do rejestru.
Zmiany lub nowe rozwiązania dotyczyłyby:
44


1) terminu zgłoszenia i możliwości rozpoczęcia działalności przy braku odmowy
rejestracji – który (w warunkach szybkich zmian na rynku mediów) powinien być
skrócony z obecnych 2 miesięcy do nie więcej niż 1 miesiąca (zmiany
w proponowanym art. 44 oraz nowy art. 44a Ustawy),
2) przesłanek odmowy i wykreślenia wpisu do rejestru (zmiany w proponowanym art. 45
Ustawy).

Art. 41a
Implementacja dyrektywy 2010/13/UE niesie za sobą rozszerzenie zakresu regulacji na usługi
medialne na żądanie (nielinearne). Zgodnie z duchem dyrektywy 2010/13/UE proponuje się
wprowadzenie stopniowalnej regulacji, wyrażającej się w zróżnicowaniu zakresu regulacji,
w zależności od tego, czy mają dotyczyć programu czy audiowizualnej usługi medialnej na
żądanie. Zgodnie bowiem z motywem 58 dyrektywy 2010/13/UE, audiowizualne usługi
medialne na żądanie różnią się od przekazu telewizyjnego możliwościami wyboru i kontroli,
jakie dają użytkownikowi oraz wpływem, jaki wywierają na społeczeństwo. Uzasadnione jest
więc objęcie ich węższym zakresem regulacji. Założenie to będzie zrealizowane poprzez
stosowanie do tych usług tylko podstawowych standardów (tzw. basic tier) wymaganych od
programów (proponowany system odniesień zawartych w projektowanym art. 20f Ustawy)
oraz objęcie tych usług obowiązkiem zgłoszenia do wykazu prowadzonego przez
Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, który będzie łagodniejszy od
obowiązku uzyskania wpisu do rejestru, o którym mowa w art. 41 Ustawy.
Rozszerzenie regulacji skutkuje koniecznością wprowadzenia wykazu tych usług przede
wszystkim w celach informacyjnych i identyfikacyjnych, jak również w celu kontroli przez
Krajową Radę wypełnienia przez dostawcę usług na żądanie minimalnych obowiązków
nałożonych przez dyrektywę 2010/13/UE i projektowaną Ustawę. W większości państw
członkowskich Unii Europejskiej wprowadzone zostały regulacje, które nakładają na
dostawców audiowizualnych usług medialnych na żądanie obowiązki związane
z koniecznością zgłoszenia lub wpisu do rejestru świadczonych audiowizualnych usług
medialnych na żądanie:
− Francja – rozważane jest objęcie usług na żądanie obowiązkiem zgłoszenia –
16 kwietnia 2010 r. zakończyły się konsultacje społeczne,

46) Synthčse de la consultation relative au déploiement des services relevant de l’article 30-5 de la loi du 30 septembre 1986,
aux données associées aux services de la TNT et de la RNT ainsi qu’ŕ la regulation des SMAD.
45


− Włochy – zgodnie z projektem dekretu, działalność dostawcy audiowizualnych usług na
żądanie podlegała będzie zgłoszeniu do regulatora. Podmiot, chcąc rozpocząć taką
działalność, będzie zobowiązany do złożenia stosownego oświadczenia regulatorowi,
− Szwecja – wprowadzony zostanie obowiązek rejestracji dostawców linearnych
i nielinearnych usług,
− Hiszpania – zgodnie z nowymi regulacjami dostawcy audiowizualnych usług
medialnych (w tym usług na żądanie) mają obowiązek dokonania wpisu do państwowego
lub regionalnego rejestru publicznego, w zależności od zasięgu prowadzonej działalności,
− Wielka Brytani – każdy operator usługi na żądanie musi dokonać formalnego
zgłoszenia swojej działalności do ATVOD (Stowarzyszenie na rzecz telewizji na żądanie,
będące organem samoregulacyjnym),
− Rumunia – każda osoba zamierzająca dostarczyć audiowizualne usługi medialne na
żądanie ma obowiązek przedłożyć regulatorowi, co najmniej 7 dni przed rozpoczęciem
pracy, zgłoszenie takiego zamiaru,
− Bułgaria – usługi na żądanie mają podlegać zasadom powiadomienia. Dostawcy
audiowizualnych usług medialnych na żądanie będą zobowiązani do złożenia
powiadomienia o prowadzonej działalności do Rady ds. Mediów Elektronicznych (CEM)
w terminie jednego miesiąca od daty wejścia w życie projektu ustawy,
− Holandia – holenderscy dostawcy usług na żądanie będą musieli zarejestrować swoją
działalność u holenderskiego regulatora (Commissariaat voor de Media). Komisarz
sprawdzi, czy usługa jest audiowizualną usługą medialną w rozumieniu ustawy. Jeżeli tak,
Komisarz będzie monitorować, czy zakres usług jest zgodny z zasadami określonymi
w ustawie,

47) Art. 22bis SCHEMA DI DECRETO LEGISLATIVO "Attuazione della Direttiva 2007/65/CE del Parlamento europeo e del
Consiglio dell'11 dicembre 2007, che modifica la direttiva 89/552/CEE del Consiglio relativa al coordinamento di
determinate disposizioni legislative, regolamentari e amministrative degli Stati membri concernenti l'esercizio delle attività
televisive" (projekt).
48) Art. 2 §2 Förslag till radio- och tv-lag (projekt z dnia 18 marca 2010 r.).
49) Art. 33 Ley 7/2010, de 31 de marzo, General de la Comunicación Audiovisual.
50) EXPLANATORY MEMORANDUM TO THE AUDIOVISUAL MEDIA SERVICES REGULATIONS 2009 (2009 No. 2979)
przygotowane przez Department for Culture, Media and Sports.
51) Art. 74 Lege Nr. 504 din 11 iulie 2002 Legea audiovizualului.
52) Art. 125a ЗАК
а ра
ото т л в
ята.
53) Art. 3.29b Wet van 29 december 2008 tot vaststelling van een nieuwe Mediawet (Mediawet 2008).
46