Tu ośmielę się z Tobą nie zgodzić. Skazanie gwałciciela za gwałt - w mojej
opinii - nie jest takie łatwe. O ile w wypadku, gdy zgwałcona napastnika nie
zna (napad w lesie, na drodze, czy innym publicznym miejscu) sprawa wydaje
się generalnie oczywista, o tyle w każdym innym wypadku już tak nie jest.
Jeśli dziewczyna znała domniemanego napastnika wcześniej, to zawsze można
przypuszczać, że jednak nie jest to gwałt. Może przyzwoliła sama na to? Może
swoim zachowaniem - choćby nieświadomie - spowodowała, że on odczytał to
jako zaproszenie do seksu? Sytuacji dwuznacznych może być wiele i w takich
wypadkach nie można generalizować.

Oczywiście, jakimś rozwiązaniem byłoby zobowiązanie każdego mężczyzny, który
chce iść z kobietą do łóżka do przyjęcia jej pisemnego oświadczenia w tej
sprawie. Rozwiązanie absurdalne i nieżyciowe, a i to po przemyśleniu uznaję
za niewystarczające, bo zawsze mogłoby się zdarzyć, że gość dziewczynie
przystawi pistolet do głowy i każe to napisać.

Tak więc, w wielu przypadkach nie można niestety udowodnić gwałtu, choć
również brak jest dowodów świadczących o tym, iż kobieta napastnika pomawia.
Po prostu nie ma żadnego sposobu obiektywnego udowodnienia przebiegu
zdarzenia. A każdą niejasność trzeba tłumaczyć na korzyść oskarżonego. Jest
to jednak z kardynalnych zasad prawa i nie wydaje mi się, by w tym wypadku
mogła być łamana.

Niestety w praktyce oznacza to, że zgłaszająca jest niejednokrotnie wiele
razy pytana o szczegóły zdarzenia. Nie jest to przyjemne, ale jest to jedyny
sposób na ustalenie, które fakty faktycznie pamięta, a które dołożyła. W
takich wypadkach niestety, szczególnie młode kobiety, często nie mówią
szczerej prawdy. Dzieje się tak z różnych powodów. Czasami chcą ukryć swą
bezmyślność. Czasami wyolbrzymiają, by w ten sposób "ukarać" napastnika
obciążając go dodatkowo. Nierzadko, na skutek związanych ze zdarzeniem
przeżyć, nie są w stanie obiektywnie o nim opowiedzieć i konfabulują
bezwiednie. A obowiązkiem prowadzącego sprawę jest obiektywne ustalenie
faktycznego przebiegu zdarzenia.

Może faktycznie jest tu trochę winy ze strony Policji. Idealnie by było, by
zawiadomienie o gwałcie czy innym podobnym czynie przyjmowała odpowiednio
przeszkolona osoba. Najlepiej psycholog. Niestety w praktyce psychologów w
Policji jak na lekarstwo, bo za te pieniądze żaden do pracy nie przyjdzie.
Pokrzywdzona często zawiadomienie składa osobie przypadkowej, która akurat
ma tego dnia dyżur i często - gęsto w ogóle nie ma pojęcia o tym, jak to
przyjąć. Skutek jest taki, że później trzeba jeszcze dosłuchiwać
pokrzywdzoną. Również prawo do obrony ma domniemany napastnik i przedstawia
swoją wersję. I znów tę wersje trzeba weryfikować zadając nowe pytania
pokrzywdzonej. Na to nie ma niestety sposobu. Tak musi być, choć oczywiście
jest to bardzo uciążliwe dla kobiety, która wielokrotnie musi opowiadać te
same przeżycia, które raczej nie należą do zdarzeń, jakie chcielibyśmy
zachować na długo w swej pamięci.