Robert Tomasik <r...@g...pl> napisał(a):

> > Osoba sprawująca opiekę mówi: posprzątaj zabawki. Dziecko nie sprząta.
> > Literatura pedagogiczna w takich wypadkach radzi zabrać i schować na
> > przykład do pawlacza. To są te tzw. naturalne konsekwencje.
> > Opiekun, w tym nauczyciel, działa w tym momencie in loco parentis.
>
> Tylko jest jeden szkopuł. Właścicielem zabawek z reguły są rodzice. Oni
> mogą sobie je chować do pawlacza. nauczyciel właścicielem komórki nie
> jest, więc i jej chować nie może.

Dziadek może, wujek może, w rodzinnym domu dziecka można - to i nauczyciel
może. Jest to normalnie przyjęte w stosunkach danego rodzaju, w relacjach
wychowanek-wychowawca. In loco parentis.

> Poza tym przyszło mi do głowy, ze za
> przetrzymanie przez noc komórki, to ja mogę dochodzić na szkole 1/30
> abonamentu. No przecież przez jedną dobę nie mogłem z niej korzystać.
> Pieniądze to pewnie będą niewielkie, ale zamieszanie potworne.

Nie oddajesz swojego dziecka nauczycielowi pod opiekę, aby z nim walczyć i
wywoływać burdy, lecz by z nim współdziałać dla dobra i prawidłowego
wychowania Twojego dziecka.

Przypomnę Ci dwie zasady współżycia społecznego (wg SN):
1. Członkowie społeczeństwa winni przestrzegać lojalności we wzajemnych
stosunkach (dotyczy to również rodziców w odniesieniu do nauczycieli, którym
z własnej woli powierzają dziecko pod opiekę i którym winni są przede
wszystkim zrozumienie dla ich zadań wobec dziecka oraz wsparcie - art. 354
par. 2 kc.);
2. Należy unikać zbędnych zadrażnień w życiu społecznym.

Poza tym nic tu nie wygrasz.

Chcesz czepiać się szkoły o byle co, chcesz robić z nauczyciela kozła
ofiarnego (bo za brak dyscypliny w klasie też on jest obwiniany) - załóż
sobie lepiej własną szkołę i pokaż nam wszystkim, jak działa taka wzorcowa
prywatna placówka, w której prawo ucznia do sprzecznego z zasadami
współżycia społecznego korzystania ze swojej własności jest dobrem
ważniejszym niż wychowanie go na odpowiedzialną i pożyteczną jednostkę
społeczeństwa.

> > Wychowanie to całokształt działań zmierzających do kształtowania
> > charakteru dziecka. Obejmuje to też kary i konsekwencje, ich dobór kn.
> > pozostawia nauczycielowi.
>
> I może sobie wymyślać dowolne kary? Również cielesne? Nie ma żadnych aby
> ograniczeń w tym zakresie?

Ograniczenia są. Celowość pedagogiczna i Kodeks karny. Uderzenie człowieka
jest czynem karalnym, kontratyp karcenia małoletnich nie obejmuje osób
obcych dziecku.

> Ja nie jestem pedagogom.

Proponuję, stań kiedyś przed grupką trzydzieściorga uczniów, utrzymaj ład
klasowy i zrealizuj cele zajęć, jakie sobie zaplanowałeś. Wtedy może nasza
dyskusja nabierze sensu.

> Rozumiem, że chcesz w dziecku wyrobić taki
> związek, że jak ono będzie wykraczać poza normy zachowania, to ktoś
> przyjdzie i popełni na nim przestępstwo? Dość kontrowersyjne.

Nie starasz się zrozumieć współdyskutanta i dojść do zbliżenia stanowisk.
Przeinaczanie czyichś słów nie służy dyskusji, może więc ją sobie darujmy -
tym bardziej, że zaczynamy kręcić się w kółko.

> Wracamy w dyskusji do punktu wyjścia. Wskaż mi przepis upoważniający
> nauczyciela do zabierania uczniowi czegokolwiek, co nie jest niebezpieczne
> dla niego samego lub otoczenia. Na dłużej załóżmy, niż koniec lekcji.

Kółko graniaste. Art. 12 ust. 2 Karty nauczyciela.
Naturalne konsekwencje jako metoda wychowawcza. Konsekwencje nawet nie tyle
używania telefonu na lekcji, ale buntu przeciwko nauczycielowi, który nie
musiałby przecież konfiskować, gdyby uczeń, jak na dobrze wychowane w domu
rodzinnym dziecko przystało, wyłączył telefon na polecenie nauczyciela i
schował go do teczki.
Od swojego własnego dziecka wymagałbym również, aby przeprosiło nauczyciela
za swoje zachowanie.

--
Wysłano z serwisu Usenet w portalu Gazeta.pl -> http://www.gazeta.pl/usenet/