Jacek_P pisze:
> Liwiusz napisal:
>> Poręczenie to oznaka zaufania do osoby, za którą się poręcza. Ryzyko
>> jest niewielkie (skoro mamy do osoby zaufanie), i wcale nie oznacza, że
>> poręczając mamy czuć się jak kredytobiorca i w ten sposób się zabezpieczać.
>
> Ależ tak! Mamy się czuć jak kredytobiorca, którym nagle, jak
> widać z opisanej sytuacji, de facto możemy się stać. Znasz to
> stare powiedzenie: ile trzeba mieć, gdyby przyszło stracić?

No nie, jest jednak różnica, czy jesteśmy kredytobiorcą z
prawdopodobieństwem 100%, czy tylko 2%. Czy przez ulicę też nie
przechodzisz, bo masz 0,001% szans na śmierć?
>
>> I co z tego ma wynikać? Że nigdy nikomu nie można niczego żyrować?
>
> Można. Do limitu, który można udźwignąć 'gdyby przyszło stracić'.
> Tym bardziej, że to żaden interes, bo żyrant w rozważanej sytuacji
> robił to grzecznościowo, czyli... za frajer. Masz więc transakcję:
> 0 zł na plusie, jeżeli się uda
> 50 tys. zł na minusie, jeżeli się nie uda
>
> Jaka powinna więc być decyzja?

A to już Twoje domysły, może poręczenie było za dobrą minetę, a może
tylko za jej obietnicę, nic nam do tego.

--
Liwiusz